ตอนที่ 7 ทำตามที่สั่ง

“ฉันทำตามใจคุณแล้วไง” ข้าวฟ่างแววตาสั่นไหวเขาให้อ่านข้อความให้มารับเธอก็ทำทันทีแล้ว

“คุณโยนให้คนอื่นทำงานแทน ตั้งใจหนีหน้าผม”

“ฉันไม่ได้หนีแต่ถูกปลด”

“แน่ใจ” คิ้วเข้มขมวดจ้องมองคาดคั้นไม่เชื่อคำพูดเธอ

“ฉันกำลังฝึกทดลองงาน ไม่กล้าปฏิเสธงานหรอกมันมีผลกับการประเมินผ่านโปร” เสียงหวานสั่นเครือเจ็บต้นคอที่ถูกเขาบีบแรง

“ผมก็คิดว่าคุณจะหนี”เสียงทุ้มอ่อนลงคลายมือจากต้นคอเรียว

“ก็อยากหนีแต่กลัวคุณตามเจอแล้วโดนหนัก” แววตาสวยสั่นระริกหวาดกลัวคนตัวโตที่ดูแข็งกร้าวดุดัน ริมฝีปากหนากระตุกมุมปากโน้มหน้าหล่อเข้าใกล้กดปลายจมูกลงแก้มเนียนสูดกลิ่นกายที่โหยหา

“ผมหาเจอแน่......และจะไม่ปล่อยให้เบบี๋สบายใจอีก ผมอดทนใจดีไม่ไหวแล้ว” เสียงทุ้มแหบกระเส่าเคลื่อนหน้าคลอเคลียหนวดเครารำไรเสียดสีแก้มเนียนจนแสบ ข้าวฟ่างหายใจแรงทั้งกลัวและวาบหวามในคราเดียวกัน เสียงคนบิดกลอนประตูที่ล็อกไว้ดังก๊อกแก๊กเหมือนมีคนจะเข้าห้องน้ำทำเอาข้าวฟ่างสะดุ้งหลุดจากภวังค์หันไปมองประตูสีหน้าตื่นตระหนก คารอสเหลือบมองกลอนประตูอย่างเฉยชาจับหน้าสวยให้หันมามองสบสายตาคมก่อนจะกดจูบบดขยี้ริมฝีปากอย่างเร่าร้อนระบายความคุกรุ่นในใจคิดว่าเธอตั้งใจหนี

ข้าวฟ่างจูบตอบเขาอย่างอึกอักหายใจไม่ทันเพราะลิ้นหนาทั้งกวัดหยอกสลับดูดดุนรุนแรงจนเธอเหนื่อย หน้าสวยแดงก่ำยกมือขึ้นบีบปลายจมูกเขาหายใจไม่ออก คารอสผละออกหงุดหงิดมองเคือง

“เล่นอะไร!”

“หายใจไม่ออก......” คิ้วเรียวขมวดช้อนตามองเขาแล้วหายใจแรงหน้าอกกระเพื่อมไหว ริมฝีปากหยาเผยอหอบหายใจความกระสันเหลือบมองริมฝีปากบางแดงบวมเจ่อ

“ฝึกไว้อีกหน่อยจะหนักกว่านี้” สายตาคมเจ้าเล่ห์ยกยิ้มมุมปากจะจูบซ้ำแต่ชะงักเปลี่ยนเป็นแตะริมฝีปากอุ่นแตะปากเธอแผ่วเบาเพราะสงสารปากที่บวมแดง

“น่าปล้ำฉิบ....” เขาจ้องมองหื่นกระหายเบียดกายแนบชิดอยากจับกดในห้องน้ำให้รู้แล้วรู้รอด มือน้อยดันอกเขาเบา ๆ ช้อนตามองเชิงขอร้องให้หยุด เขาขบกรามแน่นข่มอารมณ์กระสันไม่อยากให้เธอกลัวเลยตัดใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความให้ลูกน้องขึ้นมาเคลียหน้าห้องน้ำ

