บทที่ 2 สัญญาของเพื่อนเก่า 3/3

บทที่ 2

“เปล่าค่ะ เปล่า!” เพราะไม่อยากโกหกซ้ำซ้อนเนียงวิภาจึงรีบปฏิเสธจนลิ้นแทบจะพันกัน “นุ้ยไม่ได้ท้องค่ะ ไม่ได้...อื้อ!”

“เอาน่าแม่ หลานน่ะเดี๋ยวทำให้”

พูดไม่ทันจบเทียมฟ้าก็คว้าคอเธอไปอุดปากแล้วเปลี่ยนเรื่องหนีอีกต่างหาก

“รีบไปรีบมาอย่าติดลม เดี๋ยวกลับมาไม่ทันหลานทางนี้คลอดนะ”

“หน็อย! อย่าทำนุ้ยท้องก่อนแต่งนะเทมส์!”

สองแม่ลูกค้อนใส่กันจนคนโดนอุดปากไม่ให้พูดชักเหงื่อตก ผู้ใหญ่เป็นห่วงเธอก็เข้าใจอยู่หรอก ส่วนเรื่องโกหกนี่ไม่ใช่ว่าไม่หนักใจ แต่เพราะอยากช่วยเทียมฟ้าก็จำต้องเดินหน้าต่อไป ทว่าเธอยังอึ้งไม่หายที่รู้ว่าเหนือภพพี่ชายของเขากำลังจะได้อุ้มลูก ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นได้ข่าวแค่ว่าไปเรียนต่อที่อเมริกา สงสัยได้เมียแหม่มที่โน่นแน่ๆ คุณศุภางค์ถึงต้องนั่งเครื่องบินไปหาหลาน

“อย่าใจร้อนนะเทมส์” คุณศุภางค์สำทับจนตาขุ่น “อยู่นี่ก็เตรียมงานแต่งรอ แล้วแม่จะไปสู่ขอนุ้ยให้ เข้าใจไหม”

“ครับ”

“แม่ต้องไปสนามบินแล้วละนุ้ย ไม่งั้นจะตกเครื่อง”

พอลูกชายรับปาก คนจะเดินทางไกลก็เข้ามาสวมกอดเธอ

“ฝากเจ้าเทมส์ด้วยนะลูก ถ้าฤทธิ์มากนักก็จัดการได้เลย แม่ยกให้นุ้ยแล้ว...แม่ดีใจจริงๆ ที่ได้นุ้ยมาเป็นสะใภ้แม่”

“ค่ะ” คนรู้ตัวว่าอีกไม่นานคงทำให้คุณศุภางค์ผิดหวังได้แต่ยิ้มเจื่อนแล้วเปลี่ยนเรื่องเสียเฉยๆ “เดินทางปลอดภัยนะคะ”

“ดูแลนุ้ยดีๆ นะเทมส์ อย่าก่อเรื่องอีกละ”

“แม่ก็รู้ว่าผมเป็นคนยังไง”

คุณศุภางค์ตาเขียวปัด ขณะที่ลูกสาวคนโตถึงกับยิ้มแหยเมื่อได้ยินคำตอบของเทียมฟ้า แต่ไม่ว่าแม่กับลูกจะเขม่นอะไรกัน เนียงวิภาก็ไม่คิดจะสอดมือเข้าไปยุ่งเพราะเท่าที่ต้องโกหกคนบ้านนี้ว่าจะยอมเป็นสะใภ้ก็นับว่าเป็นเรื่องใหญ่มากพออยู่แล้ว เอาเป็นว่าถ้าผู้ใหญ่คุยกันเรื่องยกเลิกการทาบทามรัศมีมาศเสร็จเรียบร้อยเมื่อไร วันนั้นเธอกับเทียมฟ้าค่อยจูงมือกันเข้ามาบอกว่า ‘เราเข้ากันไม่ได้’ จนต้องล้มเลิกงานแต่ง ก็คงรอดตัวกันไปได้

แต่ทางบ้านเธอนี่สิ จะไปตอบว่าอย่างไรดี เพราะถ้าวันนี้ไม่มีทะเบียนสมรสกลับไปให้พ่อแม่และป้าดู พวกท่านจะฆ่าเทียมฟ้าไหม

“วันนี้ฤกษ์ไม่ดี ดิถีมหาสูญห้ามจัดงานมงคล นุ้ยกับเทมส์ก็เลยยังไม่จดทะเบียนกันค่ะ”

เธอคิดคำตอบนี้ออกหลังจากส่งคุณศุภางค์ขึ้นรถไปสนามบินแล้วมาเจอแม่บ้านกำลังนั่งเก็งหวย ทั้งยังหาฤกษ์จะออกไปซื้อ เลือกก้าวเท้าซ้ายเท้าขวาในองศาที่เหมาะสม วินาทีนั้นเธอรู้สึกเหมือนมีพลุถูกจุดขึ้นบนฟ้ามืด เพราะถ้าพูดคำนี้ออกไป ใครต่อใครคงไม่เถียง อย่างมากที่สุดก็คงหาว่างมงายอย่างที่เทียมฟ้าดูแคลนเธอ

แต่เพราะไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว เนื่องจากทั้งสองต้องเล่นละครฉากใหญ่เป็นไม้กันหมาให้แก่กันจนกว่าจะแน่ใจว่าจะไม่โดนจับคลุมถุงชนอีก คนที่ลงเรือลำเดียวกันจึงไม่เถียง แล้วขับรถมุ่งหน้าสู่นครปฐมบ้านเกิดของเธอ

