บทที่ 2 สัญญาของเพื่อนเก่า 2/3

บทที่ 2

“เร็วสิ เดี๋ยวไม่ทัน”

เมื่อมาถึงบ้านสไตล์โคโลเนียล เทียมฟ้าก็เอ่ยเร่งโดยไม่เปิดโอกาสให้เธอได้มองความโอ่อ่าของบ้านที่เธอไม่ได้มาเนิ่นนานหลังนี้เลย เพียงก้าวเท้าลงจากรถเนียงวิภาก็รับรู้ได้ว่าที่นี่ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปนัก นอกจากต้นไม้ที่สวนหย่อมด้านหน้าพากันสูงขึ้นหลายฟุต ขณะที่น้ำพุขนาดเล็กรูปหัวสิงโตยังคงพ่นน้ำไม่ขาดสาย อาจจะเหมือนคนในบ้านก็ได้ บางทีเธออาจจะคิดมากเกินไป

“เทมส์พาใครมาด้วยน่ะ...นุ้ยนี่! นุ้ยใช่ไหม!”

คนแรกที่โผเข้าหาเธอไม่ใช่คุณศุภางค์ดั่งคาด เพียงเธอเดินลอดโค้งประตูสูงใหญ่ของบ้านสีขาวเข้ามา ได้แค่เหยียบพื้นหินอ่อน ยังไม่ทันเปลี่ยนรองเท้าด้วยซ้ำ หญิงสาวสวยสะพรั่งก็ปรี่เข้ามาหา สวมกอดจนเธอแทบจะตั้งตัวไม่ทัน

“สวัสดีค่ะพี่ไนล์”

เธอยังจำผู้หญิงคนนี้ได้ดี แม้กาลเวลาจะเปลี่ยนเอกนรีจากสาวสวยใสสไตล์เกาหลีมาเป็นนางพญาดุจฟ่านปิงปิงก็ตาม

“โอ้...นุ้ยจริงๆ ด้วย” เอกนรีทำท่าเหมือนน้ำตาจะไหล “หายไปไหนมานุ้ย ไม่ติดต่อหากันบ้างเลย”

“ขอโทษค่ะ คือนุ้ยยุ่งมาก คือ...คุณป้าเป็นมะเร็งปากมดลูก เพิ่งรักษาหายไม่นานนี้เอง”

“ตายแล้วนุ้ย!”

เล่าเรื่องตัวเองให้เป็นข้ออ้างเพิ่งจบก็ได้ยินเสียงผู้หญิงอีกคนร้องลั่น คงเพราะได้ยินหมดแล้ว แม่ของเทียมฟ้ามีสีหน้าซีดเซียวราวคนตกใจสุดขีด รีบเข้ามาปลอบเธอแล้วลูบไหล่ไม่หยุด ทำเอาหญิงสาวยิ้มเขินทำตัวไม่ถูก ได้แต่แอบมองคุณศุภางค์อย่างตื่นเต้นและตื้นตันที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง และหากเอกนรีเหมือนฟ่านปิงปิง คนเป็นแม่ก็เหมือนหมีเซียะ สวยผงาดไม่แพ้กันเพียงแต่คนละวัยเท่านั้น

“ทำไมถึงเจอเรื่องหนักมากขนาดนั้นล่ะลูก” คุณศุภางค์โอบไหล่เธอใหญ่ “แล้วทำไมไม่ยอมบอกพวกเรา หายหน้าไปเฉยๆ แบบนี้แม่ก็นึกว่าตัดเป็นตัดตายกับเจ้าเทมส์ แล้วพาลโกรธเราไปด้วยเสียอีก”

“นุ้ยไม่ได้มีเรื่องกับเทมส์เลยค่ะ” คนที่ทำตัวอันตรธานหายไปจากบ้านหลังนี้รีบชี้แจง “แต่มันยุ่งมากจริงๆ ก็เลยไม่ได้ติดต่อคุณแม่กับพี่ไนล์เลย นุ้ยขอโทษนะคะ”

“ไหนบอกว่าจะมากินข้าวที่ร้านบ่อยๆ พี่ก็นึกว่าไม่กล้ามาหาเราเพราะเจ้าเทมส์”

“อย่าลากผมเข้าไปเกี่ยวสิพี่ไนล์ นุ้ยมันทิ้งพี่เองนะ”

คนที่หายไปอยู่ต่างประเทศหลายปีแทรกขึ้นมาอย่างหน้าชื่นตาบานด้วยการโยนโทษให้เธอก่อนจะเอาดีเข้าตัว

“แล้วนี่ไง ผมพานุ้ยมาหาพี่ได้แล้ว เจ๋งไหมล่ะ”

“เจ๋ง...” คนเป็นแม่หลิ่วตามอง “ว่าแต่ไปเจอกันได้ยังไง

คนปากดีเงียบไปครู่ใหญ่เมื่อได้ยินคำถามของแม่ เธอเองก็เงียบเช่นกัน ด้วยไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ทั้งที่รู้ดีว่ามาถึงที่นี่เพราะอะไร หญิงสาวจึงส่งสายตาไปปรึกษาคนข้างกัน ล่มหัวจมท้ายมาขนาดนี้แล้ว เทียมฟ้าคงไม่ล่มเรือใช่ไหม

