หรือมีสิทธิ์แค่เสียใจ

เสียงทารกร้องไห้งอแงดังเข้ามาในโสตประสาทลูกตากลิ้งอยู่ภายใต้เปลือกตาก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นสีหน้าซีดเซียวหันมองไปตามเสียงเห็นพสุธรกำลังอุ้มทารกห่อด้วยผ้าขึ้นมาจากรถเข็นที่พยาบาลเข็นมาส่งให้

“พยาบาลบอกว่าให้ลองฝึกเข้าเต้าเอง” พสุธรหนุ่มใหญ่ใบหน้าคมเข้มเบ้าหน้าฟ้าประทานยืนอุ้มลูกมองมาทางละมุนหญิงสาววัยยี่สิบเอ็ดที่เพิ่งคลอดลูกจากการทำเด็กหลอดแก้วด้วยวิธีการปฏิสนธิภายนอกแล้วนำเข้าสู่ร่างกายเธอโดยที่เธอกับพสุธรไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันแม้แต่ครั้งเดียว

“ค่ะ” เสียงที่เปล่งออกมาแหบแห้งริมฝีปากลอกจากการขาดน้ำ ร่างบางค่อย ๆ ยันตัวขึ้นกดรีโมตให้หัวเตียงตั้งขึ้นเพื่อเอนพิงหลังจากนั้นก็เอาดึงสายเสื้อชุดผู้ป่วยออก พสุธรกลอกตาหลุกหลิกพยายามเลี่ยงมองไปทางอื่นแต่สายตาเจ้ากรรมก็ชอบลอบมองเธอเป็นระยะ ละมุนยื่นมือมารับลูกที่อยู่ในอ้อมกอดเขาความเย็นจากปลายนิ้วที่โดนแขนแกร่งทำให้เขาสะดุ้งหันมองอึกอักก่อนจะค่อย ๆ ส่งลูกให้เธออุ้ม ละมุนรับลูกไว้แล้วยิ้มปริ่มน้ำตารื้นทารกน้อยหน้าตาน่าเอ็นดูผิวพรรณขาวสะอาดสะอ้านเสียงร้องงอแงดังลั่นบ่งบอกถึงสุขภาพที่แข็งแรง หยดน้ำใสร่วงหล่นบนผ้าที่ห่อหุ้มทารกน้อยด้วยความปลื้มปีติของคนเป็นแม่ที่อุ้มท้องมาเก้าเดือนด้วยวิธีที่มีความเสี่ยงต่อร่างกายเธอและลูก ทั้งผลข้างเคียงจากยา ทำให้ปวดหัวกระสับกระส่ายอารมณ์แปรปรวนแต่เธอก็พยายามต่อสู้เพื่อบำรุงดูแลลูกน้อยในครรภ์ให้เติบโตอย่างสมบูรณ์คลอดออกมาได้อย่างปกติ ดวงตากลมโตกะพริบถี่ค่อย ๆ เอาลูกเข้าเต้าอย่างที่พยาบาลเคยสอนเมื่อวานแต่ลูกยังร้องงอแงส่ายหน้าหนีไม่งับจุก

“ช่วยจับหัวลูกหน่อยได้ไหมคะ” ดวงตากลมโตช้อนมองอย่างประหม่า พสุธรหน้านิ่วหนักใจคุณแม่มือใหม่ยังไม่รู้ประสา

ตัวเขาเองก็ไม่เคยมีลูกไม่เคยดูตอนพยาบาลสอนเลยลังเลแต่ก็ช่วยเอื้อมมือเข้าไปประคองหัวลูกแล้วเบนหน้าไปทางอื่น ละมุนจับลานนมยกหัวจุกเขี่ยปากลูกให้อ้าปากงับ สักพักเสียงทารกน้อยที่ร้องงอแงก็เงียบลงเปลี่ยนเป็นเสียงดูดจ๊วบจ๊วบทำเอาคนตัวโตใจเต้นรัวเหล่ตามองลูกกำลังดูดนมแม่แล้วกลืนน้ำลายหนืดลงคอตามอย่างเผลอลืม ริมผีปากหนาเม้มแน่นเลือดในกายสูบฉีดแก่นกายแข็งยันเป้ากางเกงทั้งที่พยายามไม่สนใจแต่ดูเหมือนจะความความกระสันไม่ได้ กายหนาห่อตัวเรื่อย ๆ สีหน้าเลิ่กลั่กโดยที่เธอไม่รู้

“ลองประคองหัวลูกเองซิ”

“ค่ะ” ละมุนพยักหน้ารัว ๆ ประคองอุ้มลูกน้อยไว้แนบอก ใบหน้าซีดเซียวก้มมองลูกด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้าแววตาฉายประกายแห่งความสุข พสุธรพ่นลมหายใจโล่งอกรีบเดินไปเข้าห้องน้ำให้แก่นกายตัวเองลดความเกรี้ยวกราดโดยการไม่มองอะไรที่เย้ายวน

ผ่านไปสักพัก

ทารกน้อยกินนมแม่จนอิ่มท้องแล้วหลับใหล ละมุนยิ้มหวานเขี่ยปลายนิ้วสัมผัสแก้มนุ่มบอบบางแผ่วเบาทั้งรักและเอ็นดูลูกชายตัวน้อยยิ่งกว่าสิ่งใด พสุธรเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นละมุนปลื้มปริ่มทำให้กังวลว่าเธอจะไม่ยอมไปจากลูกตามที่เคยสัญญาไว้ว่าแค่อุ้มบุญพอคลอดแล้วเธอต้องออกไปจากใช้ชีวิตลุูกห้ามยุ่งเกี่ยวและไม่แสดงตัวว่าเป็นแม่ของลูกชายเขา

“ฉันได้ลูกแล้วตอนนี้เธอเป็นอิสระอยากไปอยู่ที่ไหนทำอะไรก็ไป”

“หนูขออยู่อีกสักสามเดือนนะคะ คุณหมอบอกว่านมแม่ดีที่สุด” ดวงตากลมโตวูบไหวยังทำใจไม่ได้ที่จะห่างลูก เลยขอต่อรองทั้งที่รู้ว่ามันเกินกว่าเงื่อนไขที่ตกลง

“ไม่ใช่จะยื้อเวลาเพื่อเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นแม่หรอกนะ” สายตาคมจ้องมองแข็งกร้าวเดาออกว่าเธอกำลังเล่นแง่ แน่ล่ะเป็นแม่ของเหลนเศรษฐินี อย่างคุณหญิงย่าสมบัติมากมายกินทั้งชาติก็ไม่หมดใครจะยอมพลาดโอกาสนี้ไปกันเล่า

“หนูไม่กล้าแม้แต่จะคิดแค่อยากขออยู่ให้นมลูกได้เลี้ยงเขาจนแข็งแรงดีแล้วหนูจะไป” ละมุนรีบค้านขึ้นสีหน้าหม่นเศร้าน้ำตาซึมไม่ได้มีเจตนาหวังสูงใด ๆ เพียงแค่อยากอยู่ใกล้ลูกเท่านั้น

“ฉันไม่อยากยืดเยื้อ เราต้องหย่ากันให้เร็วที่สุดและฉันไม่อยากให้ลูกจดจำเธอแม้แต่นิดเดียว” พสุธรแผดเสียงเกรี้ยวกราดจนลูกที่อยู่ในอ้อมอกแม่ผวา ละมุนโยกตัวเบา ๆ ให้ลูกหลับทั้งที่น้ำตาร่วงหน้าแดงเห่อเสียใจที่ต้องพรากจากกับลูกชาย ในตอนที่ทำสัญญาเธอไม่ได้ท้องไม่รู้ว่าสายใยความผูกพันของแม่ลูกเป็นยังไงแต่ตอนนี้รู้ซึ้งลึกเข้าไปในจิตวิญญาณความเป็นแม่ที่รักลูกยิ่งกว่าชีวิตแท้จริงแล้วมันเป็นยังไง

“เหลนทวด” คุณหญิงย่าเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเลขาส่วนตัวท่ามกลางบรรยากาศที่กำลังคุกรุ่น หญิงชราผมขาวใบหน้าเปื้อนยิ้มสายตาอ่อนโยนเป็นผู้ใหญ่ใจดีที่ใคร ๆ ก็เกรงขามเพราะท่านมากด้วยสมบัติและบารมีสืบมาจากสกุลเก่าแก่ของท่านและสามี

“น่าเกลียดน่าชังจังลูกเอ๊ย” คุณหญิงย่าปรี่หาทายาทของสกุลในอ้อมอกแม่อย่างเอ็นดูก่อนจะเงยหน้ายิ้มให้กับแม่ของทายาท

“ซาบซึ้งกับการเป็นแม่จนร้องไห้เลยเหรอละมุน” คุณหญิงย่าแกล้งหยอกเย้า ทว่านั่นยิ่งทำให้ละมุนเสียใจหน้าบูดเบี้ยวน้ำตาไหลหนักกว่าเดิม คุณหญิงย่าหน้าเสียไม่รู้ว่าพูดอะไรผิดไป

“เขาเล่นแง่ไม่ยอมไปครับ” พสุธรแทรกขึ้นสายตาจับจ้องไปที่แม่ของลูกไม่วางตา

“หนูแค่ขออยู่ให้นมลูกสามเดือนอยากจดจำช่วงเวลาที่ได้อยู่ใกล้ลูกค่ะ” ริมฝีปากบางสั่นระริกส่งสายตาอ้อนวอนคุณหญิงย่าผู้หญิงใจดีเมตตาที่เธอเคารพรัก คุณหญิงย่าหันมองแม่ของทายาทแล้วยกมือลูบผมเธอแผ่วเบา

“ก็อยู่สิเป็นแม่ก็ต้องเลี้ยงลูกอยู่แล้ว”

“เราตกลงกันว่าไม่ให้ลูกรู้ว่าใครเป็นแม่ ละมุนก็แค่คนอุ้มท้องลูกผมแลกเงิน ผมไม่อยากให้ลูกผูกพันกับแม่อุ้มบุญเห็นแก่เงิน”

“พอลไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงที่อุ้มท้องเด็กคนหนึ่งต้องเสียสละร่างกายทุ่มเทจิตใจมากแค่ไหน”

“ผมไม่สนในเมื่อให้เงินจ้างไปแล้วก็จบ ผมต้องการแค่ลูกไม่เอาแม่” เสียงเข้มยังคงแข็งกร้าวไม่ยอมให้แม่ของลูกได้ใกล้ชิดกับลูกชายของเขาเพราะรู้ดีว่าหากยิ่งนานสายใยแม่ลูกจะผูกพันแน่นแฟ้นมากขึ้นถึงเวลานั้นยิ่งแยกกันยากจึงต้องตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลม

“หนูขอเป็นแค่พี่เลี้ยงก็ได้ค่ะจะไม่พูดหรือแสดงตัวว่าเป็นแม่เด็ดขาด” ละมุนแย้งขึ้นยัดเยียดตัวเองให้เป็นแค่พี่เลี้ยงของลูกแต่นั่นยิ่งทำให้พสุธรโกรธ

“นั่นไง ยอมรับแล้วสินะว่าวางแผนอยากอยู่ยาว เธอมันงูพิษทำไมฉันถึงมองไม่ออกตั้งแต่แรกดันเลือกเธอมาเป็นแม่ของลูก!”