บทที่5 ถึงกับไข้ขึ้น

หลังจากเสร็จงานนี้น้องสาวฉันก็บวมช้ำจนต้องพักไปหลายวันซึ่งมันก็คุ้มทั้งลูกค้าและทั้งฉันนั่นแหละ แต่ฉันต้องโกหกเสี่ยที่เลี้ยงว่ากลับบ้านต่างจังหวัดทั้งที่จริงแล้วกำลังนอนรักษาหอยอยู่ห้องเพื่อน

“ถึงกับไข้ขึ้นเลยเหรออีซิม”

เพียวเพื่อนสนิทฉันถามขึ้น ฉันสนิทกับมันตอนที่เริ่มเข้าวงการนี้ใหม่ ๆเมื่อ 2 ปีที่แล้วแถมยังสดยังซิงเอ๊าะ ๆ เลยแหละ

ฉันทำงานเป็นแค่เด็กดริ๊งค์ธรรมดาที่ร้านเหล้า ซึ่งต้องทำดื่มกว่าจะได้เงินมาก็เมาแอ๋ไม่รู้เรื่องรู้ราว มีครั้งนึงที่ฉันเมาจนภาพตัดแล้วโดนการ์ดที่ร้านอุ้มไปปู้ยี่ปู้ยำที่โรงแรมจนหนำใจ ทุกวันนี้ฉันยังจำหมอนั่นได้ขึ้นใจไม่มีลางเลือน

“เออดิ อวยไม่ค่อยใหญ่หรอกนะ แต่โดนหลายคนไงมึง”

“ทิปหนักมั้ยวะ”

“ยิ่งกูทำให้มันครางมันยิ่งให้ นี่ก็ได้มาร่วม2หมื่น”

ไม่รวมค่าจ้างอีก 3 หมื่นที่แยกมาต่างหากนั่น พวกตาแก่นั่นคงได้เงินเกษียณแล้วหนีเมียมาถลุงเงินเล่นนั่นแหละ

“โห มึงไม่โทรเรียกกูมั่งวะ”

ฉันกรอกตามองบนให้เพื่อนไปหนึ่งทีให้มันรู้ตัวเองว่ามันน่ะเรื่องมาก ถ้าให้อมนางนี่ก็ไม่รับงาน ถ้าแก่ไปก็ไม่เอาคือสรุปอีนี่เรื่องเยอะ จะรับแต่ผู้หนุ่ม ๆ ว่างั้นเถอะ

“เออ ๆ แหมกูก็พูดไปงั้น”

มันถามเองตอบเองเสร็จสรรพ

“เออกูลืมบอกไป...เดี๋ยวอาทิตย์นี้พี่กูจะมาพักด้วย ถ้ามึงไม่รีบหายคงจะได้เจอกัน”

ฉันขมวดคิ้วเพราะเพิ่งรู้ว่านางเพียวมันมีพี่ชายด้วย

“ก็ไม่เห็นว่าสำคัญเลยไม่ได้เล่า”

มันตอบเมื่อเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามของฉัน

“แล้วจะมาเมื่อไร”

“ไม่รู้ เห็นมันบอกจะมาๆ แล้วก็เงียบไป”

“....”

“ถ้ามึงตื่นมาแล้วมีผู้ชายมานอนแหมะอยู่ข้างๆ ก็ไม่ต้องตกใจไป พี่ชายกูเอง”

“เอ้าอีนี่มึงพูดง่ายทำอย่างกับกูเป็นหมอนเป็นตุ๊กตาที่จะไม่มีความรู้สึก”

“พี่กูหล่อนะมึง มึงเห็นแล้วจะเสียวกี”

ฉันถอนหายใจเบะปากคว่ำ ไอ้ความหล่อไม่เคยทำให้ฉันหลงใหลได้เท่าแบงค์เทาหนา ๆนั่นหรอก ฉันไม่เคยมีแฟนเพราะรู้ว่ามันจะทำให้เสียการเสียงาน แต่ถ้าวันไนท์สแตนด์น่ะก็อีกเรื่อง