ตอนที่ 6 ตามถึงที่

อาคารสำนักงานแปดเหลี่ยม

แนนนี่สวมชุดรัดรูปรองเท้าส้นสูงเดินหน้ามุ่ยตรงมายังห้องทำงานของภาคีเจ้าของบริษัท เพราะเธอได้ยินจักรเล่าให้ฟังว่าทีมของป่านได้ทำงานกับคารอสนั่นเป็นสิ่งที่เธออยากทำเพื่อจะได้หาโอกาสใกล้ชิดกับคารอส แนนนี่เคาะประตูเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของภาคีที่กำลังจ้องหน้าจอตรวจงานออกแบบ

“งานที่ภูเก็ตของแนนใกล้ส่งมอบแล้ว แนนต้องการงานของคุณคารอสค่ะ”

“ให้ทีมอื่นเขาทำงานบ้างเถอะ”

“ให้งานอื่นไปสิคะ งานนี้แนนดูแลเอง” แนนกอดอกเสียงเหวี่ยงเอาแต่ใจยังไงเธอก็ต้องได้งานนี้

“เจ้าของหล่อรวยเลยอยากได้เหรอ คุณแต่งงานมีผัวแล้วนะ”ภาคีชำเลืองมองรู้ทันผู้หญิงที่ใช้เต้าต่ายอย่างแนนนี่

“คุณก็แต่งงานมีลูกเมียแล้วยังเอากับแนนได้เลย”

“เรื่องมันนานแล้วนะ หลังจากคุณแต่งงานเราก็ไม่ทำอย่างนั้นกันอีก” ภาคีเงยมองสายตากรุ้มกริ่ม แนนนี่กระตุกยิ้มค่อย ๆ เดินนวยนาดอ้อมไปหาเขาแล้วนั่งไขว้ขาบนโต๊ะทำงานกระโปรงรัดรูปตัวสั้นถดขึ้นเห็นกางเกงชั้นในลายลูกไม้สีดำ

“ถ้าได้งานนี่........ผัวก็คือเพื่อนคนหนึ่ง” เสียงหวานกระเส่าเอนกายเอามือยันโต๊ะเย้ายวน ภาคีมองเรียวขาขาวหื่นกระหายโผเข้าจูบเล็มเรียวขาด้วยความกระสัน แนนนี่เสียวซ่านเหลือบมองกรอบรูปครอบครัวของภาคีที่วางบนโต๊ะทำงาน

“ต่อหน้ารูปครอบครัวของคุณเลยเหรอคะ” ริมฝีปากบางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ภาคีเหลือบมองกรอบรูปแล้วจับคว่ำหน้าลงกับโต๊ะทำงาน

“ไม่เห็นมีนี่” คิ้วเข้มเลิกขึ้นกรุ้มกริ่มลุกขึ้นซุกไซ้ขาคู่ขาเก่าที่เป็นเมียของพนักงานในบริษัทอย่างย่ามใจ แนนนี่เอนตัวนอนลงบนโต๊ะทำงานแข็งเนื้อตัวอ่อนระทวยให้เจ้านายเล้าโลมไม่นานนักกายบางก็โยกไหวตามแรงกระแทกของเจ้านายหนุ่มที่ถาโถมเข้าร่องสาวหนักหน่วง แนนนี่นอนยิ้มพอใจไม่ว่ายังไงเรือนร่างของเธอก็แลกกับสิ่งที่ต้องการได้เสมอ…………..

หลายวันต่อมา

คารอสได้รับการติดต่อเสนองานตกแต่งภายใน เขาสั่งให้แม่บ้านจัดการเปลี่ยนผ้าปูที่นอนในห้องเชือดที่อยู่หลังชั้นโชว์ภายในห้องทำงานเตรียมพร้อมสำหรับต้อนรับเธอที่โหยหาแต่ไม่อยากคุกคามให้หวาดกลัว

เมื่อถึงเวลานัด แนนนี่เดินสวยโฉบเฉี่ยวมาบนรองเท้าส้นสูงเข้ามาภายในห้องทำงานของเขา หน้าคมเคร่งขรึมอารมณ์ขุ่นมัวเมื่อคนที่มาเจอไม่ใช่ข้าวฟ่าง

“ทำไมเป็นคุณ?”

