ตอนที่ 9

“ถ้าพี่จิมยังไม่มีใคร เราลองคบกันดูไหมคะ”

คนแอบฟังถึงกับตาวาว มองคนถูกถามเขม็ง ในใจก็ภาวนาให้เขาปฏิเสธออกไป แต่หัวใจก็แอบเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นปนกังวล เกรงว่าเขาจะตกลง

“ขอโทษนะ พอดีพี่มีคนที่ชอบแล้วล่ะ”

พาฝันตัวชาวูบเมื่อได้ยินคำนั้นจากปากคนเย็นชา ใจดวงน้อยปลิวลงไปอยู่ที่พื้นทันใด

พี่จิมมีคนที่ชอบแล้วงั้นเหรอ! ใครกัน! หรือว่าจะเป็น...

เด็กสาวรีบสะบัดหน้าไปมาเมื่อนึกถึงสาวสวยประจำชมรมนาฏศิลป์เข้า หรือว่าจะเป็นนัฐมล

“พี่จิมคะ” ความร้อนใจหรืออะไรก็แล้วแต่ทำให้เธอทนไม่ไหวอีกต่อไป

สาวน้อยที่เพิ่งอกหักหันไปทางเสียงเรียก ทำให้เห็นว่าเจ้าหล่อนกำลังมีน้ำตาเพราะความเสียใจที่ถูกปฏิเสธก่อนจะวิ่งหนีไปทันที

“มาทำไมอีกล่ะ”

เสียงห้าวห้วนถามมา พร้อมดวงตาคมกริบที่มองเธอเหมือนรำคาญ เท่านี้ก็พอรู้แล้วว่าคนที่เขาชอบไม่ใช่เธอแน่นอน

พาฝันใจแป้ว แต่พอก้มลงมองของในมือตัวเอง ก็ทำให้เกิดแรงฮึด ทีผู้หญิงคนนั้นยังกล้าได้ ทำไมเธอจะทำไม่ได้ล่ะ ในเมื่อเธอรู้จักพี่จิมมานานกว่า สนิทยิ่งกว่าด้วย

“น้องดรีมมีของอยากให้ค่ะ”

“อะไรอีกล่ะ” คนถามทำเสียงจิ๊จ๊ะ

“เอ่อ...นี่ค่ะของขวัญวันวาเลนไทน์”

จิรายุกระแทกลมหายใจ มองมือที่ยื่นถุงสีสวยมาให้

“น้องดรีมทำเองกับมือเลยนะคะ” เจ้าตัวน้อยโฆษณาสรรพคุณด้วยหัวใจที่ระทึก ยามที่มองเขาเปิดดูของที่อยู่ด้านใน

“นี่มัน...อะไรกัน” จิรายุยกขวดโหลที่มีเจ้าก้อนดำๆ หน้าตาแปลกประหลาด

“คุกกี้ช็อคโกแลตไงคะ น้องดรีมทำเองเลยนะคะ พี่จิมชอบกินไม่ใช่เหรอ”

“เนี่ยนะคุกกี้ พรืด...” จิรายุหลุดขำออกมา “นี่มันก้อนหินชัดๆ เลย เธออย่ามาอำกันให้ยาก”

ใบหน้าอ่อนใสถอดสี หัวใจดวงน้อยชาไปทั้งดวง ขอบตาร้อนผ่าวเมื่อเห็นอีกฝ่ายหัวเราะกับสิ่งที่เธอตั้งใจทำให้สุดฝีมือ ปากที่อยากจะเอ่ยบอกความในใจเช่นที่ผู้หญิงคนก่อนหน้าได้บอกกับเขาได้แต่เม้มแน่นสนิท ไม่กล้าที่จะเอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกมา

“กินได้จริงๆ หรือเปล่านี่”

“ก็ลองชิมดูสิคะ”

“ไม่ใช่ว่าเธอไปเก็บก้อนหินมาใส่โหลมาแกล้งพี่หรอกนะ ดูสิคุกกี้อะไรโคตรขี้เหร่ไม่เห็นน่ากินเลย”

พาฝันเพิ่งเข้าใจความรู้สึกของพี่ม.4 ที่เพิ่งถูกเขาปฏิเสธอย่างเลือดเย็น แต่รายนั้นยังดีที่อย่างน้อยก็ได้บอกความในใจไป เธอนี่สิ จอดสนิทตั้งแต่ยังไม่ทันได้อ้าปากด้วยซ้ำ

“คนใจร้าย!”

“อะไรนะ”

“ดรีมว่าพี่นั่นแหละ คนใจร้าย!”

จิรายุชะงักไปชั่วขณะเมื่อเห็นน้ำตาใสๆ ที่ไหลอาบแก้มนวล ก่อนที่เจ้าตัวน้อยจะวิ่งผละไปจากเขาอีกคน

“หึ! ไปซะได้ก็ดีเจ้าตัวน่ารำคาญ”

ปากพูดไปแต่ทำไมนะ คราวนี้หัวใจเขารู้สึกวูบโหวงแปลกๆ ไม่เหมือนทุกที

ช่างมันเถอะ พาฝันก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร พอโดนขัดใจหน่อยก็ร้องไห้ขี้มูกโป่ง แต่พอหายงอนก็วิ่งมาหาเขาให้ช่วยทำนู่นนี่ให้เหมือนทุกครั้งนั่นแหละน่า

เด็กหนุ่มก้มมองโหลคุกกี้หน้าตาขี้เหร่ในมือ พลางนิ่วหน้า กินได้จริงหรือเปล่าเนี่ย เฮ้อ...ขืนกินเข้าไปแล้วท้องเสียขึ้นมาจะว่ายังไง จังหวะนั้นหางตาเหลือบไปเห็นถังขยะวางอยู่แถวนั้นพอดี เขาจึงเดินตรงไป แต่ทว่าพอจะทิ้งจริงๆ หูก็แว่วได้ยินเสียงใครบางคน

‘คนใจร้าย!’

มือที่ถือขวดโหลยกค้างนิ่งอย่างลังเลใจ แล้วในที่สุดเขาก็ตัดใจทิ้งมันไม่ลง เหมือนความรู้สึกเขาที่มีต่อเจ้าของคุกกี้นั่นเอง

ไม่ได้รักแต่ก็ทิ้งก็ไม่ลง!

“ไงวะเพื่อน หน้าบูดมาเชียว แล้วตกลงรับรักสาวสวยคนนั้นหรือเปล่า” นัฐพลหันมาถาม ตอนนี้เสื้อเขาแทบไม่มีที่ให้ติดสติ๊กเกอร์รูปหัวใจอีกแล้วแถมบนโต๊ะก็มีดอกกุหลาบแดงวางกองไว้ข้างหนึ่ง

“ไม่”

“โหย เสียดาย น้องคนนั้นเป็นเชียร์ลีดเดอร์โรงเรียนเลยนะเว้ย”

“แกชอบก็ไปจีบเขาเองสิ”

“ไม่ล่ะ ฉันอยากจีบน้องสาวแกมากกว่า” เด็กหนุ่มเอ่ยทีเล่นทีจริง ก่อนมองถุงในมือเพื่อนซึ่งเขาจำได้ดีว่าเมื่อกี้เห็นพาฝันถือมา

“นั่นถุงที่น้องดรีมถือมานี่” จิรายุหันไปมองเพื่อน

“อืม...แล้วไง”