บทที่8 เรทเท่าไรว่ามา

ฉันยืนท้าวสะเอวชี้หน้ามันทันทีที่นึกออก แต่มันกลับขำออกมาอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้าน ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามันคือพี่ชายของเพียว

“จำชื่อนี้แทนชื่อพี่มาตลอดเลยสินะ ไหนมาลองดูหน่อยว่ายังฟิตเหมือนเดิมป่ะ”

มันลุกขึ้นเซ ๆ น่าจะเมามาบ้างแล้วตรงเข้ามาที่ร่างฉันที่นุ่งแค่ชุดนอนสายเดี่ยวผ้าซาตินบาง ๆ แถมไม่ได้ใส่ชุดชั้นในสักชิ้น

“อย่านะ ออกไปเดี๋ยวนี้”

ฉันพยายามผลักร่างใหญ่ที่มีแต่กลิ่นเหล้าออกไปแต่ก็สู้แรงผู้ชายไม่ไหว พี่ชายเพียวตอนนี้กำลังเปลือยท่อนบนในขณะที่ท่อนร่างเหลือแค่บ็อกเซอร์สีดำ แผงอกดูกำยำน่าจะเป็นคนที่ดูแลตัวเองดี ใบหน้าคมจมูกโด่งจัดว่าดูดีระดับหนึ่ง เขายืดตัวเต็มความสูงน่าจะสัก175 แขนกางออกคร่อมร่างฉันชิดติดผนังแล้วค่อย ๆเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ ๆ

“สวยเหมือนเดิมเลย”

เหมือนเดิม เหมือนเดิม เหมือนเดิม เขาพูดคำนี้มาสามรอบแล้วโว้ย แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือวันนี้ฉันมีสติเต็มร้อยเปอร์เซ็นนี่แหละ

“ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นรอบนี้ฉันจะแจ้งความจริง ๆ ด้วย”

รอบที่แล้วฉันไม่ได้แจ้งความเพราะกลัวเป็นข่าวใหญ่โตจนกระทบถึงชื่อเสียงร้าน แต่ครั้งนี้ฉันจะไม่มีทางยอมเด็ดขาด

“อย่านะ ถ้าแกจูบฉันจะร้องดัง ๆ ”

“เรื่องผัวเมีย ใครจะกล้ามายุ่ง”

สายตาเจ้าเล่ห์เอ่ยออกมา เขาจ้องฉันราวกับจะกินไม่ต่างกับพวกเฒ่าหัวงูพวกนั้นสักนิด

“ฉันจ่ายเงินให้ก็ได้ เรทเท่าไรว่ามา”

ถึงเงินจะซื้อฉันได้ แต่กับแกฉันไม่ขายโว้ย!!

“ขยะแขยง”

“นี่หนุ่มทั้งแท่งเลยนะไม่เอา ทีกับคนแก่ล่ะสมยอมไปได้”

“ไอ้ปากหมา”

ฉันสบถด่ามันออกมาอย่างเหลืออด

“งั้นลองมาชิมหน่อยว่าปากหมารสชาติมันเป็นยังไง”