ตอนที่ 3 ทำไมถึงเชื่อ

“เอาเถอะน่า ฉันอยากบีบคลึงหน้าอกแม่ลูกอ่อนนุ่มนิ่มน้ำนมพุ่งมันได้อารมณ์ดี” คนเมาเซเข้ามาใกล้แล้วเอื้อมมือคว้าหน้าอกนุ่มนิ่มมาบีบจับ

“อย่ามายุ่งกับฉัน!” เธอพยายามดึงมือเขาออกจากหน้าอกแล้วยกเท้าถีบท้องแกร่งยันเขาออกห่างอย่างหวาดกลัวแต่เขาไม่หยุดมือหลุดก็เอื้อมไปจับใหม่ยื้อกันไปมาท่ามกลางเสียงร้องของเด็กน้อย

“ยอมดี ๆ อย่าให้เหนื่อย เป็นแค่พี่เลี้ยงกล้าถีบเจ้านายเธอโดนไล่ออกแน่!” น้ำเสียงทุ้มแข็งกร้าวดันตัวเข้าหาทั้งที่ถูกเท้าบางยันไว้

“ทำอะไรกัน!” พสุธรแผดเสียงเกรี้ยวกราดกับภาพที่เห็นว่านพกุลยืดสุดมือจับหน้าอกของเธอเท้าของละมุนยันที่หน้าท้องของนพกุลสภาพเหมือนกำลังจะเกินเลย นพกุลผละออกหน้าตาตื่นชี้หน้าละมุน

“เธอให้พี่ช่วยบีบหน้าอกให้เพราะน้ำนมไม่ไหล”

“ไม่ใช่นะคะ!” ละมุนหน้าเสียน้ำตารื้นจากสีหน้าแววตาของพสุธรที่มองมาดูก็รู้ว่าไม่เชื่อคำพูดเธอที่เป็นแค่พี่เลี้ยงจะไปมีความน่าเชื่อถือเท่ากับนพกุลที่เป็นคนรวยมีชาติตระกูลดีได้ยังไง

ภายในห้องโถงรับแขก

คุณหญิงย่ากับพสุธรนั่งบนโซฟายาวโดยมีนพกุลกับสินีนาถนั่งหน้าบึ้งตึงอยู่บนเก้าอี้เดี่ยวที่อยู่ข้างกัน บนพื้นพรมมีละมุนนั่งก้มหน้าประสานมือที่มีเหงื่อซึมจากความเครียด

“อยากอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นไหมนพ” คุณหญิงย่าน้ำเสียงเรียบเฉยทั้งที่กำลังคุกรุ่นเพราะมีเรื่องบัดสีเกิดขึ้นในตระกูลผู้เก่าอย่างน่าละอาย นพกุลก้มหน้าซีดเล่าความเท็จให้คุณย่าของภรรยาฟัง

“ผมกำลังจะเดินไปที่ห้องนอน แต่เธอเรียกให้ผมเข้าไปในห้องบอกว่ามีอะไรให้ช่วยผมก็นึกเป็นห่วงว่าหลานจะเป็นอะไร ไม่คิดว่าเธอจะอ้างให้คลำหน้าอกเพื่อยั่วยวนผม”

“ดิฉันนอนหลับอยู่ไม่ได้ออกมาเรียกคุณนพและไม่ได้ยั่วยวนนะคะ”

“เธอออกมาเรียกฉันไม่อย่างนั้นฉันจะเข้าไปในห้องทำไม!” นพกุลตวาดลั่นจ้องตาเขม็ง

“ดิฉันไม่ได้ทำนะคะ” ละมุนแย้งขึ้นหน้าตาตื่นขอความเห็นใจจากคุณหญิงย่าทั้งที่ในใจกังวลว่าจะไม่มีใครเชื่อคนจน ๆ ไม่มีศักดิ์มีศรีเหมือนพวกเขา ด้านสินีนาถนั่งกอดอกฟังสามีกับพี่เลี้ยงหลานเถียงกันโดยไม่แสดงความเห็นใด ๆ

“ยังจะปากแข็งอีกผู้หญิงอะไรน่ากลัวคุณย่าอย่าจ้างคนแบบนี้ไว้เลยครับอีกหน่อยก็ต้องยั่วพอลหวังใช้เต้าไต่เป็นสะใภ้คนรวย” นพกุลยังไม่หยุดให้ร้ายละมุน พสุธรเหล่มองพี่เขยที่ต่อว่าหญิงสาวแต่ลามมาทางเขา

“แย่นะที่กล้องวงจรปิดตรงทางเดินชั้นสองมีปัญหากำลังส่งซ่อมเลยไม่รู้ว่าใครพูดจริง” คุณหญิงย่าหน้าเครียดใจก็รู้ว่าละมุนไม่ได้เป็นอย่างที่หลานเขยพูดแต่ไม่มีหลักฐานอะไรมาช่วย นพกุลแววตาสุกใสกระหยิ่มยิ้มย่องมั่นใจว่าไม่มีใครเข้าข้างพี่เลี้ยงเด็กกระจอก ๆ

