บทที่ 3 เรื่องของเรื่อง 2/4

บทที่ 3

“ฉันขอไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน จะได้นอน” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องทันควัน “แกก็เหมือนกัน อย่าคิดมาก เดี๋ยวก็มีทางออกเองนั่นแหละ”

หนี้หลายแสนนี่ทางออกมันอยู่ตรงไหน เธอยังมองไม่เห็นเลยสักนิด แต่ถ้าให้คิดตอนนี้ก็คงเป็นการเพิ่มความเครียดให้กับสมองเสียเปล่าๆ เดี๋ยวจะพานทำให้ต่อมโรแมนติกของเธอฝ่อจนทำงานไม่ได้กันพอดี เอาเป็นว่าไหนๆ วันนี้ก็รอดตัวมาได้แล้ว ขออาบน้ำให้สดชื่นและผ่อนคลายตัวเองให้สมองโล่งก่อนแล้วกัน

หญิงสาวส่งตะกร้าเครื่องอาบน้ำของตัวเองให้เทียมฟ้าหิ้วลงไปที่ห้องน้ำซึ่งอยู่ชั้นล่างเพื่อให้เขาอาบน้ำก่อน ส่วนตัวเองก็นั่งแกะกิ๊บออกจากเรือนผม กระทั่งเช็ดเครื่องสำอางจนเกลี้ยง คุณชายเทียมฟ้าก็ยังอาบน้ำไม่เสร็จ เนียงวิภาจึงไปจัดที่นอนให้เขาเป็นการฆ่าเวลา โดยการเอาผ้าคลุมเตียงมาปูและเพิ่มความนุ่มด้วยผ้าห่ม ให้เธอนอนหนาวดีกว่าให้เขานอนปวดหลัง ซ้ำยังสละหมอนข้างให้อีกต่างหาก แต่หมอนหนุนนี่ไม่ให้เพราะถ้าขาดมันคงเหมือนขาดใจ กระสับกระส่ายนอนไม่หลับทั้งคืนแน่ คืนนี้เขาก็ทนๆ นอนไปก่อนแล้วกัน และจะไปซื้อถุงนอนให้ทีหลัง มันช่วยไม่ได้ ก็ใครใช้ให้เสนอหน้ามานอนที่บ้านเธอแบบไม่บอกกันล่วงหน้าอย่างนี้ล่ะ

“ทำอะไรน่ะเทมส์!”

คนที่อุตส่าห์จัดที่นอนให้เขาแล้วค่อยลงไปอาบน้ำถามหน้ายุ่งเมื่อกลับขึ้นมาเห็นสภาพห้องนอนอันแสนเรียบร้อย เธอหายไปเข้าห้องน้ำแค่ยี่สิบนาที ที่นอนที่เคยปูไว้ตรงข้างเตียงกลับย้ายมาอยู่บนเตียง แถมเทียมฟ้ายังใจดีเอามุ้งลงให้อีกต่างหาก

นี่มันมุ้งประดับห้องให้ดูวินเทจเข้ากับไฟกะพริบที่ใช้ตกแต่ง จะเอาลงมาทำไมหนอพ่อคุณ

“นอนไง” คนหน้าตายเลิกคิ้วตอบ “เตียงแกตั้งกว้าง เรื่องอะไรให้ฉันนอนพื้น”

เจอไม้นี้เข้าไปเนียงวิภาถึงกับเถียงไม่ออก เขาพูดไม่ผิดและเธอก็รู้ว่าที่เทียมฟ้าจะนอนเตียงเดียวกับเธอนั่นเพราะความสนิทใจ ไม่ได้นึกพิศวาสใดๆ แต่เขาลืมไปหรือเปล่าว่าตัวเองเป็นผู้ชาย จะให้นอนด้วยกัน เธอก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจ ถ้าเขาแค่นอนกรนใส่ ตดใส่ หรือเอาขามาพาดคอ ก็ยังพอรับได้ แต่ถ้าคุณชายนอนฝันหวานว่ากำลังระเริงฮาเร็มอยู่แล้วละเมอปล้ำเธอขึ้นมา ใครกันล่ะจะเสียหาย

