ตอนที่ 4 ใช้เสน่ห์ไม่เป็น

“เด็กคนนั้นใช้เสน่ห์ของตัวเองไม่เป็นด้วยซ้ำ ถ้าจะยั่วเธอทำกับผมที่ไม่มีครอบครัวไม่ดีกว่าหรือครับ” พสุธรน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจเธอเสียทีเดียวแต่คอยสังเกตทั้งกิริยามารยาทก่อนที่จะให้มาอุ้มท้องลูกของเขา ตั้งแต่เล็กจนโตละมุนไม่เคยแม้แต่จะใช้เสน่ห์ยั่วยวนเขาสักครั้งมีเพียงเขาที่หลงมองเสน่ห์ของละมุนซึ่งเธอก็แทบไม่รู้เลยว่าตัวเองมีเสน่ห์ชวนมองมากขนาดไหนหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ถึงชอบสนใจในตัวเธอ

คุณหญิงย่าพยักหน้าเห็นด้วยจริตจะก้านของละมุนถือว่ามีน้อยมากสำหรับคนในวัยเดียวกันและนั่นทำให้ท่านเอ็นดูละมุน...

ห้องนอนของสินีนาถ

สินีนาถเดินหน้ามุ่ยสวมชุดคลุมเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วนั่งลงทาผลิตภัณฑ์บำรุงผิวพลางเหล่ตาขุ่นเคืองสามีที่นั่งเขี่ยโทรศัพท์ไปมาอยู่บนที่นอน

“คุณมีทั้งเลขาและเด็กเลี้ยงยังมาทำรุ่มร่ามในบ้านคุณย่าอีก”

“ก็พี่เลี้ยงสวยหุ่นเซี้ยหน้าอกใหญ่เกินตัวขนาดนั้นใครจะไม่เผลอ” นพกุลยังเปรี้ยวปากคิดถึงทรวดทรงและความนุ่มนิ่มของหน้าอกแม่ลูกอ่อนที่ได้เคล้นคลึง

“ความมักมากของคุณกำลังทำให้ฉันเสียคะแนนกับคุณย่า” สินีนาถแผดเสียงหงุดหงิดสามี เธออุตส่าห์ทำตัวดีตั้งใจทำงานให้เป็นหลานคนโปรดแต่จะพังเพราะสามีเจ้าชู้

“อย่ามาโทษผมเลย คุณคะแนนไม่ดีตั้งแต่เกิดมาเป็นผู้หญิงแล้ว”

“อย่างน้อยฉันก็เป็นหลานท่านไม่ใจร้ายด้วยแน่ แต่สำหรับคุณเตรียมโดนคาดโทษได้เลยท่านไม่ชอบให้เกิดเรื่องเสื่อมเสียในบ้านด้วย พรุ่งนี้รีบตื่นรีบกลับก่อนฟ้าสางเลยจะได้ไม่ต้องเผชิญหน้ากับท่าน”

“ก็แค่เด็กรับใช้จะอะไรนักหนา” นพกุลพูดห้วน ๆ รำคาญใจ

“อย่าพูดดูถูกคนอื่นให้ท่านได้ยินด้วย ท่านไม่ชอบ” สินีนาถหันมาบ่นสามีที่อยู่กันมานานสิบปียังไม่เข้าใจอีกว่าคุณหญิงย่านิสัยยังไง เธอเบื่อหน่ายสามีไม่เอาไหนจนอยากหย่าวันหลาย ๆ รอบติดที่นามสกุลเก่าแก่ของเขาทำให้เธอมีคอนเนคชั่นติดต่องานราชการและเชิดหน้าชูตาในสังคมเลยจำทนอยู่ร่วมกันโดยไม่มีสัมพันธ์กันมาเกือบห้าปีและรู้ว่าเขามีเล็กมีน้อยเกลื่อนกลาดไปทั่ว

หลังจากงานเลี้ยงรับขวัญต้อนรับทายาทคนใหม่ ละมุนใช้ชีวิตอยู่กับลูกยี่สิบสี่ชั่วโมงโดยมีพี่นุ่มมาช่วยสลับกันดูแลให้ละมุนได้พักผ่อน ในวันจันทร์ถึงศุกร์คุณหญิงย่ากับพสุธรจะออกไปทำงานหลังเลิกงานพสุธรจะเล่นกับลูกและพาเข้านอนเขาไม่ค่อยพูดคุยแทบจะไม่ชายตาแลเธอเหมือนเป็นอากาศด้วยซ้ำ ละมุนอยู่อย่างเจียมตัวมักนั่งบนโซฟาดูละครโทรทัศน์พอพสุธรกลับไปที่ห้องนอนของเขา เธอถึงมานอนบนเตียงเดียวกันกับลูก ในวันเสาร์อาทิตย์คุณหญิงย่าหยุดอยู่บ้านเลี้ยงเหลนด้วยตัวเองส่วนละมุนกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ที่บ้านแบบทาวเฮ้าส์อยู่ลึกเข้าไปในซอยเดียวกันซึ่งคุณหญิงย่าซื้อให้เพื่อขอบคุณการเสียสละอุ้มท้องของละมุน