“แต่ดีนะที่ผมมีกล้องวงจรปิดในห้องนอนกรจะได้ดูกิจวัตรประจำวันของลูกภาพและเสียงชัดเจนพูดอะไรได้ยินหมด ผมจะดึงภาพจากบันทึกมาดูแล้วกันจะได้รู้ว่าละมุนยั่วยวนพี่นพท่าไหนขนาดลูกผมร้องก็ยังไม่หยุด” พสุธรหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาเลื่อนไปมาจะเปิดคลิปในกล้องวงจรปิดทั้งที่เขาไม่ได้ติดกล้องวงจรปิดไว้ในห้องลูก นพกุลเลิ่กลั่กนั่งไม่ติดหากได้ยินเสียงสนทนาเขาจะซวยหนักกว่าเดิม

“ที่จริงพี่เมาด้วยแหละ เข้าห้องผิดคิดว่านัง เอ่อ เธอเป็นคุณนาถ” นพกุลหน้าซีดหดคอลงมองคุณหญิงย่าอย่างประหม่า

“แล้วที่เล่ามาตอนแรกคืออะไรครับ?” เสียงทุ้มนุ่มลึกทว่าสายตากับแข็งกร้าวไม่พอใจพี่เขยพูดเอาดีเข้าตัวโยนบาปให้ผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้

“พี่เมาไง จำอะไรไม่ค่อยได้ พอลจะเอาอะไรกับคนเมาล่ะ” นพกุลแสยะยิ้มหน้าเจื่อนลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด

“ตกลงละมุนไม่ได้ยั่วพี่นพนะครับ” กายหนาเขยิบโน้มตัวมาจ้องหน้าพี่เขยอย่างมาดหมาย

“ไม่น่าจะยั่วนะ” นพกุลเสียงอ่อนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ไม่กล้าสบตา

“ขอโทษคุณย่ากับเด็กนั่นซะ เอาเงินส่วนของคุณจ่ายค่าทำขวัญให้เด็กด้วย” สินีนาถแค่นหัวเราะมองบนเอือมระอาสามีที่เธอไม่พูดอะไรเพราะรู้สันดานเจ้าชู้ปลิ้นปล้อนของเขาดี

“ทำไมผมต้องจ่ายในเมื่อเป็นเรื่องเข้าใจผิด”

“คุณทำเด็กเสียขวัญถ้าเขาไปแจ้งความข้อหาลวนลามมันจะเป็นเรื่องใหญ่” สินีนาถมองเหยียดสามีแล้วลุกพรวดเดินไปเฉย ๆ นพกุลเลิ่กลั่กรีบยกมือไหว้คุณหญิงย่าแล้วหันมองเคืองละมุนก่อนจะรีบลุกเดินตามภรรยาไป

“ติดกล้องวงจรปิดที่ห้องลูกตั้งแต่เมื่อไหร่หรือจ๊ะพ่อหนุ่ม” คุณหญิงย่าอมยิ้มเอียงคอมองหลานชายเจ้าเล่ห์ดักคนโกหกได้อยู่หมัด

“เพิ่งติดเมื่อกี้เลยครับ พอดีมีคนร้อนตัวก่อนเลยไม่ต้องเปิดดู” พสุธรยกยิ้มยักคิ้วกับคุณหญิงย่าอย่างรู้กัน

“ขอบคุณที่เชื่อหนูนะคะ” ละมุนยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างซาบซึ้งไม่คิดว่าจะเชื่อเด็กกะโปโลคำพูดไม่มีน้ำหนัก

“ฉันต้องขอโทษละมุนด้วยนะที่เกิดเรื่องแบบนี้ในบ้าน” คุณหญิงย่ายิ้มอ่อนโยนในแบบฉบับใจดีเพราะท่านปกครองผู้คนหมู่มากย่อมมีทั้งเวลาที่ใจดีและเวลาที่น่าเกรงขาม ละมุนพยักหน้าเบา ๆ น้ำตาซึมดีใจที่ท่านเข้าใจเธอ ด้านพสุธรมองหญิงสาวสีหน้าหม่นเศร้าแล้วนึกสงสารแม้ว่าเขาจะปากร้ายดุเธอเป็นประจำแต่ก็เป็นเขาคนเดียวที่ทำได้เลยรู้สึกไม่ชอบใจที่พี่เขยกะล่อนคนนั้นมาทำไม่ดีกับเธอ

“ไปดูแลตาหนูเถอะจ้ะป่านนี้ตื่นมาหิวแล้วมั้ง”

“ค่ะคุณหญิง ขอบคุณนะคะ” ละมุนรับคำยกมือไหว้ขอบคุณคุณหญิงย่าและพสุธรอีกครั้งก่อนจะค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องโถง

“ทำไมถึงเชื่อละมุน?” คุณหญิงเอ่ยถามเมื่ออยู่กันสองคนกับหลานชาย