หนุ่มใหญ่เฝ้ารัก

“ผมฝากยัยดาด้วยนะครับพ่อเลี้ยง”

มานพ เอ่ยฝากฝั่งลูกสาวกับพ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่วัย 47 ปี ที่เป็นทั้งเจ้านายและลูกเขยของตน

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลพิมพ์ลดาให้ดีที่สุด” นํ้าเสียงหนักแน่นของพ่อเลี้ยงแห่งไร่ “ไอรัก” เอื้อนเอ่ยออกมา พร้อมกับสายตาคมที่จ้องมองอยู่กับกรอบหน้านวลทรงรูปไข่ของแม่ภรรยาเด็ก ใบหน้าจิ้มลิ้มที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงไม่แม้แต่จะหันมามองสบตากับผู้เป็นเจ้าบ่าว

พิมรดา

สาวน้อยวัย 19 ปี ที่ถูกจับแต่งงานหลังจากเรียนจบมัธยมปลายกับผู้ชายที่มีอายุแก่คราวพ่อ ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามหาเหตุผลร้อยเป็ดพันเก้ามาปฏิเสธเพียงใดก็ไม่สามารถยุติงานแต่งนี้ได้ เพราะบุญคุณที่กวินทร์เคยช่วยเหลือครอบครัวของเธอในวันที่ไม่เหลืออะไรแม้แต่ที่ซุกหัวนอน มานพพ่อของเธอบอกกับเธอว่ากวินทร์หรือพ่อเลี้ยงกวินทร์ต้องการแต่งงานกับเธอหลังที่เธอเรียนจบมัธยมปลาย ตอนนั้นเธอตกใจมากถึงแม้จะรู้อยู่ว่าพ่อเลี้ยงกวินทร์นั้นคิดยังไงกับเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าเธอต้องแต่งงานกับเขา เธอทั้งปฏิเสธหาเหตุผลต่างๆมากมายมาอ้างเพื่อที่จะไม่ได้แต่งงานกับเขา แต่สุดท้ายแล้วก็เป็นอย่างที่เห็น

“ส่วนเรายัยดา ต้องเชื่อฟังพ่อเลี้ยงให้มากๆ อย่าดื้อและหาเรื่องทำให้พ่อเลี้ยงปวดหัวล่ะ เข้าใจไหม” มานพเอ่ยบอกลูกสาว พิมรดายังนั่งเงียบไม่มีท่าทีจะตกปากรับคำรับบิดา จนมานพกดเสียงตํ่าเรียกอีกครั้ง

“ยัยดา” พิมรดาถอนหายใจออกมาหนักๆ พร้อมเอี่ยวหน้าไปมองชายที่นั่งข้างๆด้วยสายตาไม่พอใจก่อนจะเอ่ยตอบรับคำบิดา

“เข้าใจค่ะ” ผู้เป็นพ่อถึงกับสายหน้าด้วยความเอือมระอาในตัวบุตรสาว ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกหนึ่งประโยคและลุกเดินออกจากห้องหอไป

“ถ้าอย่างนั้น พ่อขอให้ลูกทั้งสองมีความสุขกับชีวิตคู่ แล้วก็อย่าลืมมีหลานให้พ่ออุ้มไว้ๆ”

ปึก!!

พรึบ

พอประตูถูกปิดลง ร่างเพรียวบางที่อยู่ในชุดเจ้าสาวก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนํ้าทันที โดยไม่สนใจใครอีกคนแม้แต่น้อย กวินทร์มองตามแผ่นหลังเนียบของภรรยาหมาดๆจนเธอหายลับตาเข้าไปในห้องนํ้า ร่างใหญ่ทิ้งตัวลงนอนยังเตียงกว้างที่เต็มไปด้วยกลีบกุหลาบที่ถูกจัดรายเรียงกันไว้เป็นเป็นรูปหัวใจอย่างใช้ความคิด

แอดดด...

ผ่านไปประมาณ 30 นาที กว่าที่พิมรดาจะออกจากห้องนํ้ามา ร่างเพรียวบางที่อยู่ในชุดนอนตัวสวยเดินตรงไปที่โต๊ะเครื่องที่มีสิ่งของต่างๆของเธอตั้งเรียงกันอยู่ ใบหน้าสวยหันไปมองร่างใหญ่ที่อยู่บนเตียงเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาสนใจครีมในมือต่อ

“น้องดา” เสียงทุ้มตํ่าของคนที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยเรียกคนตัวเล็กที่นั่งท่าครีมอยู่ในหันมาสนใจ

“คะ”

“ยังอยากที่เรียนต่ออยู่หรือเปล่า” เรียน พิมรดาทำตาโตรีบว่างกระปุกครีมที่อยู่ในมือลง ก่อนจะผุดตัวลุกออกจากโต๊ะเครื่องแป้งแล้วเดินไปหาร่างใหญ่ที่นอนอยู่ที่เตียง สะโพกมนหย่อนนั่งลงข้างๆร่างใหญ่ที่นอนปิดเปลือกตาพร้อมเอามือยกขึ้นก่ายหน้าผาก ก่อนจะตอบเขาออกไปด้วยนํ้าเสียงใสแจ๋ว

“อยากคะ พ่อเลี้ยงจะให้ดาเรียนหรือคะ” เธอเอ่ยถามด้วยท่าทางตื่นเต้นปนดีใจที่เธอจะได้เรียน

“อืม แต่” เขาค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมามองหน้าของหญิงสาว

“แต่ แต่อะไรคะ?” เธอเอียงคอถามเขาอย่างน่ารัก