EP.6 [ที่พักใจ]

ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง

“อึก” หลังจากยืมโทรศัพท์มือถือของพลเมืองดีโทรให้เพื่อนรักอย่างซอนมินให้มารับเพราะโทรศัพท์มือถือของเธอถูกคนใจร้ายทำพังจนไม่สามารถใช้งานได้ พิมรดาไม่คิดว่าตัวเองจะเดิออกมาได้ไกลขนาดนี้ เธอเดินออกมาจากไร่แทนที่จะไปหาพ่อของเธอที่บ้านเธอไม่อยากให้พ่อเห็นตัวเองในสภาพนี้กลัวว่าท่านจะเป็นห่วงเธอเลยเลือกที่จะออกมาข้างนอกถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะเริ่มมืดแล้วก็ตาม

ผ่านไปประมาณ 15 นาที รถBMWสีนํ้าเงินคันหรูของซอนมินก็มาหยุดจอดอยู่ตรงหน้าของพิมรดา

“ดา” ซอนมินรีบก้าวลงจากรถแล้วเดินเข้าไปหาพิมรดาที่กำลังนั่งก้มหน้าสะอื้นร้องไห้อยู่ที่ม้านั่งริมถนน เสียงทุ้มตํ่าของคนที่คุ้นเคยทำให้พิมรดาเงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่ พอเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใครเธอก็รีบลุกขึ้นแล้วกระโดดเข้ามาสวมกอดเขาทันที

“อึก ฮืออออออออ” พิมรดาปล่อยโฮออกมาอย่างกั้นไม่อยู่ร่างบางสั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของซอนมินเสียงสะอื้นร้องไห้เหมือนจะขาดใจฟังแล้วดูน่าสงสาร

“ดา นี่มันเกิดอะไรขึ้นว่ะ” ซอนมินเอ่ยถามคนในอ้อมกอดเธอยังคงสะอื้นร้องไห้ออกมาอย่างหนัก พิมรดาที่ตอนนี้ไม่ต่างจากนกน้อยที่ปีกหักแล้วต้องการหาที่พักพิง

“อึก ฮือออออ” ใบหน้าสวยที่เอ่อล้นไปด้วยหยาดนํ้าตาส่ายไปมาช้าๆเพื่อตอบคำถาม ในตอนนี้เธอไม่อยากพูดหรือเอ่ยอะไรถึงเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับกวินทร์ทั้งนั้น

“โอเค ถ้าอย่างนั้นไปคอนโดของฉันก่อน” เมื่อไม่ได้รับคำตอบที่อยากรู้ ซอนมินก็ไม่เซ้าซี่หรือเอ่ยถามอะไรพิมรดาต่อ รอให้พิมรดาใจเย็นลงกว่านี้หรือว่ากลับไปถึงที่คอนโดของเขาแล้วค่อยถาม

คอนโดซอนมิน

ซอนมินพาพิมรดามาที่คอนโดของตัวเอง ซึ่งคอนโดของเขานั้นอยู่ไกลจากไร่ไอรักพอสมควร โชคดีที่ตอนพิมรดาโทรมาเขาออกมาทำธุระแถวนี้พอดีเลยมารับเธอได้ไว ถ้าเกิดว่าเขาอยู่ที่คอนโดพิมรดาคงได้รอเขานั้นเป็นชั่วโมงแน่

“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นว่ะ?” ซอนมินเดินไปนั่งลงที่โซฟาข้างๆพิมรดา หลังจากที่เขาเดินไปหยิบกล่องประถมพยาบาลเพื่อมาทำแผลที่มือให้กับพิมรดา ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวก็หยุดร้องไห้แล้วถึงจะมีซึมๆบ้างแต่ก็ดีขึ้นกว่าตอนที่เจอ

พิมรดาเล่าเรื่องทั้งให้ซอนมินฟังตั้งแต่ต้นจนจนและในระหว่างที่ฟังซอนมินก็ทำหน้าที่เป็นคุณหมอทำแผลที่มือให้คนป่วยไปด้วยจนเสร็จ ดีที่แผลไม่ลึกมากไม่งั้นต้องได้เย็บแน่ แต่ก็ต้องกินยาดักไว้เพื่อมันอักเสบและติดเชื้อจะยุ่ง

“เดี๋ยวฉันจะเข้าไปอธิบายทุกอย่างให้พ่อเลี้ยงฟังเอง” ซอนมินเก็บอุปกรณ์พยาบาลลงกล่องเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะหันกลับมาพูดกับพิมรดา พอได้ฟังที่พิมรดาเล่าแล้วความผิดส่วนหนึ่งก็มาจากเขา ถ้าเขาไม่เรียกพิมรดาว่าที่รักจนทำให้พ่อเลี้ยงเกิดความหึงหวงพิมรดาคงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้