กว่าจะถึงบ้านไม้ทรงปั้นหยาก็มืดค่ำ ตอนแรกกะว่าจะรับป้าไปหาพ่อที่ร้านด้วยกันเพื่อบอกเรื่องแต่งงาน แต่พอเข้าบ้านก็พบว่าป้าไม่อยู่ ทว่าพ่อกับแม่นั่งหน้าตึงรอลูกสาวอยู่นาน และยิ่งหน้าบึ้งมากขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

“ก็ไปจดพรุ่งนี้!” แม่สั่งเสียงแข็งแล้วมองลูกเขยหมาดๆ ตาขุ่น “แล้วเมื่อไรจะจัดงานแต่ง จะรอให้ลูกฉันท้องโย้เข้าพิธีเลยไหม”

“จดพรุ่งนี้ก็ไม่ได้ค่ะแม่” เมื่อเห็นท่าไม่ดีเนียงวิภาก็รีบขัด “ส่วนฤกษ์แต่ง นุ้ยกับเทมส์ไปดูมาแล้ว แต่ปีนี้ไม่มีฤกษ์ดีเลย เร็วสุดก็มิถุนายนปีหน้าค่ะ”

“ปีหน้า!” พ่อร้องดังขึ้นมาอีกคน “นี่มันเพิ่งตุลาคมเองนะ กว่าจะถึงปีหน้า นุ้ยไม่คลอดแล้วเหรอ”

“ก็ไม่ต้องท้องโย้เข้าพิธีไงคะ” เพราะเทียมฟ้าเกิดเป็นใบ้ขึ้นมากะทันหัน เธอจึงต้องแก้ต่างคนเดียว แต่ไม่พูดก็ดีจะได้ไม่ขัดกัน “นะคะพ่อ ให้คลอดลูกก่อนดีกว่า”

“ฉันละไม่เข้าใจหนุ่มสาวสมัยนี้เลยจริงๆ ทำไมชอบชิงสุกก่อนห่ามกันนักนะ”

แม่ถึงขั้นเอายาดมขึ้นมาสูด

“แล้วนี่ทำไมไม่เข้าตามตรอกออกตามประตู ไปแอบคบกันจนท้อง โอ๊ย! ฉันจะเป็นลม”

“ผมขอโทษครับ”

เทียมฟ้าทำเสียงสำนึกผิดได้อย่างเหลือเชื่อจนน่าให้ออสการ์สักตัว

“แต่ต่อไปนี้ผมจะมาอยู่กับนุ้ย จะไม่หลบๆ ซ่อนๆ อีกแล้วครับ”

“หา!” คนตกใจถึงกับเผลอแย่งยาดมแม่มาสูด

เมื่อกี้ไม่ได้หูฝาดใช่ไหม เทียมฟ้าบอกว่าจะมาอยู่ด้วย แล้วจะมาอยู่ในฐานะอะไรถ้าไม่ใช่พ่อของลูก นี่เขาคิดอะไรอยู่นะ

“จะร้องทำไมล่ะนุ้ย” พ่อเอ็ดหน้าตึง “มาอยู่น่ะดีแล้ว ลองเจ้านี่หายเข้ากลีบเมฆสิ พ่อจะเอาเลือดหัวมันออก”

“นั่นสิ”

แม่เสริมขึ้นมาจนเธอต้องสูดยาดมยกใหญ่

“ถึงจะอยู่ก่อนแต่งก็ต้องทำเพราะนุ้ยท้อง ถ้าหาคนมาเป็นพ่อไม่ได้นี่สิ จะเป็นขี้ปากชาวบ้านมากกว่าเป็นไหนๆ แม่ไม่ยอมให้นุ้ยต้องมาฟังคนนินทาหรอก และหลานแม่ก็ต้องมีพ่อ หรือถ้าให้ดีก็ต้องรีบแต่ง จัดงานใหญ่ๆ เอาสินสอดมากองเยอะๆ ให้พวกปากหอยปากปูหน้าหงายกันไปเลย”

“นั่นสินุ้ย”

เทียมฟ้าได้ทีรีบเอ่ยสำทับ จนคนฟังอดคิดไม่ได้ว่านี่มันกรรมตามสนองเพราะการโกหกชัดๆ

“มาอยู่ด้วยกันน่ะดีแล้ว อย่าหลบๆ ซ่อนๆ อีกเลย”

“เทมส์...”

เทียมฟ้ารู้ตัวว่าต้องหุบปากได้แล้ว เพราะนี่คือสัญญาณเตือนก่อนฟ้าจะถล่ม ถ้าไม่อยากมีเรื่องให้หยุดทุกอย่างลงเดี๋ยวนี้

ถึงเพื่อนเราจะหยุดเผาเรือน แต่เนียงวิภาก็รู้สึกถึงความวอดวายเสียหายที่มีอยู่ไม่น้อย มองหน้าคนที่มารับสมอ้างว่าเป็นพ่อของลูกในท้องลมของตัวเองอย่างหนักใจ

ต่อไปนี้ต้องขึ้นชื่อว่าเป็นสามีภรรยากันจริงๆ หรือ ชีวิตของเธอจะหาความสุขสงบได้อีกไหม แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ พ่อของเธอคงได้จับเธอแต่งงานหาสินสอดมาล้างหนี้อีกแน่ๆ เทียมฟ้านี่แหละที่จะพาเธอหนีไปจากเรื่องบ้าๆ พวกนั้น!