ตอนที่ 3 : คำมั่นสัญญา 3-2

“เหมือน ๆ กันนั่นแหละป๊า อั๊วไม่ทำก็ให้เฮียตี๋ทำไปดิ เอ้อ เฮียจางเป็นผู้จัดการมาตั้งนานแล้วเฮียเก่งจะตาย แต่งกันไปเล้ย! สมัยนี้ผู้ชายแต่งงานกันเยอะแยะไป”

“อ้าวอีหมวยนี่! ลื้อนี่มันพูดไม่รู้เรื่อง ผู้ชายผู้ชายมันจะแต่งกันเข้าไปได้ยังไง? อั๊วให้ลื้อมาทำ มาสานต่อกิจการ มามีทายาทให้ครอบครัว แค่นี้ทำไมลื้อทำให้อั๊วให้อาม่าไม่ได้?”

“อั๊วไม่เป็นคอมฯ อ่ะ อั๊วไม่ชอบทำงานแนวคิวปิดหาคู่ให้คนอื่น อั๊วรักความโสด เฮียจางไม่ใช่สเปคอั๊วไม่ชอบ” หล่อนหมายความแบบนั้นไม่ใช่แค่เรื่องที่อยากโสดเพราะทางบ้านชอบมาวุ่นวาย นึกบางเรื่องขึ้นได้จึงมีรอยยิ้มขึ้นมา ว่าเสียงแหลมปรี้ด

“ป๊าาา! เอางี้ดีกว่าไหม? ลองให้เฮียทำดูก่อน ไม่ไหวค่อยมาเรียกอั๊ว ลูกป๊าต้องเก่งเหมือนป๊าสิ เชื่ออั๊ว เฮียตี๋ทำได้ ป๊าลองก่อนไม่เสียหาย เฮียตี๋เก่งคอมฯ จะตาย... อั๊วได้ยินว่าเฮียไปแข่งระดับประเทศเลยนาา”

“มาทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง ไม่ใช่ว่าลื้อมีอะไรปิดบังอั๊ว?”

บิดากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องพักคอนโดมิเนียมสตูดิโอมีห้องน้ำในตัว ราคาค่าเช่าไม่แพงเพียงเดือนละ 4-5 พันบาท ลูกสาวอาศัยอยู่ลำพังมาหลายปี ด้วยท่าทางจับผิด ไม่รู้ว่าแอบมาอยู่กับใครหรือเปล่าถึงได้ไม่ยอมกลับบ้าน ต่อให้ทั้งห้องจะเต็มไปด้วยหนังสือและสภาพเรียบร้อยดี

ที่ผ่านมา ครอบครัวของพวกเขารักลูกชายเป็นที่หนึ่งเพราะเป็นผู้สืบทอดของตระกูลแซ่ลี้ ลูกสาวนั้นเลยตามเลยอยู่อย่างไรก็ตามใจ

ปัญหามันอยู่ตรงที่... นายมานะ ลูกชายคนเดียวของบ้านดันมุ่งมั่นอุตสาหะ ทุ่มสุดตัวกับเกมส์ออนไลน์ โดนไทร์ออกจากมหา’ ลัย เรียนหนังสือไม่จบ งานการไม่ทำ ทุกวันนี้อยู่บ้านสละเวลาทั้งหมดไปกับการเป็นเกมเมอร์เต็มตัว

“เพื่อตัวเฮียเองนะป๊า วันหนึ่งป๊าไม่อยู่ อาม่าอากง อั๊วไม่อยู่ เฮียจะทำไง พ่อแม่รังแกฉัน ป๊าเคยอ่านไหม? ลองให้เฮียทำดูก่อน... นะป๊านะ เชื่ออั๊วสักครั้งเหอะ อั๊วรักเฮีย รักพี่ชายอั๊วนาา อั๊วถึงได้พูด”

บิดามองขวับตาเขียว ยืนกัดกรามกรอดด่าเป็นภาษาจีน-แต้จิ๋วพอได้ยินคำไม่เข้าหู นิทานสอนคนรุ่นพ่อรุ่นแม่ต้องเคยผ่านมาก่อนอยู่แล้วยิ่งตัวเอกของเรื่องก็เป็นชาวจีน การกระทำให้ท้ายลูกในทางที่ผิดไม่ต่างจากครอบครัวของเขาเลยแม้แต่น้อย

ในขณะที่คนเป็นลูกสาวต้องเอาตัวรอดด้วยตัวเองมาตลอดอายุยี่สิบห้าปี ไม่มีใครสปอยล์เหมือนพี่ชาย ไม่แปลกที่หล่อนจะฉลาดกว่าคนอื่น ๆ