“นอนไม่ได้” เนียงวิภารีบหาตัวช่วยแล้วสมองก็โลดแล่นได้ดังใจ “เตียงนี่ฉันนอนกับแมว แกนอนข้างล่างไปเถอะ”

“ไหนแมวแก ไม่เห็นมันจะเข้ามานอนเลย”

พอเขาถามหาหลักฐาน เนียงวิภาก็รีบวิ่งออกจากห้องนอน พุ่งไปยังห้องใต้บันไดที่เมื่อก่อนใช้เก็บของแต่บัดนี้กลายเป็นห้องนอนของแมวเปอร์เซียสีขาวลายเทา ปกติรับทรัพย์ไม่ดื้อไม่ซน ไม่เคยสร้างความเสียหายให้กับบ้านแม้มันจะเดินเล่นไปทั่ว พอถึงเวลานอนก็จะเข้ามาในห้องนี้อย่างไม่ต้องบอก แต่คราวนี้ดูเหมือนมันจะงงเพราะถูกนายแม่อุ้มขึ้นห้องนอน

“นี่ไง” เนียงวิภาอุ้มลูกชายตัวกลมขึ้นมาอวด “ฉันนอนกับรับทรัพย์ เพราะฉะนั้นแกต้องนอนข้างล่าง ขนของกลับลงไปเลย คนอุตส่าห์ปูไว้ให้แล้ว จะขนกลับขึ้นมาทำไม”

“แกจะให้ฉันนอนพื้นแล้วให้ไอ้รับทรัพย์นอนบนเตียงเนี่ยนะ”

“แต่แกเป็นผู้ชายนะ! จะมานอนบนเตียงกับฉันได้ยังไง”

“แกว่าอะไรนะ”

เทียมฟ้าทำหน้าเหมือนได้ยินไม่ถนัด หรือไม่ก็ไม่เชื่อหูตัวเองว่าเธอจะพูดคำนี้ออกมา จนเธออยากย้อนถามนักว่าเขาเคยสำนึกบ้างไหมว่าตอนนี้เธอเป็นสาวสะพรั่ง ส่วนเขาเองก็เป็นชายฉกรรจ์ จะให้นอนด้วยกันแบบไหนฮอร์โมนเพศถึงไม่ทำงาน เกิดห้ามไม่ได้ขึ้นมา ใครปล้ำใครก่อนก็ยังไม่รู้เลย

“นี่แกคิดอะไรอยู่”

“เปล่า!” คนคิดมากโกหกเสียงแหลม แต่พอรู้ตัวก็รีบกดน้ำเสียงให้ต่ำลงแล้วพยายามเก๊กเสียงให้ดูน่าเชื่อถือที่สุด “ฉันไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น”

“ฉันก็ไม่ได้คิดเหมือนกัน ทีนี้จะนอนได้หรือยัง”

เขาทำหน้าหน่ายๆ ก่อนจะดันแผ่นหลังให้เธออุ้มเจ้าขนฟูไปปล่อยตรงหน้าประตู พอรับทรัพย์ออกไป เนียงวิภาก็รู้สึกว่าห้องนี้มันกว้างอย่างกับห้วงอวกาศเมื่อต้องอยู่กับเทียมฟ้าตามลำพังสองคน ห้องที่ตัวเองนอนอยู่ทุกคืนวันกลับกลายเป็นที่ที่ไม่คุ้นเคยจนทำตัวไม่ถูก

เจ้าของห้องได้แต่มองไปรอบๆ ผนังห้องเป็นไม้ฝาทาสีเดียวกับดอกพิกุลแรกผลิ เข้ากันดีกับม่านผ้าชีฟองสีขาวที่เธอติดประดับตรงแถวโต๊ะทำงานซึ่งเต็มไปด้วยเครื่องเขียนสารพัดสี ข้างๆ กันมีชั้นวางสูงสองเมตรที่แออัดไปด้วยหนังสือ ถึงอย่างนั้นก็ยังพอจะมีที่วางตุ๊กตาแมวตัวเล็กๆ เตียงเหล็กดัดสี่เสาโทนชมพูอ่อนหวานละมุนตา เพิ่มลูกเล่นด้วยไฟกะพริบและมุ้งแบบสุ่มพาดอยู่ด้านบน ถ้าจะมีสิ่งที่ไม่คุ้นตาก็คงเป็นคนตัวใหญ่ที่มาปั้นหน้าถามเธอว่าจะนอนได้หรือยัง

