บทที่ 7 ไอ้การ์ดหื่น

“มึงจะให้กูเอาพี่มึง”

“แล้วแต่มึงสิ กูไม่ได้ว่าอะไร พี่กูยังไม่มีเมียสักหน่อยแถมยังแซ่บเฟร่อ”

“นี่อย่าบอกนะว่ามึง”

ฉันยกมือปิดปากที่กำลังอ้าไม่อยากคิดหรอกนะว่ามันจะเอาพี่ชายตัวเอง

“อีดอกไม่ใช่แบบนั้น นั่นพี่ชายแท้ๆนรกกินกบาลแน่มึง แต่กับเพื่อนพี่กูอ่ะ กูกินมาหลายคนแล้ว”

มันยิ้มกระลิ่มกระเลี่ยพลางทำตาลอยนึกภาพ

“ดูทำหน้าเข้า น้ำเยิ้มติดกางเกงในแล้วมั้ง”

“อีเวอร์ กูไปดีกว่าเด็กกูรอละ”

“เอ้า..มึงจะไปไหน”

ฉันรีบถาม

“มีนัดกับน้องแม็คที่ร้านเหล้าอ่ะ กลับไม่ดึกหรอก”

มันพูดแล้วโบกมือบาย ใช่มันกลับไม่ดึกแน่เพราะมันกลับเช้าทุกที นางนี่มันชอบเด็กรุ่นน้องเอ๊าะ ๆ เหมือนมันทำงานแล้วเอาเงินไปเลี้ยงผู้ชายทำนองนั้นล่ะ โดนหลอกประจำแต่ถามว่าเข็ดมั้ย? ก็คงไม่ เพราะเห็นมันเปลี่ยนไปเรื่อย

หลังจากเพียวออกจากห้องไปแล้วฉันก็หยิบยาที่หมอจัดให้มากินแล้วก็ผล็อยหลับไปเพราะฤทธิ์ยา มารู้สึกตัวอีกทีเพราะที่นอนข้าง ๆ มันยุบลง เพียวคงกลับมาแล้ว คิดได้ดังนั้นฉันก็ยกมือไปแปะที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายมัน

“มึงอย่าลืมล็อคห้องนะ เมื่อวานก็ไม่ได้ล็อค”

ฉันบ่นมันเพราะนางนี่ชอบเมาแล้วลืมล็อคห้องบ่อย ๆ แต่วันนี้ทำไมมันกลับไวจังนึกว่าจะกลับเช้าซะอีก

“เพื่อนเพียวเหรอ”

เสียงทุ้มต่ำที่บอกว่าเป็นผู้ชายเอ่ยถามฉันขึ้นท่ามกลางความมืด ทำให้ฉันต้องลุกตัวเด้งนั่งอัตโนมัติแล้วเปิดไฟฉายในมือถือส่องไปต้นเสียง

ชายหน้าขาวกำลังเอามือป้องตาหลบแสงแฟลช แต่ทว่าทำไมหน้าเขาช่างคุ้นเคยเหมือนฉันเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“พะ พี่ชายเพียวเหรอคะ”

ฉันเอ่ยถามเพราะนึกถึงคำที่เพียวบอกก่อนออกไปเที่ยวขึ้นมาได้

“อืม พี่พอช พี่ชายเพียว ปิดแสงแฟลชได้แล้วแสบตา”

ฉันได้ยินก็รีบเอามือลงแล้วเดินไปเปิดไฟห้อง พี่ชายเพียวค่อย ๆลุกนั่งแล้วค้ำแขนไปด้านหลังจังหวะที่ฉันหันหน้ามาเจอเขาจัง ๆเขาก็ยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก

“น้องซิมนี่เอง”

ฉันขมวดคิ้วพลางคิดไปว่าเขารู้จักฉันได้ยังไง นึกแล้วนึกอีกแต่ก็นึกไม่ออกสักที

“ยังเมาเหมือนเดิมรึเปล่า”

เหมือนเขาจะพูดบางอย่างทวนความจำให้กับฉันจากคิ้วที่กำลังขมวดอยู่ก็เริ่มคลายปมออกในที่สุด

“ไอ้การ์ดหื่น!!”