ตอนที่ 2-2 : LGBTQ ได้หมดสดชื่นหรือเธอคนเดียว?

โกมินทร์คาดเดาได้เลยว่าหมอตฤณเพิ่งเจอผู้หญิงดี ๆ ใจเต้นตุบตับทุกครั้งที่ได้รับข้อความไลน์จากหล่อน จากนั้นก็โลกสลายลงทั้งใบเหมือนพวกคลั่งรัก

“แต่งตัวหล่อรีดเสื้อซะเนี้ยบ แต่มานอนให้เสื้อยับ อะไรของมึงวะ? หมอตฤณเอ๊ย... ไปเที่ยวกับกูดีกว่า จะได้หายเครียดเรื่องชะนี”

“ของีบอีกแป้บ ครึ่งชั่วโมงค่อยออกไปแรดนะ มึงนั่งเล่นไปก่อน อยากทำอะไรทำเลย”

เจ้าของห้องต้อนรับทนายหนุ่มด้วยความสนิทสนมกันมานาน ตะแคงนอนเท้าแขน ทอดอารมณ์ไปกับกำแพงสีขาว มีเพื่อนหย่อนก้นนั่งลงข้าง ๆ

คอนโดมิเนียมหลักสิบห้าล้านหรูหราที่สุดในย่านใจกลางเมือง ความกว้างขวางสมราคากับที่คุณหมอเสียเงินผ่อน มีสระว่ายน้ำ ฟิตเนส ห้องรับรองการเจรจาธุรกิจ

บางครั้งโกมินทร์ก็มานอนเล่น ซื้อของมานั่งรับประทาน แม้วันนี้ไม่ได้ถือของติดมือมาเพราะตั้งใจจะชวนไปส่องสาว ๆ ข้างนอก

“มึงไม่หิวหรือไง? ปกติไม่นอนก็ไปฟิตเนสนี่หว่า ไปออกกำลังกายดูหนุ่ม ๆ สาว ๆ กับกูไป ลุกเหอะ ไปหาไรกินกันก็ได้ จ่ายค่าส่วนกลางตั้งแพงลงไปใช้บริการหน่อยไป”

ด้วยความเป็นคนดูแลตัวเองให้อยู่ในขนาดสมส่วนพอดี เรือนกายเป็นล่ำสันมีมัดกล้ามแต่ไม่ดูเหมือนพวกบ้าคลั่งความแข็งแกร่งจนเกินไป หมอตฤณออกกำลังกายไม่ต่ำกว่าอาทิตย์ละสองครั้ง

ขณะที่เขากลับไม่อยากทำมันขึ้นมา ปิดตาลงนอนอย่างเหนื่อยหน่าย

“นอนแป้บ อย่าเซ้าซี้ได้ไหม? ขอครึ่งชั่วโมง...”

“เออ... ครึ่งก็ครึ่ง... แต่วันนี้มึงอยากกินกะเทย ทอม ดี้ ผู้สาวผู้บ่าว บอกกูเลย กูจัดให้ ไม่งั้นไปหานักสืบซะให้สิ้นเรื่อง...” เพื่อนสนิทแสนรู้ใจว่าตฤณภพจะเลือกข้อไหน

LGBTQ กลุ่มเพศทางเลือก

Lesbian Gay Bisexual Transgender Queer

ส่วนตัวตฤณภพคงเป็นพวก Pansexual รักได้ทุกเพศ รักไร้กฎเกณฑ์ทางเพศ

หากคนมันชอบพอ พึงใจ พูดจาแล้วใช่ศีลเสมอกัน เขาไม่สนหรอกว่าหล่อนจะเป็นหญิงชายหรือเพศอะไร

“ขอคิดก่อน...”

“คิดอะไร?”