เย็นวันเสาร์

หน้าปากซอยมีร้านสะดวกซื้อยี่สิบสี่ชั่วโมงมีร้านขายอาหารเรียงรายหน้าลาน หนึ่งในนั้นมีร้านหมูปิ้งของพ่อแม่ละมุนด้วย ผู้คนในซอยและคนขับรถยนต์ผ่านไปมาละแวกนี้มักแวะซื้ออาหารและขนมทั้งในร้านสะดวกและลานหน้าร้านสะดวกซื้อ

ละมุนยืนพลิกไม้ย่างหมูไปมาอยู่หน้าเตาถ่านเหงื่อไหลข้างแก้ม ผมยาวถูกรวบมัดไว้ด้านหลังสวมเสื้อยืดกางเกงขายาวช่วยแม่ขายหมูปิ้งอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อแม้จะคล้อยเย็นแต่อากาศก็ยังร้อนระอุ

“ละมุนกลับมาอยู่ยาวหรือต้องกลับไปทำงานที่ต่างจังหวัดอีก” เต้แววตาสุกใสดีใจที่ได้เจอหญิงในดวงใจ เต้เป็นชายหนุ่มขาวตี๋รุ่นราวคราวเดียวกับละมุนเคยตามจีบกันมาสักระยะ แต่อยู่ ๆ ละมุนก็หายหน้าไปเกือบปีถามพ่อแม่ของเธอก็บอกว่าลูกสาวได้งานที่ต่างจังหวัดเต้เลยไม่ได้เจอละมุุนอีกจนวันนี้เขาบังเอิญจอดรถซื้อของในร้านสะดวกซื้อแล้วหันมาเห็นละมุนยืนย่างหมูพอดี

“ไม่แล้วล่ะ ได้งานเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่บ้านหลังใหญ่กลางซอย” ละมุนยิ้มหวานให้เต้อย่างเป็นมิตร เมื่อก่อนเต้มาตามจีบละมุนก็เริ่มมีใจแต่หยั่งเชิงเพราะมุ่งไปกับการเรียนและหาเงินส่งตัวเองเรียนจนแทบไม่มีเวลาคบใคร พอเรียนจบหางานทำตั้งใจจะลองคบเต้ก็ดันมีข้อเสนอของพสุธากับคุณหญิงย่าให้ช่วยอุ้มบุญเสียก่อนเธอเลยเก็บตัวเงียบอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่ไม่ออกมาให้ใครเห็นว่าเธอท้องโตทั้งที่ไม่เคยมีคนรัก

“คฤหาสน์ที่ล้อมรั้วสูงนั่นใช่ไหม พี่เคยผ่านตอนประตูรั้วเปิดข้างในสวยมาก” เต้หันมองไปทางกลางซอยที่มีรั้วคอนกรีตสูง ผู้คนทั่วไปที่สัญจรมักแอบมองข้างในเวลาที่ประตูรั้วบ้านเปิดออกเห็นสวนร่มรื่นกว้างขวางและคฤหาสน์หลังใหญ่หรูหราซ่อนตัวอยู่ภายใต้รั้วสูง คนเก่าคนแก่บอกว่าชื่อซอยและที่ดินย่านนี้เป็นของตระกูลสิงหบดินทร แม้จะมีการแบ่งขายไปบ้างแต่ที่ดินเดิมในซอยเกินครึ่งก็ยังเป็นของสิงหบดินทร

“ใช่จ้ะ เหมือนเป็นอีกดินแดนนึงเลย” ละมุนยิ้มอ่อนนึกถึงความสวยหรูหราของคฤหาสน์หลังใหญ่แต่บางคนในบ้านไม่ได้มีนิสัยสวยหรูอย่างที่ใครคิด

“ว่าแต่ละมุนหายไปเป็นปีมีแฟนหรือยัง” เต้เอ่ยถามตรงกับความต้องการของหัวใจทันทีจะได้รู้ว่าไปต่อได้ไหม

“ยัง ไม่ มี”ละมุนตอบเสียงขาดหายไม่มีหรอกแฟนมีแต่ลูกหนึ่งคนกับสามีในนาม

“จีบได้อยู่ใช่ไหม” สายตาเต้หวานเยิ้มหยอดคำหวานหน้าร้านขายหมูปิ้งไม่อายผู้คนที่เดินผ่านไปมา ละมุนหลบตายิ้มเขินที่เขายังรอแต่ก็สำนึกเสมอว่าตัวเองมีลูกแล้ว

“หมูปิ้งสี่ไม้ข้าวเหนียวหนึ่ง” เสียงทุ้มคล้ายไม่พอใจของลูกค้าหนุ่มดังขึ้นขัดจังหวะคนกำลังหยอดคำหวาน ละมุนหันมองลูกค้าถึงกับผงะตกใจเมื่อเห็นพสุธรถึงว่าทำไมเสียงคุ้น ๆ