“ไม่ต้องหรอก มันไม่มีประโยชน์อะไร” อธิบายไปก็เท่านั้นคนไม่มีเหตุผลและไม่ฟังคนอื่นอย่างพ่อเลี้ยง ถึงพูดหรือบอกอะไรไปก็คงจะหาว่าเราแก้ตัว

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่ว่าอะไรทั้งนั้นแหละมิน คืนนี้เราขอนอนด้วยนะ”

“อืม ตามใจ”

พิมรดาเดินไปที่ห้องนอนเล็กตรงฝั่งซ้ายอย่างคุ้นเคยเพราะช่วงสอบเธอมักจะมาติวและอ่านหนังสืออยู่ที่คอนโดของซอนมินเป็นประจำ ห้องนอนนี้ก็กลายเป็นห้องนอนของเธอโดยปริยายแถมในห้องยังมีเสื้อผ้าและของใช้บางส่วนของเธออยู่

ส่วนทางด้านของซอนมินพอแยกกันจากพิมรด่างสูงฉบับนายแบบก็เดินเข้ามานั่งลงที่เตียงนอนของตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วต่อสายหาใครบางคน

(ฮัลโหล)

“สวัสดีครับคุณลุง ผมซอนมินนะครับ”

(อ้าว ตามิน ว่ายังไงล่ะโทรมาดึกๆ ดื่นๆ) มานพเอ่ยทักพร้อมถามกลับเพื่อนสนิทของลูกสาว

“คือผมอยากได้เบอร์โทรของพ่อเลี้ยงกวินทร์นะครับ”

(เบอร์พ่อเลี้ยง เราจะเอาไปทำไม?)ปลายสายถามด้วยความสงสัย

“ผมมีธุระจะคุยกับพ่อเลี้ยงนิดหน่อยนะครับ”

(อืมได้สิ 095-4368xxx)

“ขอบคุณนะครับคุณลุง”

พอได้เบอร์โทรของคนที่เขาต้องการมาแล้วซอนมินก็พูดขอบคุณแล้วก็เอ่ยลาก่อนกดวางสาย เท่าที่เขาฟังจากนํ้าเสียงของลุงมานพแล้ว ซอนมินคิดว่าคุณลุงน่าจะยังไม่รู้เรื่องที่พิมรดาทะเลาะกับพ่อเลี้ยงจนหนีออกจากไร่มาแน่นอน

ไม่ปล่อยเวลาเอาไว้นานซอนมินก็จัดการต่อสายหาพ่อเลี้ยงกวินทร์ทันทีเพื่อจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น ถึงแม้นว่าพิมรดาจะไม่ให้เขาเข้าไปอธิบายเรื่องราวระหว่างเขากับเธอให้พ่อเลี้ยงเข้าใจและห้ามไม่ให้เขาบอก แต่มีหรือคนอย่างเขาจะฟังยิ่งเห็นนํ้าตาของเพื่อนรักแล้วเขาไม่ยอมให้พ่อเลี้ยงกวินทร์เข้าใจผิดแล้วทำร้ายเพื่อนเขาแน่

(ฮัลโหล!!) เสียงเข้มกรอกลงในสาย

“สวัสดีครับพ่อเลี้ยง ผมซอนมินนะครับ อย่าพึ่งวางนะครับ” ซอนมินรีบเอ่ยกัดและเหมือนรู้ทันว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่อย่างกวินทร์กำลังจะกดวางสายเพราะได้ยินเพียงแค่ชื่อเขาก็ไม่อยากสนทนาต่อแล้ว

(นายมีธุระอะไร)

“เรื่องดากับผม เรื่องที่คุณเข้าใจผิด”

(เข้าใจผิด ฉันเข้าใจผิดยังไง)

“ก็~”

ซอนมินพยายามอธิบายเรื่องระหว่างเขากับพิมรดาให้พ่อเลี้ยงกวินทร์ ในตอนแรกเขาไม่มีทีท่าว่าจะเชื่อแถมยังบอกว่าเขาพยายามแก้ตัว แต่แล้วสุดท้ายเขาก็ยอมฟังและเชื่อเพราะความจริงที่เขาบอกแล้วได้พูดออกไปมันคือความจริง ก่อนจะวางซอนมินก็ไม่ลืมที่จะบอกว่าพิมรดาบาดเจ็บจากการกระทำของเขา

(ฉันจะไปรับน้องดากลับเดี๋ยวนี้ คอนโดนายอยู่ที่ไหน?) น้ำเสียงดูอ่อนลงกว่าตอนแรกถามขึ้นด้วยความร้อนใจ

“ผมว่านี้ก็ดึกมากแล้ว พ่อเลี้ยงค่อยมารับดาพรุ่งนี้ดีกว่านะครับ”

(ไม่ บอกมาว่าคอนโดนายอยู่ที่ไหน)

“เฮ้ยย คอนโดDKครับ”

(อืม โอเคฉันจะรีบไป)