“คิดถึงอาหมวย...” พูดพลันลืมตาพรึบมองเพื่อนอย่างตัดพ้อให้โกมินทร์รู้สึกผิด ดวงตาคู่คมเอ่อคลอ เพียงภาพแสนหวานบนเตียงผุดเข้ามาในหัว

ทิฐิของคนเรียนสูงถึงนายแพทย์ ไม่ยากกับการเมินเฉยสาววันไนท์สแตนด์อย่างไม่ใยดี เขาดันเป็นพวกค่อนข้างเป็นคนอ่อนไหวเกินผู้ชายทั่วไปสักหน่อย

กะพริบตาปริบ ๆ ไล่ความเศร้าอยู่อย่างนั้นไม่นาน เพื่อนเลยต้องบ่น

“เฮ้ย! ผู้ชายที่ไหนเขาร้องไห้กันฟระ”

“เปล่า... ฝุ่นมันเข้าตา”

“ฝุ่นบ้านป๊ะ! เดี๋ยวพ่อดีดตาแตก” ไม่วายเลื่อนมือไปดีดหน้าผากคนบนเตียงทีหนึ่ง ให้คุณหมอหนุ่มสบถด่าอย่างเกรี้ยวกราด

“เจ็บนะเว้ย! ไอ้นี่นิ... มือตีนอยู่ไม่สุข หน้าผากหมอนะดีดมาได้ จับเลาะฟันหมดปากดีไหม? ไอ้ห่า” คนพูดยกมือถูหน้าผากตัวเองแรง ๆ ทำฟึดฟัดหลับตาลงนอน กระชับผ้านวมหนาอย่างหวงแหนด้วยความแค้นใจ

โกมินทร์มีหรือจะไม่รู้ว่าทำไมหมอตฤณถึงได้หงุดหงิดไม่พอใจกับเรื่องแค่นี้

เขายังจำได้ว่าหลายเดือนก่อนแวะมาดูเพื่อนตอนเช้าเพราะเจ้าตัวฝากกุญแจไว้เผื่อเมา และหมอก็เมา! ในสภาพห้องเละเทะยังกับโดนโจรรื้อบ้าน น่าตกใจกว่าคือสาวหมวยลุกลนคว้าเสื้อผ้ามาใส่ก่อนออกจากห้องไป ไม่ปลุกเจ้าของห้องสักคำ มันเลยกลายเป็นความผิดของเขาที่เปิดประตูให้

ส่วนคุณหมอเมาค้างตื่นมาปวดหัวอาเจียน โทรศัพท์หาหล่อนเป็นร้อยสาย ไม่มีหมายเลขที่ท่านเรียก...

“อีหมวยนะอีหมวย... ฟันแล้วทิ้งกันได้ แล้วเพื่อนหมอกูจะอกหัก ช้ำรักอีกนานไหมวะเนี่ย?” โกมินทร์บ่นแล้วลุกขึ้นเดินไป ตามใจคุณหมอขอเวลานอกทำใจ

ตฤณภพได้งีบหลับไปอย่างว่าเขายังไม่อยากตื่น ไม่รู้ว่าจะตื่นขึ้นมาแต่งตัวหล่อทำไม ความรู้สึกนอยด์ ๆ ของเขามักเกิดขึ้นในช่วงเช้าบางวัน ได้พักผ่อนสักหน่อยถึงดีขึ้น

สักยี่สิบกว่านาทีได้ คุณหมอหนุ่มลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาอีกรอบ กลับไปหาเพื่อนที่นั่งเล่นเกมส์มือถือรอบนโซฟากำมะหยี่สีเทาในห้องรับแขก

“ตื่นละ มึงจะกินไรอ่ะ? ร้านเดิมกูไม่ไปนะเบื่อ”

“ไปที่อื่นไหมล่ะ แต่ว่าช่วงนี้ปิดโควิดหลายร้านนั่งกินไม่ได้ ต้องซื้อกลับบ้าน”

“โอเค ไปดิ หิว ๆ อยู่เหมือนกัน” เขาบอกแล้วลุกขึ้นเดินนำออกจากห้องไป โดยมีเพื่อนอาสาเป็นคนขับรถให้อย่างใจดี

แต่เป็นเพราะว่ามัวเถียงกันไปเถียงกันมา เลือกร้านไม่ได้สักที เปิดแอพเช็คสภาพการจราจรของถนนสาทร แน่นขนัดเหมือนทุกวัน เลยไม่มีใครทนความหิวไหว มาจบที่ร้านอาหารไทยฟิวชั่น มีหลากหลายเมนูบริเวณชั้นห้าของโครงการห้องพักอาศัยระดับเอ็กซ์คลูซีฟ ซึ่งร้านอาหารแห่งนี้สามารถโทรสั่งให้ไปส่งที่ห้องก็ได้