“ผมกับนุ้ยกำลังจะแต่งงานกันนะแม่”

คำตอบง่ายๆ ทำเอาคุณศุภางค์กับเอกนรีอึ้งกิมกี่ไปตามๆ กัน

“ต่อไปนี้แม่ไม่ต้องหาเจ้าสาวให้ผมแล้วนะ”

“ไม่ได้หลอกแม่นะเทมส์”

คุณศุภางค์ถามอย่างรู้ทันจนเธอก็ไม่กล้าเอ่ยปากพูดอะไร

“นี่คงไม่คิดจะเอาเพื่อนมาหลอกตบตาแม่เพื่อที่เทมส์จะได้เป็นพ่อพวงมาลัยลอยชายต่อไปเรื่อยๆ สบายใจเฉิบหรอกนะ”

“โอ๊ยแม่!”

พอมารดารู้ทันอย่างกับมีญาณทิพย์ ลูกชายก็ร้องลั่น แต่นับว่าคุณศุภางค์เดาถูกเผง ถ้าเทียมฟ้าแต่งงานกับเธอจริงก็เท่ากับปล่อยปลาไหลลงโคลน เพราะเขาจะได้คนที่ไว้ใจได้มารับตำแหน่งเมียหลวงนั่งกอดทะเบียนสมรส ขณะที่ตัวเขาก็ออกไปเล่นสนุกกับสาวน้อยสาวใหญ่นอกบ้านเป็นโขยง

“มีแต่ในนิยายเท่านั้นแหละครับ ที่จะแต่งงานกันหลอกๆ ชีวิตจริงใครจะทำอย่างนั้นกัน”

“สาบานต่อหน้ารูปบรรพบุรุษ”

“ผมนายเทียมฟ้า เลิศบดินทร์” พอถูกแม่ดักคอ เทียมฟ้าก็ยกสามนิ้วขึ้นมาเป็นลูกเสือสำรอง “ขอสาบานว่ามีความตั้งใจจะแต่งงานกับนางสาวเนียงวิภา สมุทรสุนทร ด้วยความรักแท้รักจริง ไม่ใช่ทำไปเพื่อตบตาใครแน่นอนครับ”

หน้าด้านมาก...

เนียงวิภาได้แต่เหน็บแนมอยู่ในใจ แต่ฉากหน้ากลับยิ้มหวานกลบเกลื่อนด้วยกลัวว่าแม่กับพี่สาวของเขาจะจับได้ว่าลูกชายคนดีโกหกตลบตะแลงแบบไม่เกรงใจบรรพบุรุษ แต่ระดับมะกอกสามตะกร้าปาไม่ถูกอย่างนายเทียมฟ้า ต่อให้ตายก็คงไปแก้ตัวกับญาติผู้ใหญ่ในปรโลกได้อยู่ดี ไม่น่าห่วงเลยสักนิด ฉะนั้นอยากพูดอะไรก็พูดไป เธอขอยิ้มอย่างเดียว

“ดี” คุณศุภางค์พยักหน้าให้ “แต่เทมส์รู้ใช่ไหมว่าแม่ทาบทามหนูมีมี่ไว้ให้เทมส์ เพราะแม่นึกว่าเทมส์ไม่มีใคร”

“แม่ไปยกเลิกได้เลยครับ ผมจะแต่งกับนุ้ย”

“แม่จะจัดการให้” คนเป็นแม่ยิ้มกริ่ม “เอาเป็นว่าเทมส์กับนุ้ยก็ใจเย็นๆ กันก่อน หลังแม่กลับจากอเมริกา แม่จะไปคุยกับพ่อแม่หนูมีมี่ให้”

“แม่ก็โทร.ไปยกเลิกตอนนี้เลยสิครับ”

“จะบ้าเหรอเทมส์! นั่นลูกสาวเขาทั้งคน จะมาทำมักง่ายได้ยังไง”

โดนแม่เอ็ดเข้าหน่อยเจ้าคนปากดีก็หน้าจ๋อย

“แม่กลับมาแล้วจะคุยให้ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า”

“แม่ไปอเมริกาเป็นเดือนๆ”

“เอ๊ะ! หลานแม่คลอดทั้งคน จะให้อยู่ดูนานๆ หน่อยไม่ได้หรือไง แล้วถามหน่อยเถอะ จู่ๆ เทมส์ก็มาบอกอย่างนี้จะให้แม่เตรียมตัวตอนไหน อีกอย่างแม่บอกแซนกับหนูแมทไว้แล้วว่าจะไปรับขวัญหลาน”

“แม่เห็นลูกไอ้แซนสำคัญกว่าลูกผมแล้วเหรอ”

“มีแล้วหรือถึงจะเอามาเปรียบเทียบกัน”

ถามอย่างนั้นคนเป็นแม่ก็หลิ่วตามองเธอ

“เดี๋ยวก่อนนะ! หรือที่จะรีบแต่งนี่เพราะเทมส์ทำนุ้ยท้อง!”