“โอเค! ป๊าอยากให้กลับ งั้นอั๊วกลับอาทิตย์หน้าเลยไหม? ให้เฮียตี๋เล่นเกมส์ฟีฟ่าชิงแชมป์โลก ไปทัวร์นาร์เม้นต์ อี-สปอร์ต ที่จีนเลยดีมะ จะได้ไม่ต้องเป็นภาระสังคม แต่อั๊วขอบอกไว้ก่อน... แค่ก ๆ” เสียงไอตัวขดงอ ยกมือขึ้นกุมหน้าท้องตัวเอง ป้องปากไว้ประหนึ่งเป็นผู้ป่วยวัณโรคระยะสุดท้าย

นายคิมหันต์ถอยครูดโดยอัตโนมัติ กรอกตามองร่างบางในเสื้อกราวน์ว่าแกล้งทำหรือเป็นเรื่องจริง

“อั๊วไม่ค่อยแข็งแรง แค่ก... อั๊วเป็นอะไรไปก่อนป๊า... เฮีย... แค่ก ๆ ติดโควิดหรือเปล่าก็ไม่รู้... โรงพยาบาลคนไข้เยอะทุกวัน... แค่ก ๆ เมื่อวานอั๊วตรวจเลือดผลบวก แค่ก...”

ปลายนิ้วทั้งสี่พลันเปิดเผยขึ้นต่อหน้าบิดาที่เบิกตาโพล่งมอง “สี่คนแหนะ... สี่คน... ติดโควิด...”

หน้าตาซีดเซียวของลูกสาวซึ่งอยู่ฝ่ายเทคนิคการแพทย์ เป็นแผนกรับเลือดตรวจคัดกรอง COVID-19 โดยตรงในห้องแล็บ

คิมหันต์เองก็กลัว บวกกับว่ากำลังคิดเรื่องที่ลูกสาวพูดอยู่ ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครปล่อยให้ลูกชายคนเดียวของบ้านทำงานเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง

“เออ ๆ ลองก็ลอง... รอบหน้าอั๊วจะพาอาม่ามาลากคอลื้อกลับบ้าน ถ้าอาตี๋ทำไม่ได้ดั่งใจอั๊วนะ”

บิดาชี้ปลายนิ้วต่อว่า จำเป็นต้องบอกลา ยังย้ำว่าให้รับโทรศัพท์ด้วยหลังเลิกงาน

เมษาทำเหลือกตามองบน พอบิดาออกจากห้อง ก็ก้าวพรวดไปปิดประตูอย่างรวดเร็ว ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งใจ

ได้แค่เปราะหนึ่ง... เพราะถ้าอาม่าสายโหด! บุกมา หล่อนคงต้องโดนลากคอกลับบ้าน บอกลาความฝันของตัวเอง

ไม่มีทางซะหรอก! ตายเป็นตาย ยังไงอั๊วก็ไม่กลับบ้าน

ถ้อยคำในใจปรากฏผ่านแววตาคู่สวยแน่วแน่ ขณะลากพาความเหนื่อยล้า หย่อนกายลงนอนบนเตียงนุ่ม...

เมษาแน่ใจว่าต้องมีคนเข้าข้างอย่างน้อยหนึ่งคนคืออาอี๊ ส่วนพี่ชายอย่างเฮียตี๋ก็ไม่เคยขัดใจหล่อนสักครั้ง ถึงทุกคนในบ้านเอาอกเอาใจเฮียประสาบ้านคนจีนที่ลูกชายเป็นใหญ่

เพราะมีกันแค่สองคน เป็นพี่น้องต้องรักใคร่กลมเกลียวกันตามคำสอนของผู้ใหญ่ แต่เล็กจนโต มานะและเมษาก็เป็นมาอย่างนั้น

ที่ผ่านมา หล่อนอยากเรียนอะไร อาอี๊ส่งเสียค่าเล่าเรียนให้แทนในฐานะน้องสาวแม่ เนื่องมาจากว่าอาม๊าไม่มีเงินติดตัวใช้สมบัติของสามีมาโดยตลอด ไม่ว่าทำอะไรต้องปรึกษาสามี แม่สามีเป็นใหญ่ที่สุดในบ้าน อะไรที่อาป๊าไม่เห็นด้วยแต่มันเป็นเรื่องดีกับตัวหล่อน อาอี๊เป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดอย่างไม่มีบ่ายเบี่ยง กริ๊งเดียวเงินถึงอย่างรวดเร็ว ด้วยอาอี๊อยู่ต่างประเทศเสียเป็นส่วนใหญ่