“แนนมีความเชี่ยวชาญมากกว่าค่ะ” แนนนี่สวมชุดกระโปรงสั้นเดินกระฉับกระเฉงตรงไปหาเขาที่โต๊ะทำงาน

“กลับไป ผมต้องการคนเดิม!” เสียงเข้มแข็งขึ้นไม่พอใจที่ข้าวฟ่างเล่นกับความรู้สึกของเขาโดยการหนีหน้า

“ทีมเดิมเป็นทีมรองเขารู้ตัวว่าทำไม่ไหวเลยถอนตัว คุณให้แนนดูแลแทนเถอะนะคะ” แนนนี่ชะงักไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้ คารอสทุบโต๊ะเสียงดังแล้วลุกพรวดเดินผ่านแนนนี่ที่ยืนหน้าเสียไปเฉย ๆ

“จะไปไหนคะ คารอส” แนนนี่หันมองหน้าเหวอคนสวยเซ็กซี่อย่างเธอถ้าเสนอตัวแล้วไม่เคยมีใครปฏิเสธยกเว้นคารอสที่เธอพยายามอ่อยแล้วอ่อยอีกเข้าหาทุกวิถีทางแต่เขาก็ไม่เอา แนนนี่รีบเดินตามเขาออกไปแต่เลขาของเขาดักหน้าไว้ก่อน

“รอสักครู่ค่ะ” เลขาบอกกับแนนนี่ที่ยืนนิ่วหน้าหงุดหงิดร้อนรนจะตามให้ทัน เลขาเห็นลิฟต์เคลื่อนลงไปที่ชั้นหนึ่งแล้วเลยถอยออกให้แนนนี่ไปได้เพราะคารอสสั่งไม่ให้เธอตามไป แนนนี่มองเหวี่ยงกึ่งเดินกึ่งวิ่งจะตามไปคุยแต่ยังไงก็ตามไม่ทัน

อาคารสำนักงานรูปทรงแปดเหลี่ยม

คารอสสีหน้าเคร่งขรึมเดินดุ่มเข้ามาในสำนักงานพลางกดข้อความส่งไปหาข้าวฟ่าง

ข้อความจากคารอส “ผมกำลังขึ้นไปหา มารับผมที่บันได”

ลูกน้องยืนตรงบันไดชั้นล่างเพื่อรอเจ้านาย คารอสก้าวเท้าหนักขึ้นไปยังชั้นสองอย่างรวดเร็ว ข้าวฟ่างที่ได้รับข้อความก็วิ่งหน้าตาตื่นมาดักรอเขาได้พอดิบพอดี มือหนาคว้าแขนเธอให้เดินตามแรงดึงตรงไปยังห้องน้ำของสำนักงาน ข้าวฟ่างหน้าเสียหายใจหอบเหนื่อยเข้าไปในห้องน้ำกับเขาอย่างว่าง่ายกลัวว่าถ้าขัดใจจะเป็นเรื่องใหญ่ ประตูห้องน้ำปิดลงล็อกเสร็จเขาก็หันมากระชากต้นคอเรียวดึงเข้าหาประจันหน้ากับใบหน้าหล่อคมคายแววตาแข็งกร้าว

“บอกว่าอย่าขัดใจ อยากให้ร้ายนักใช่ไหมรู้ไหมว่าผมใจดีแค่ไหนที่ไม่คุกคามคุณ” เขากัดฟันกรอดข่มความโกรธที่มันคุกรุ่นไม่ให้ทำรุนแรงกับเธอ