EP.5 [พูดไม่คิด]

พรึ่บ เพล้งงงง!!

โทรศัพท์เครื่องสวยของพิมรดาถูกเหวี่ยงลงพื้นห้องอย่างแรง จนกระเด็นแตกออกจากกันจนไม่เหลือสภาพเดิม ก่อนจะสบัดคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนล้มลงไปกองที่พื้น โดยไม่สนว่าเศษซากของโรศัพท์ที่แตกเกี่ยนพื้นอยู่จะบาดเข้าที่สวนไหนของเธอบ้างแต่ในเมื่อตอนนี้อารมณ์มันอยู่เหนือเหตุผลพ่อเลี้ยงกวินทร์นั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น

“ที่รักงั้นเหรอ? หมดแรงอย่างนั้นเหรอ พิมรดา” ตอนนี้ในสมองของพ่อเลี้ยงเจ้าของไร่ไอรักมันเริ่มคิดไปต่างๆนานา กลัวว่าพิมรดาจะหักหลังเขา แล้วแอบนอกกายเขาไปมีอะไรลึกซึ่งกับไอ้ผู้ชายที่โทรมา จมันทำให้เขานั้นเริ่มครอบคุมตัวเองไม่ได้ทำให้เผลอทำร้ายจิตใจและร่างกายของพิมรดาไปโดยไม่รู้ตัว

“อึก อือออ” พิมรดาสะอื้นร้องไห้ออกมาอย่างหนักฝ่ามือบางเปอะเปื่อนไปด้วยเลือดที่มันไหลออกมาแล้วหยดลงที่พื้นห้อง แต่นั้นจะไม่ได้เรียกความเห็นใจจากคนตตรงหน้าของเธอได้

“มันเป็นใคร กิ๊ก หรือ ชู้รัก?” เสียงเข้มเค้นถามเอาคำตอบ

“พ่อเลี้ยง” พิมรดาเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีด้วยสายตัดพ้อเมื่อได้ยินคำที่เขากล่าวหาเธอ เธอเห็นเธอเป็นผู้หญิงแบบนั้นเหรอ

“อึก....”

“ตอบมาว่ามันเป็นใคร เธอนอกใจฉันอย่างงั้นเหรอ” แต่งงานกันยังไม่ถึงเดือนพิมรดาคิดที่จะทิ้งเขาไปแล้วอย่างนั้นเหรอ เขาไม่ยอมหรอกนะ

“มะ ไม่ใช่นะ ซอนมินเขาเป็นเพื่อนดา อึก” เด็กสาวรีบอธิบายเพราะตอนนี้ดูเหมือนว่ากวินทร์จะเข้าใจเธอผิดและคิดไปไกลแล้วกับความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับซอนมิน

“เพื่อนเหรอ หึ เพื่อนเล่นกันจนหมดแรงนี่นะ มันคงจะเป็นเพื่อนนอนล่ะสิไม่ว่า”ถอยคำหยาบโลนหลุดออกมาจากปากของกวินทร์ทำให้คนฟังถึงกับไม่พอใจที่เขานั้นกล่าวหาเธอด้วยคำพูดที่ไม่ให้เกียรติแบบนี้ ไม่ว่าเธอจะพยายามอธิบายยังไงก็ดูเหมือนว่าคนใจบอดอย่างกวินทร์จะไม่เชื่อและไม่รับฟัง สุดท้ายก็มาพาลหาว่าเธอแก้ตัวอีก

“เอ่อ ถ้าอย่างงั้นก็แล้วแต่จะคิดเลย” พิมรดาตะโกนตอบกลับเขาทั้งน้ำตาในเมื่อเธอพูดอะไรไปเขาก็ไม่ฟังไม่เชื่อ ก็แล้วแต่เขาจะคิดเลยแล้วกัน

“พิมรดา! อย่าคิดว่าเป็นเมียฉันแล้ว ฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธออย่างนั้นเหรอ?” พ่อเลี้ยงกวินทร์เค้นเสียงตํ่าเอ่ยถามคนตัวเล็กที่นั่งสะอื้นร้องไห้อยู่ที่พื้น

“อยากจะทำอะไรก็ทำเลยสิ อึก” เธอพูดออกไปอย่างไม่เกรงกลัว เธอรู้ว่าคนอย่างพ่อเลี้ยงกวินทร์นั้นพูดจริงทำจริงแต่แล้วยังไง เธอไม่กลัวหรอก

“ไปซะ อยากจะไปหามันนักก็ไป แล้วก็ไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไป!!” เสียงเข้มตวาดดังลั่น

เด็กสาวสะอื้นร้องไห้ออกมาอย่างน่าเวทนา แต่มันกลับไม่ได้ความสงสารหรือเห็นใจจากคนที่ถูกความหึงหวงครอบงำเลยแม้แต่น้อย ร่างเล็กค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน ในเมื่อเขาไล่ เธอก็ไม่หน้าด้านที่จะทนอยู่