หยั่งรากฝากรัก

“เราเลิกกันเถอะค่ะ”

“ครับ”

คำตอบรับง่ายๆ แทบไม่เสียเวลาในการคิดแม้แต่วินาทีเดียวทำให้คนบอกเลิกถึงกับอึ้งไปเลย ด้วยคิดว่าอีกฝ่ายควรยับยั้งการตัดสินใจนี้ หรืออย่างน้อยก็ควรวิงวอน ไม่ก็ควรมีเยื่อใยอะไรให้เธอบ้าง ค่าที่เสียเวลาคบหา ควงไปไหนมาไหนด้วยกันตั้งเกือบหนึ่งเดือนเต็ม

ไม่สิ! จะเรียกว่าคบกันเต็มปากคงไม่ได้ เพราะที่ผ่านมามีแต่เธอที่แอบรักและคอยวิ่งตามเขาอยู่ฝ่ายเดียว แถมยังเป็นฝ่ายขอคบหาเขาก่อนอีกต่างหาก ก็ใครใช้ให้เขาไม่ปฏิเสธเล่า เธอขอคบเขาก็ตอบรับด้วยคำเดียวกับที่ได้ยินเมื่อครู่

‘ถ้าคุณยังไม่มีใคร เรามาลองคบกันดูไหมคะ’

‘ครับ’

มันน่าโมโหจริงๆ เธอคิดว่าความสวยและเสน่ห์ที่มีจะใช้ผูกใจอีกฝ่ายที่มีกิตติศัพท์...พระอิฐพระปูน คนใจแข็งเหมือนอิฐเหมือนปูน หักอกสาวๆ มานับไม่ถ้วนได้ แต่สุดท้ายผลก็ออกมาเป็นแบบที่เห็นนี่ไง

เธอเป็นฝ่ายทนไม่ได้เสียเอง ทีแรกก็กะเพียงแค่จะลองใจ บอกเลิกดู เผื่อว่าเขาจะเห็นค่าหรือหันมาเสียดายกันบ้าง แต่ก็เปล่า คนตรงหน้ายังทำเหมือนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นก็แค่เรื่องธรรมดามาก มาตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้วว่าใครกันแน่ที่ควรอกหักระหว่างเขาหรือเธอ!

“นี่! ใจคอคุณจะไม่ถามสักคำเหรอคะว่าทำไมฉันขอเลิกกับคุณแบบนี้” เหลืออดเต็มทนจึงโพล่งออกไปแบบคนไม่มีอะไรจะเสีย

“ครับ ถ้าคุณอยากบอกก็เชิญ” ใบหน้าเย็นชาแต่มีเสน่ห์แห่งบุรุษที่สาวๆ ใฝ่ฝันนั่นทำให้คนบอกเลิกนึกเสียดายขึ้นมา แต่จะมากลับคำตอนนี้ก็ใช่ที่ มีแต่ขายหน้าคนใจร้ายอย่างเขา ก็ยังดีที่เสียแค่หน้า ไม่ทันได้เสียตัว

ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่เคยอ่อยหวังใช้ความสาวเข้าผูกมัด แต่เป็นอีกฝ่ายที่อ่อยเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมหลวมตัวขึ้นเตียงด้วยต่างหาก ผู้ชายอะไรโง่เง่าสิ้นดี

หากทว่าคนอย่าง จิรายุ ปรีดากุล ก็ยังไม่แคล้วมีสาวๆ ทั้งสาวน้อยสาวใหญ่ดาหน้าเข้ามาท้าชิงหัวใจเขาอยู่เนืองๆ ชนิดเลิกปุ๊บ มีคนพร้อมเสียบปั๊บ แล้วคบไม่นานก็อกหักดังเป๊าะเหมือนเช่นเธอเวลานี้ไง

“คุณมันหล่อซะเปล่า แต่นิสัยห่วยสิ้นดีเลย คนไร้หัวใจ!” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเพียงนิด แต่ให้ตายเถอะ มันทำให้ใบหน้านั้นดูน่ามองชะมัดเลย

“เท่านี้เหรอครับเหตุผล?”

“คนบ้า ฉันขอให้สักวันคุณโดนคนที่คุณรักทำแบบเดียวกับที่คุณทำกับฉันบ้าง ขอให้เขาเมินคุณเหมือนที่คุณทำ ขอให้เขามีคนอื่น โดนนอกใจ ขอให้คุณอกหักยับเยินเจ็บช้ำปางตาย”

ยิ่งพูดอารมณ์ยิ่งขึ้น น้ำตาไหลพรากๆ แต่อีกฝ่ายก็ยังคงเมินเฉยเหมือนคนไร้ความรู้สึก โมโหอยากรู้นักว่าเขาจะทนได้สักแค่ไหนเชียว มือบางจึงหันไปฉวยแก้วกาแฟที่มีควันโชยกรุ่นเงื้อขึ้น หากทว่าเป้าหมายเพียงปรายตามองอย่างเย็นชาแต่น่ากลัวในที ก็ทำเอาใจฝ่อด้วยเกรงว่าหากทำอย่างที่คิดสาดมันไปที่ร่างสง่าผึ่งผายนั่นไป มันอาจจะทำให้สะใจเพียงครู่ แต่บางทีศพเธออาจไม่สวยในตอนจบก็เป็นได้ เห็นนิ่งๆ แบบนี้ ใครจะรู้ว่าเวลาโกรธขึ้นมาบุรุษตรงหน้าจะร้ายกาจเพียงใด

“ฉันจะรอวันนั้น และรอสมน้ำหน้าคุณอย่างสาสม คนใจร้าย!”

ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็กระแทกแก้วนั้นลงที่เก่าอย่างแรงจนกาแฟกระฉอกจากแก้ว ก่อนเดินกระฟัดกระเฟียดปึงปังออกไปโดยไม่เหลียวหลัง

ฝ่ายคนถูกบอกเลิกแถมโดนแช่งคงเบนสายตากลับมาสนใจงานตรงหน้าต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น หากไม่มีเสียงปรบมือดังขึ้นเสียก่อน

ดวงตาคมตวัดมองต้นเสียงที่เดินตรงเข้ามาด้วยรอยยิ้มขบขันอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นักที่โดนขัดสมาธิในการทำงานครั้งแล้วครั้งเล่า

“จะมาสมน้ำหน้าหรือไงก็รีบว่ามา”

“ไอ้คนใจร้าย! ใจดำ! อำมะหิตเลือดเย็น!” คนพูดเป็นชายหนุ่มผู้มีใบหน้าคมคายอย่างชายไทยแท้ “แกทำกับสาวสวยๆ แบบนี้ได้ไงวะ”

“ฉันทำอะไร” ก็เห็นๆ อยู่ว่าเขาแค่นั่งนิ่งๆ ฝ่ายนั้นต่างหากที่มาบอกเลิก แถมไม่พอยังแช่งเขายับอีกต่างหาก

“แกหักอกเขา! หักอกเขาในวันแห่งความรักเสียด้วย ไม่ด่าใจร้าย แกควรโดนแพ่นกบาลแยกอีกสักทีสองที ฉันจะไม่แปลกใจเลย”

“วันแห่งความรัก?”