EP.4 [เจ็บแต่ไม่จำ]

“พะ พ่อเลี้ยง” กว่าเธอจะหาเสียงของตัวเองเจอ ก็นานเกือบนาที ร่างเล็กรีบลุกขึ้นแล้วหันหน้าไปเผชิญกับพ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่ ร่างสูงใหญ่ของพ่อเลี้ยงเจ้าของไร่ไอรักเดินตรงเข้ามาประชิดร่างเล็กของพิมรดาโดยที่เขานั้นไม่ปล่อยให้เธอได้ทันตั้งตัว กวินทร์ตวัดแขนแกร่งลัดเอวคอดเข้าไปแนบชิดจนอกอวบอิ่มบดเบียดกับแผงอกแกร่งก่อนจะจับแขนเล็กทั้งสองข้างผสานใขว้ไว้ทางด้านหลัง

“อะ ปะ ปล่อยนะ เจ็บ” เพราะบีบแน่นที่ข้อมือทำให้พิมรดาร้องโอดโอยออกมา

“เจ็บสิดี จะได้จำ” ใบหน้าหล่อของกวินทร์ตอนนี้บงบอกถึงอารมณ์โกรธที่มันกำลังปะทุ

“อึก จะ เจ็บ” พิมรดาที่เจ็บข้อมือจากแรงบีบของกวินทร์เธอก็สะอื้นร้องไห้ออกมา

“หึ ไม่ต้องมาบีบนํ้าตา” กวินทร์ปล่อยแขนเด็กสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาให้หลุดออกจากพันธนาการก่อนจะย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อช้อนอุ้มร่างบางของเธอขึ้นมาอ้มแนบอกในท่าเจ้าสาว

“นี่ ปล่อยนะ” พิมรดาดีดดื้นไป-มา กำปั้นน้อยๆทุบลงที่กลางแผ่นหลังกว้างเพื่อให้เขาปล่อยเธอลงแต่ดูเหมือนว่าคนตัวโตจะไม่สะทกสะท้านกับกำปั้นน้อยๆที่แรงเท่ามดของเธอเลย ใบหน้าสวยที่ยังคงมีคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนอยู่เล็กน้อยจ้องมองไปที่ใบหน้าดุดันของพ่อเลี้ยง

พ่อเลี้ยงกวินทร์อุ้มร่างเล็กของภรรยาเด็กมายังเตียงกว้างของเขาและเธอ พอมาถึงเขาโยนร่างเล็กของภรรยาลงที่เตียงโดยไม่ออมแรงแม้แต่น้อย พิมรดาดีดตัวขยับลุกขึ้นนั่งก่อนจะโวยวายใส่กวินทร์เสียงดังลั่นด้วยความไม่พอใจ จนทำให้เธอนั้นเผลอตัวขึ้นเสียงใส่เขาโดยที่ไม่ตั้งใจ

“โอ้ยย โยนลงมาได้ วางลงดีๆไม่เป็นหรือไงห๊ะ”

“อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันพิมรดา ฉันอายุมากกว่าเธอนะ” กวินทร์ชี้หน้าภรรยาที่เด็กกว่าเขาเกือบยี่สิบกว่าปีด้วยความไม่พอใจที่เธอนั้นแสดงกิริยาแบบนั้นใส่ตน

“แล้วยังไง?” พริมดาเชิดหน้าถามกลับอย่างเด็กที่ไม่สำนึกผิด แถมยังคงมองหน้าท่าท้าย

“พิมรดา!” พ่อเลี้ยงไร่ไอรักกำหมัดแน่นด้วยความโมโห กรามแกร่งขบเข้าหากันจนนูนเป็นสันแล้วจ้องมองเมียเด็กของตัวเองอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ เขาไม่ชอบการต่อล่อต่อเถียงของพิมรดาและไม่รู้จักยอมคนของเธอเอาเสียเลย

Rrrrrr Rrrrrr

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังฟาดฟันกันด้วยสายตาเสียงโทรศัพท์มือถือของพิมรดาที่ตกอยู่ที่พื้นพรมหน้าโซฟาก็ดังขึ้นเสียก่อน กวินทร์หันไปมองหน้าสวยๆของพิมรดาสักพักก่อนจะไปหยิบโทรศัพท์ของเมียเด็กที่ตกอยู่บริเวณพื้นพรมขึ้นมาดู แล้วเดินกลับมาหาเธอที่ตอนนี้นั่งเงียบมองดูการกระทำของเขาอยู่บนเตียง

“ซอนมิน” เสียงเข้มอ่านรายชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ของพิมรดา

“ใคร?” กวินทร์หมุนหน้าจอกลับให้คนที่อยู่บนเตียงดู พิมรดาถึงกับเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา ก่อนจะรีบกระโดดลงจากเตียงเพื่อไปแย่งโทรศัพท์จากพ่อเลี้ยงหนุ่ม แต่เขากับไวกว่าเธอพ่อเลี้ยงหนุ่มเบี่ยงตัวหลบแล้วกดรับสายพร้อมกับเปิดสปีกเกอร์โฟน

“เอามานะ” หญิงสาวพยายามแย่ง แต่ถูกพ่อเลี้ยงหนุ่มรวบตัวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแถมยังส่งสายตาข่มขู่

(ฮัลโหลลล กว่าจะรับสายนะที่รัก เอ่? หรือว่าหมดแรง) ปลายสายเอ่ยล้ออย่างติดตลก แต่คนฟังถึงกับหน้าซีด เผือก มันเป็นเรื่องปกติที่ซอนมินจะเรียกเธอว่าที่รัก จนคนที่มหาลัยฯจับเราให้เป็นคู่จิ้นกันแถมเราทั้งคู่ยังเป็นเพื่อนสนิทกันอีก ซอนมินเลยมักจะเรียกเธอว่าที่รักจนมันติดเป็นนิสัยและทำให้ใครหลายๆคนคิดว่าเธอกับซอนมินเป็นแฟนกัน