“ฉันไปนอนห้องแนนแล้วกัน” เนียงวิภาเลือกที่จะสละห้อง “เชิญแกนอนตามสบาย อย่าซนรื้อห้องฉันละ”

“พ่อกับแม่ได้สงสัยกันพอดีว่าทำไมถึงแยกห้องนอน หรือไม่ก็คงหาว่าฉันไม่ดูแลเมียท้อง ถ้าโดนแพ่นกบาลแยกขึ้นมาจะทำยังไง”

เจอเหตุผลนี้เข้าไปหญิงสาวถึงกับก้าวขาไม่ออก เพราะนั่นคือเหตุผลที่ทำให้เธอจัดที่นอนข้างเตียงให้เขา

“มานอนเถอะน่า ทำเหมือนไม่ไว้ใจฉันไปได้”

แม้จะได้ยินเช่นนั้นแต่เนียงวิภาก็ยังไม่หายจากอาการขาแข็ง

ใจคอเขาจะให้เธอก้าวขึ้นเตียงจริงๆ หรือ ถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่เขาก็เป็นผู้ชาย แถมยังได้ชื่อว่าเสือผู้หญิงอีกด้วย แต่คิดอีกทีเหยื่อตัวนี้ก็ไม่อยู่ในสายตา เทียมฟ้าคงไม่นึกอยากกิน แบบนี้ก็นอนด้วยกันได้จริงๆ ใช่ไหม

“เฮ้ย! ทำอะไร”

ไว้ใจได้ไม่ถึงสามวินาที เทียมฟ้าก็ทำเอาเธอร้องเสียงหลงเพราะจู่ๆ ก็กระชากข้อมือกันแล้วดึงเข้าหาเตียง คนเสียหลักล้มลงนอนชนิดก้นจ้ำเบ้า แต่ยังไม่ทันได้ร้องโอดโอยสักคำ ชายหนุ่มก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ สะบัดผ้าห่มดังพึ่บอย่างคนเอาแต่ใจ แล้วคลุมลงมาให้นอนใต้ผ้าผืนเดียวกัน ทำเอาคนคิดมากถึงกับตัวแข็ง ไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร

“เมื่อไรแกจะยอมนอน” ห่มผ้าให้เสร็จสรรพเทียมฟ้าก็พลิกตัวนอนตะแคงข้าง หันมามองหน้ากัน “หรือจริงๆ แกคิดจะชวนฉันทำอะไรก่อนนอนกันแน่ฮึ?”

“ทำอะไร!” คนระแวงร้องจนตาเหลือก ซ้ำยังเกร็งไปทั้งตัว “จะนอนก็หลับตาไปเลยสิ มาจ้องฉันทำไม”

“อ้าว...จะไปรู้เหรอ นึกว่าที่แกยังไม่นอนเพราะกำลังรออะไรอยู่ ก็เห็นแกชอบคิดว่าก่อนนอนพระเอกนางเอกจะเล่นผีผ้าห่มกัน”

คำตอบนั้นทำเอาหญิงสาวชะงักนิ่ง ขยับตัวไม่ได้ หายใจไม่ออก ได้แต่นอนตาเหลือกมองคนที่ยิ้มพรายจนเธอขนลุก เทียมฟ้าไปรู้อะไรมา ทำไมถึงพูดแบบนี้ แต่นั่นยังไม่สำคัญเท่ากับการที่เขากำลังสะกดเธอด้วยรอยยิ้มพิฆาตนารี ไหนจะสองนิ้วที่ค่อยๆ ไต่ขึ้นมาตามต้นแขนจนถึงหัวไหล่

นี่เขาไม่ได้ชวนเล่นผีผ้าห่มจริงๆ ใช่ไหม