หน้าหล่อซุกไซ้สูดดมกลิ่นกายสาวจากดวงหน้าสวยและต้นคอเรียวราวหิวกระหาย จนได้ข้อความจากลูกน้องว่าทางสะดวก เขาเลยยอมผละออกเดินออกมาจากห้องน้ำตรงไปยังห้องทำงานของเจ้าของบริษัททันทีปล่อยให้ข้าวฟ่างยืนมึนงงอยู่ในห้องน้ำหัวใจเต้นแรงกับการจู่โจมไม่ทันตั้งตัวคนหล่อร้ายเอาแต่ใจ

ภายในห้องทำงานของภาคี

คารอสนั่งไขว้ห้างบนโซฟารับรองสีหน้าบึ้งตึงไม่พอที่ถูกขัดคำสั่ง

“ผมไม่ต้องการคนใหม่”

“ผมต้องขอโทษด้วย ที่เปลี่ยนเพราะเห็นว่าแนนเชี่ยวชาญกว่าทีมเดิม” ภาคีเสียงอ่อนเกรงใจลูกค้าที่จ่ายไม่อั้นพลางเหลือบมองแนนนี่ที่เปิดประตูเข้ามาหน้านิ่วคิ้วขมวด

“ลองดูผลงานของแนนก่อนที่จะปฏิเสธดีไหมคะ” แนนนี่ฝืนยิ้มทั้งที่ขุ่นเคืองจะยื่นแท็บเล็ตให้กับคารอส

“ชัทอัพ! (หุบปาก) ” คารอสตะคอกลั่นแววตาแข็งกร้าว ทุกคนในห้องสะดุ้งอึกอัก

“ทำตามที่ผมสั่ง!” กายหนาเหยียดยืนแล้วเดินผ่านแนนนี่ออกไปจากห้องพร้อมกับลูกน้องทั้งสอง

“ผมทำตามที่ตกลงแล้วแต่ลูกค้าไม่เอาเองช่วยไม่ได้นะ” ภาคีถอนหายใจส่ายหน้าเบา ๆ แนนนี่กำมือแน่นเดินตามออกไปข้างนอก

ระหว่างทางจากห้องของภาคีไปยังบันไดต้องผ่านโต๊ะทำงานของทีมออกแบบตกแต่งภายในที่มีแผ่นกั้นแผนกสูงเท่าหน้าอกต้นอ้อยกำลังจ้องหน้าข้าวฟ่าง

“ปากบวมด้วยกินยาเดี๋ยวนี้เลย วันหลังต้องกำชับป้าตามสั่งให้ล้างกระทะก่อนทำของกินให้แก เล่นทำเมนูกุ้งแล้วมาทำให้แกต่อแบบนี้ก็แย่สิถ้าหายใจไม่ออกตายไปใครจะรับผิดชอบ” ต้นอ้อยเสียงขุ่นโมโหแทนเพื่อนที่แพ้กุ้งแม้จะไม่กินโดยตรงแค่ภาชนะปนกันก็แพ้ปากบวมหน้าบวมคันทั้งตัวหนักเข้าก็หายใจไม่ออก

“อื้ม...” ข้าวฟ่างตอบรับสั้น ๆ ไม่กล้าบอกเพื่อนว่าวันนี้เธอไม่ได้แพ้กุ้งแต่ถูกคารอสจูบจนบวมต่างหาก เสียงฝีเท้าหนักกับกลิ่นน้ำหอมโชยมาทำให้ข้าวฟ่างรู้ตัวเหลือบมองผ่านแผ่นกั้นแผนกดูคนตัวโตเดินผ่านไปกับลูกน้อง เขาทำเพียงมองหางตาแล้วเดินจากไปอย่างเฉยชา ข้าวฟ่างหลบตาลงใจเต้นรัว แนนนี่ที่เดินตามออกมาเห็นเข้าก็หยุดชะงักจ้องมองเพื่อนตามประสบการณ์อันช่ำชองดูก็รู้ว่าข้าวฟ่างกำลังสนใจคารอสแต่คารอสไม่มีทางสนใจของจืดชืดอย่างนั้นแน่…..