EP.2 [หาเรื่องใส่ตัว]

หลายวันต่อมา

“ออกมาข้างนอกพ่อเลี้ยงไม่ว่าหรือไง” ซอนมิน หนุ่มน้อยจากแดนกิมจิเพื่อนสนิทของพิมรดาถามพิมรดาเพราะเขาได้ยินมาว่าพ่อเลี้ยงกวินทร์นั้นหวงพิมพ์ลดาอย่างกับจงอางหวงไข่ ไม่รู้ว่าจะหวงอะไรหนักหนาแต่ก็อย่างว่าแหละเมียใครใครเขาก็ต้องหวงเป็นธรรมดา

“ไม่ว่าหรอก” คิดจะไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่แต่ก็คิดว่าน่าจะไม่มีอะไรหรอกมั้ง

“ทำไมล่ะ พ่อเลี้ยงเขาดูหวงเธอซะขนาดนั้น” ซอนมินว่า ถึงแม้เขานั้นจะเคยเจอกับพ่อเลี้ยงกวินทร์แค่ผ่านๆแบบไม่เคยได้ทักทายหรือพูดคุยกันแต่เขาก็สัมผัสมันได้

“ก็ฉันหนีเขาออกมา” ก็เขาไม่ยอมปล่อยให้เธอไปไหนมาไหน วันๆก็ให้เธอไปนั่งเฝ้าเขาทำงานในไร่ จะออกไปข้างนอกก็ไม่ได้ มันก็อึดอัดเหมือนกันนะ และที่สำคัญเธอยังเด็กต้องการอิสระ

“หาเรื่องให้ตัวเองแล้วไหมนั้น ถ้าพ่อเลี้ยงกวินทร์รู้ เขาจะไม่โกรธเหรอ?”

“ช่างเขาสิ อืม แล้วตกลงนายจะเรียนต่อที่ไทยหรือกลับเกาหลี” พิมรดาเปลี่ยนประเด็นมาเป็นเรื่องเรียนแทนเพราะไม่อยากจะคิดเรื่องของพ่อเลี้ยงกวินทร์ ซอนมินจะพยักหน้ารับแล้วเปลี่ยนมาคุยเรื่องเรียน

“ถ้าเธอเรียนฉันก็จะเรียนต่อที่ไทย แต่ถ้าเธอไม่เรียนต่อฉันก็จะกลับไปเรียนที่เกาหลี” เพราะว่าที่เมืองไทยเขาก็มีแค่พิมรดานี่แหละเป็นเพื่อนสนิทและเป็นคนที่เขาไว้ใจที่สุด ถ้าเกิดเธอไม่เรียนต่อที่นี้ด้วยกัน เขาก็ว่าจะกลับไปเรียนที่เกาหลี

“อะไรของนายเนี่ย”

“ก็ถ้าไม่มีเธอเรียนด้วยกัน ฉันก็จะกลับโซล” ซอนมินพูดออกมาเหมือนไม่ใส่ใจและไม่แคร์เพราะถ้าพิมรดาไม่เรียนเขาก็จะกลับโซล

ส่วนเรื่องเรียนพิมรดาก็ยังคุยกับพ่อเลี้ยงไม่เคลียร์เลยว่าตกลงแล้วเขาจะให้เธอเรียนหรือเปล่า? กะว่าออกมาคุยกับซอนมินก่อนแล้วค่อยจะกลับไปพูดกับพ่อเลี้ยงให้รู้เรื่อง

“เดี๋ยวขอคุยกับพ่อเลี้ยงก่อน แล้วจะบอก”

“โอเค แล้วนี้อยากไปไหนต่อหรือเปล่า?”

“ไปสิ ออกมาได้ทั้งที” นานๆจะได้ออกมานอกไร่ก็ขอเธอไปเที่ยวปลดปล่อยหน่อยเถอะ เก็บกดนะอยู่แต่ที่ไร่แบบนั้น

ไร่ไอรัก

“น้องดาหายไปไหน ทำไมถึงไม่มีใครรู้ห๊ะ!!” เผลอไม่ได้เลยใช่ไหม(?) เพียงแค่เขาเข้าไปประชุมกับคนงานในไร่ไม่นานถึงชั่วโมง พอกลับมาที่บ้านพิมรดากลับหายไป

“เอ่อ คะ คือจันทร์เห็นแม่เลี้ยงออกไปข้างนอกค่ะ แต่ไปที่ไหนจันทร์ก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ” จันทร์สาวใช้ที่มีอายุใกล้เคืองกับพิมรดาบอกออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ตอนที่พิมรดากำลังจะออกไปนั้นเป็นจังหวะที่เธอเดินออกมาจากในครัวพอดีก็นึกว่าแม่เลี้ยงจะเข้าไปในไร่หาพ่อเลี้ยงไม่คิดว่าจะออกไปข้างนอกเธอเลยไม่ได้เข้าไปถามและตามไปดู

“โธ่โว้ยย!! ให้มันได้อย่างนี้สิว่ะ โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ กลับมาเมื่อไหรเราได้เห็นดีกันแน่พิมรดา” กวินทร์เค้นเสียงพูดออกมา นัยต์ตาคมเข้มฉายแวดโกรธเคืองและไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด