บทที่ 4 มืออาชีพ?

“โอเควันนี้พอเท่านี้ก่อนนะครับ ส่วนรายละเอียดอื่น เชิญคุณหมิว...”

“คุณเจมส์หมิวขอเวลาสิบนาทีเดินมาทางนี้หน่อยค่ะ” ร่างบางระหงเดินนำเพื่อนเขาไปอีกด้านทั้งที่ฝ่ายวิศวกรช่วยยังพูดไม่ทันจบประโยคดีด้วยซ้ำ

ตุลธรกวาดตามองไปรอบ ๆ ทุกงานก่อสร้างแน่นอนว่ารายละเอียดมันจะต้องมีเยอะอยู่แล้ว และยิ่งมาสร้างรีสอร์ตบนเกาะแบบนี้ยิ่งแล้วใหญ่กอปรกับเจ้าของงานก็ช่าง...ตุลธรได้แต่ส่ายหน้า และถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เหมือนครั้งนี้จะมีปัญหาตั้งแต่ยังไม่ตอกเสาเข็มเลยด้วยซ้ำ

“เตอร์...รุ่นพี่มึงนี่ใช้ได้ไหมวะ?” ตุลธรหันไปมองหน้าคนถามและเลิกคิ้วใส่

“เอาจริง ๆ เลย กูหมายถึงเรื่องอื่นด้วยไม่รวมเรื่องงาน” กัมปนาทถามย้ำด้วยสีหน้าบอกไม่ถูก

“...ถ้าถามถึงเรื่องงานถ้าไม่ดีกูคงไม่เลือกมา” กัมปนาทถอนหายใจ กับตัวเขาเองตุลธรก็ยังสงวนคำ

“เอาดี ๆ อย่ากวนตีน”

“มึงกำลังหมายความว่ากูเลือกคนไม่ดี? ไอ้เจมส์...มึงมีสิทธิ์มายุ่มย่ามกับงานของกูเหรอ?” แม้สีหน้าของตุลธรจะราบเรียบราวกับว่าเป็นการพูดคุยกันในเรื่องธรรมดา แต่ดวงตาและปลายน้ำเสียงนั้นตุลธรไม่พอใจเอาเสียเลย

“ไม่ใช่แบบนั้น” ตุลธรเหยียดยิ้ม

“มึงมีเมียมีลูกแล้วนะ ทำอะไรนึกถึงนุ่มนิ่มบ้าง...” กัมปนาทเม้มริมฝีปากก่อนจะถอนหายใจ

“กูบอกว่าดีก็คือดี ถ้าใครไม่เชื่อใจกู...กูขอไม่ขอร่วมงาน” ตุลธรพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินไปอีกมุมหนึ่งเพื่อตรวจงานต่อไป

กัมปนาทถอนหายใจและเหลือบไปมองหญิงสาวที่ยืนกอดอกเชิดหน้าอยู่อีกมุมหนึ่ง...เอาจริง ๆ ทำไมไม่คุยกันเองวะเนี่ย!

ตลอดทั้งวันจนถึงช่วงเย็นพวกเราทุกคนยุ่งอยู่กับงาน แต่เหมือนจะมีหนึ่งคนที่ทำตัวมีปัญหาตลอดเวลาและยิ่งเธองี่เง่ามาก ๆ เขาก็อดที่จะพูดไม่ได้

“ถ้าคุณรู้ว่าที่นี่มันลำบากนักก็คอนเฟอเรนซ์เอาก็ได้ครับไม่ต้องลำบากมาให้ผิวกร้านแดดหรอก” มินตราหันไปมองหน้าคำพูด ก่อนจะยกยิ้มและก้มไปมองในแปลนงานที่คนในทีมเอามาถามเธอ

“คนเราก็แปลกนะครับ อยู่เฉย ๆ สบาย ๆ ไม่ชอบ ชอบมาลำบาก...แต่ก็อย่างว่าคงจะชอบบรรยากาศแบบนี้” แน่นอนว่าประโยคนี้เขามาพูดใกล้ ๆ พอให้ได้ยินกันแค่ไม่กี่คนและคงไม่มีใครเข้าใจในประโยคกระแหนะกระแหนนี้นอกจากกัมปนาท

“พวกคุณเชิญทางนั้นดีกว่าครับ ผมขอคุยกับคุณเตอร์และคุณหมิวสักครู่” กัมปนาทรีบแยกคนอื่นออกไปเพราะกลัวว่าทั้งคู่จะทำให้คนในทีมยิ่งเห็นรอยร้าวระหว่างกันมากขึ้น

“แน่นอนค่ะ ที่นี่ผู้ชายเยอะหมิวก็ต้องชอบเป็นธรรมดา...และคุณเตอร์แกว่งปากแบบนี้หึงหมิวหรือคะ?” ตุลธรกำลังจะอ้าปากเถียง แต่กัมปนาทเดินมาเอามือฟันกลางอากาศระหว่างคนสองคน

“ขอร้องแหละนะครับทั้งคู่...รบกวนช่วยมีความเป็นมืออาชีพหน่อย ถ้าอยากจะตีกันก็หลังเลิกงานและไร้ผู้คนนะครับ”

“..........”

“..........”

“คนในทีมนี้เป็นทีมใหม่ไม่ได้รู้มือรู้เท้ากัน...อย่าสร้างรอยร้าวให้ลูกน้องต้องแบ่งฝักแบ่งฝ่าย เพราะสุดท้ายการที่คุณทั้งคู่ไม่มืออาชีพมันรังแต่จะสร้างปัญหาให้งานของเรา ผมฝากไว้แค่นี้นะครับ” และกัมปนาทก็เดินจากไปทิ้งไว้เพียงแค่สายตาแผดเผาที่จ้องมองกันเพียงเท่านั้น

ก่อนที่มินตราจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทางก่อน ส่วนตุลธรหันหลังและกระแทกกระเป๋าเครื่องมือลงบนโต๊ะด้านหน้า

“ช่วยมืออาชีพด้วย!”

“ช่วยมืออาชีพด้วย!”