บทที่ 3 เรื่องของเรื่อง 1/4

บทที่ 3

“แกจะบ้าเหรอ ทำไมถึงต้องมาขออยู่กับฉันด้วย”

เนียงวิภาไม่วายเอ่ยปากถามขณะที่ลงมาเอาของที่รถเป็นเพื่อนเขา ผู้ชายตัวโตเสียเปล่าแต่บอกว่ากลัวนางไม้จะออกมาจากต้นพิกุลตรงลานบ้าน ไม้มงคลนี่หอมจะตาย ไม่รู้เทียมฟ้าเอาสมองส่วนไหนมากลัว แต่นั่นยังไม่สำคัญเท่ากับเรื่องที่เขาบอกพ่อแม่ของเธอก่อนจะกินข้าวเย็นด้วยกัน

“เพื่อความแนบเนียนไง” คนที่เพิ่งกินข้าวอิ่มตอบหน้าตาย “แม่ฉันจะได้พูดเต็มปากตอนไปขอยกเลิกว่าฉันมีเมียแล้ว แกคงไม่อยากให้แม่ฉันเสียผู้ใหญ่มากไปกว่านี้หรอกนะ ถ้าผู้ใหญ่ทางนั้นส่งคนมาสืบว่าแม่ฉันพูดจริงหรือเปล่า ก็จะได้เห็นว่าฉันอยู่กับแกนี่ไง”

“ถ้ารักแม่มากขนาดนี้ ทำไมแกไม่รู้จักทำตัวดีๆ ตั้งแต่แรก ไม่ควรมั่วควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า จนแม่แกต้องเดือดร้อนช่วยหาเมียเป็นตัวเป็นตนให้”

“ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย ที่คุณนายอยากได้สะใภ้เล็กก็เพราะไอ้แซนนั่นแหละ แม่ส่งให้ไปเรียนแท้ๆ แต่ดันไปมีเมีย แม่เลยจะมาจับฉันแต่งบ้าง”

“แล้วสาวๆ ในสต๊อกของแกไม่มีใครดีพอที่จะถูกเลือกขึ้นมาบังหน้าได้เลยเหรอ”

“ไม่มี”

เทียมฟ้าตอบหน้าตาย ทำเอาเธอหันขวับไปมองทันที เพราะคำตอบนี้ไม่ชัดเจน แปลได้ทั้งที่ว่าไม่มีดีกับไม่มีเลย นี่เขาหมายความอย่างไรกันแน่

“โตแล้ว เรื่องเก็บแต้มก็เลิกไปหมดแล้ว”

“ฮึ! บอกว่าภูเขาไฟฟูจิบินได้ยังน่าเชื่อมากกว่าเสียอีก”

“แล้วฉันเคยโกหกแกไหม”

ไม่เคยเลยสักครั้ง...

เรื่องนี้เนียงวิภารู้ดีแก่ใจ มีอะไรเขาก็พูดตรงไปตรงมาเสมอ เปิดใจหมดเปลือกไม่เคยปิดบังด้วยไว้วางใจในกันและกัน ดีชั่วอย่างไรเทียมฟ้าก็ไม่เคยปกปิด ตอนนี้ก็เหมือนกัน เขากำลังบอกเธอทุกเรื่อง

“แล้วถึงเมื่อก่อนฉันจะเฟลิตไปทั่ว แต่ฉันก็ไม่ยอมเสียตัวให้ใครง่ายๆ หรอกนะ โดยเฉพาะยายมีมี่มือแปดนั่น เรื่องอะไรจะให้มาเป็นแม่ของลูกฉัน”

“ไปรังเกียจเขาอย่างกับตัวเองเป็นหนุ่มพรหมจรรย์ ได้ถามทางนั้นสักคำหรือยังว่าเขาจะเอาแกไหม”

“แกไม่เจอฉันตั้งหกปี รู้ได้ยังไงว่าฉันไม่มีดีจนสาวๆ ไม่อยากได้”

คราวนี้พ่อตัวดีเบ้ปากแถมยังยักไหล่ใส่ คนที่รู้ไส้รู้พุงกันเป็นอย่างดีขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืดเลยเชิดหน้าเดินนำเข้าบ้าน และเมื่อมาถึงห้องโถงก็เห็นว่าพ่อกับแม่กำลังเดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง คงเตรียมตัวเข้านอนเพราะพรุ่งนี้แม่ต้องไปโรงพยาบาลแต่เช้าเพื่อเปลี่ยนเวรกับป้า แค่ปัญหาเก่าก็นับว่าหนักไม่ใช่เล่นแล้ว นี่ยังมีปัญหาใหม่เข้ามาสุม ทั้งลูกสาวท้องก่อนแต่ง เอาผู้ชายเข้ามานอนในบ้านโดยไร้พิธีแต่งงาน ไหนจะลูกเขยที่น่ารักเสียไม่มีดี สงสัยคืนนี้พ่อกับแม่คงนอนก่ายหน้าผาก

แต่ต่อให้รู้สึกผิดแค่ไหน เนียงวิภาก็รู้สึกว่าตัวเองถอยไม่ได้แล้ว เธอจะไม่เอาอนาคตและความสุขทั้งชีวิตของตัวเองไปแลกเป็นอันขาด มันต้องมีทางออกอื่นที่ดีกว่าการขายตัวเองเพื่อหาเงินมาปลดเปลื้องภาระของทางบ้าน หนี้ที่เธอไม่ได้มีส่วนร่วมด้วยเลยสักบาท แค่ช่วยหาทางออกให้ก็ดีแล้ว ไม่จำเป็นต้องเอาตัวเข้าแลกเลย

“ว่าแต่แกเป็นหนี้อะไรถึงจะโดนจับแต่งงานเอาค่าสินสอด”

