EP.3 [เกิดเรื่อง]

“ส่งแค่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันเดินเข้าไปเอง”

“ทำไมล่ะ อีกตั้งไกลเลยนะ” คือตอนนี้เขากับพิมรดาอยู่ตรงทางเข้าของไร่ไอรัก และกว่าจะไปถึงบ้านใหญ่ก็เกือบกิโล แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมพิมรดาถึงไม่ยอมให้เขาเข้าไปส่งที่บ้านใหญ่แต่เขาก็ไม่ได้ถามเพียงแค่ทำตามที่พิมรดาบอกแค่นั้น

“เถอะน้าา นายกลับไปได้ล่ะ ขับรถดีๆ” พิมรดารีบเปิดประตูรถหรูของซอนมินลงมา เพราะตอนนี้ก็เย็นมากแล้วถ้าให้เธอเดาที่บ้านใหญ่คงวุ่นวายน่าดู

“โอเค ส่วนเรื่องเรียนว่ายังไงก็ไลน์บอกแล้วกัน" ซอนมินลดกระจกฝั่งคนขับลงแล้วตะโกนบอก

“อืมๆ ไปนะ”

พอบอกลากันเสร็จรถยนต์คันหรูของซอนมินก็ขับออกไป ส่วนพิรดาก็รีบเดินกลับเข้าไปที่บ้านใหญ่ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้กวินทร์นั่นกลับมาหรือยัง

บ้านใหญ่ไร่ไอรัก

“เหนื่อยเหมือนกันแฮะ” กว่าจะมาถึงบ้านใหญ่ก็เหนื่อยใช่เล่น พิมรดาก้าวเข้ามาในบ้านใหญ่ที่ตอนนี้มันดูเงียบผิดปกติ ร่างเล็กค่อยๆเดินขึ้นไปด้านบน ใบหน้านวลก็หันซ้ายหันขวาเหมือนมองหาใคร

หายไปไหนกันหมดนะ(?)

ตอนนี้เวลาเพียงแค่ห้าโมงเย็นแต่ทำไมมันถึงไร้ผู้คน ไม่ว่าจะเป็นคนงานที่คอยเฝ้าเวรยามบริเวณหน้าบ้าน แล้วไหนจะเหล่าบรรดาแม่บ้านอีก หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา พิมรดาลวงเอาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าออกมา แล้วต่อสายไปหาผู้เป็นเจ้าของไร่ไอรักอย่างรีบร้อน

“34 สาย” ดวงตาคู่สวยถึงกลับเบิกกว้าง เพราะสายที่ไม่ได้รับแจ้งขึ้นที่หน้าจอ ของคนที่เธอกำลังโทรไปหา

“ไม่รับสาย” มือเรียวเล็กผลักประตูเปิดเข้าไปในห้อง พิมรดาเดินมาหย่อนสะโพกนั่งลงที่โซฟา สายตาคู่สวยก็เอาแต่จับจ้องที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ โดยไม่ทันได้สังเกตว่าคนที่เธอกำลังโทรหานั่นยืนจ้องเธออยู่ที่มุมๆหนึ่งของห้องที่แสงไฟสาดส่องไปไม่ถึง

“หายไปไหนมา”

เฮือก!!

ร่างเล็กถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ พร้อมกับขยับตัวหันไปมองยังต้นเสียง ร่างสูงของพ่อเลี้ยงกวินทร์ที่ยืนกอดอกจ้องมายังเธอเขม่ง พิมรดาถึงกับกลืนนํ้าลายลงคอ สายตาดุๆของพ่อเลี้ยงทำเอาเธอเสียวสันหลัง อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปีแต่เธอนั้นไม่เคยเห็นพ่อเลี้ยงเวลาโกรธแบบนี้มาก่อน