กำลังคิดถึงเรื่องเงินก้อนโตที่ต้องหามาให้ได้แท้ๆ เทียมฟ้าก็ถามให้เธอต้องถอนหายใจเฮือก แล้วยังยื่นหน้าเข้ามาหาอย่างสอดรู้สอดเห็น

“ทุนการศึกษาของน้องสาวฉันน่ะ” คนเป็นพี่บอกอย่างหนักใจ “ที่ผ่านมาก็ทำงานใช้ทุนเขาได้ไม่เคยมีปัญหา แต่ตอนนี้น้องไม่ได้ไปทำงานมาสองสัปดาห์แล้ว ตามสัญญาระบุไว้ว่าถ้าไม่มาทำงานก็ถือว่าทำผิดเงื่อนไข ต้องเอาทุนไปคืนเขา ไม่อย่างนั้นจะถูกฟ้องร้องจนอาจกลายเป็นบุคคลล้มละลาย”

“หมายถึงแนนน่ะเหรอ”

“อืม”

เนียงวิภาพยักหน้าแบบขอไปที รู้ว่าเทียมฟ้าไม่เคยพบน้องสาวของเธอ เพราะนวลลออเรียนที่นครปฐมมาตลอด จากนั้นก็สอบได้ทุนไปเรียนที่สิงคโปร์ ตอนเรียนอยู่เมืองไทย น้องขยันเรียนมาก ขนาดวันหยุดก็ยังเรียนจนไม่เคยตามพ่อกับแม่ไปเยี่ยมเธอซึ่งย้ายไปอยู่กับป้าที่กรุงเทพฯ ตั้งแต่เรียนมัธยม เนื่องจากสามีของท่านเสียชีวิต ท่านเลยอยู่คนเดียว จึงออกปากขอหลานไปอยู่ด้วย พ่อก็ส่งเธอไป กระทั่งเกษียณอายุราชการป้าจึงยอมย้ายมาอยู่กับน้องชาย

“ก็ป่วยอยู่เห็นๆ จะมาฟ้องร้องกันได้ยังไง ไม่ได้หนีทุนเสียหน่อย”

“แต่น้องฉันฆ่าตัวตาย” เพียงเอ่ยประโยคนี้เนียงวิภาก็ยิ่งรู้สึกเหนื่อยใจ “ตามเงื่อนไขถ้าเจ็บป่วยหรืออุบัติเหตุก็พอจะประนีประนอมกันได้ แต่พอเป็นกรณีฆ่าตัวตาย ทางบริษัทเลยไม่ยอม”

“แล้วทำไมฆ่าตัวตาย”

“อกหักน่ะ” เล่าถึงตรงนี้คนเป็นพี่ก็ถอนหายใจเฮือก “ตอนแรกนึกว่าเป็นอุบัติเหตุพลัดตกน้ำระหว่างที่ดื่มอยู่ริมสระ แต่พอสอบปากคำพนักงานที่ไปร่วมงานเลี้ยงสัมมนาของบริษัท มีบางคนบอกว่าแนนถือไวน์มาดื่มแล้วพูดว่า ‘ดื่มให้ผู้ชายตาต่ำ’ แล้วไหนจะข้อความสุดท้ายในไอจีที่เขียนว่า ‘สุดท้ายก็ให้เป็นพี่น้อง น้ำเน่าสิ้นดี’ ตำรวจเลยสันนิษฐานว่าฆ่าตัวตายเพราะอกหัก”

“อกหักเนี่ยนะ!” เทียมฟ้าร้องเหมือนไม่เชื่อหู “ไหนเอาข้อความมาดูหน่อยสิ”

“นี่ไง”

เธอเปิดบัญชีผู้ใช้ในอินสตาแกรมของนวลลออให้ดูข้อความใต้รูปภาพท้องฟ้าในค่ำคืนอันว่างเปล่าที่ตำรวจสันนิษฐานว่าเป็นเหตุจูงใจตามคำขอ แต่เทียมฟ้ากลับเลื่อนไปดูภาพคนที่ปลิดชีวิตตัวเอง เลือกภาพที่ชัดที่สุด น้องสาววัยต่างกันสี่ปีของเธอ

“นี่น้องแกเหรอ”

เทียมฟ้าเงียบไปราวกับต้องมนตร์ มองหน้าน้องสาวของเธอผ่านรูปถ่าย จ้องพินิจหญิงสาววัยยี่สิบสี่ปีอย่างไม่วางตา คนในรูปเป็นสาวสวยสดใส ผมตรงสลวยยาวถึงกลางหลัง เครื่องหน้าพริ้มเพรา ปากรูปกระจับเป็นสีชมพูระเรื่อ รับกันดีกับจมูกโด่งปีกแคบ ดวงตากลมโตสุกสกาว รูปร่างโปร่งระหงผิวสวยผุดผาด สวยจนเธอเองยังอิจฉาน้อง

“อย่าเชียวนะเทมส์!”

เห็นเพื่อนตัวเองจ้องนวลลออนานจนผิดสังเกต คนเป็นพี่ก็ชักกลัวเพราะรู้ว่าหญ้าอ่อนเป็นอาหารโปรดของเทียมฟ้า

“ขอร้องละ เว้นไว้สักคนเถอะ นี่น้องฉันนะ”

“เออๆ ให้แกได้อยู่แล้ว”

ถ้อยคำรับปากของเทียมฟ้าทำให้เธอสบายใจขึ้นมาหน่อย เธอเชื่อว่าต่อให้ผู้ชายคนนี้กะล่อนแค่ไหน แต่ถ้ารับปากเธอแล้วเขาจะไม่ผิดคำพูด เพราะนี่คือคนพิเศษคนเดียวในโลกของเขา ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีใครคบเป็นเพื่อนอีกแล้ว