ตอนที่ 6 ร้องทุกข์[2]

เจ้าเมืองฝูตงจัดการทุกอย่างได้อย่างรวดเร็ว หลังจากจวงหวั่นอี้ทานมื้อเที่ยงเสร็จ รอไม่นาน จวงจิ้งเหยาก็เดินทางมาถึงศาลเมืองฝูตง 

"ข้าน้อยจวงจิ้งเหยา คารวะท่านเจ้าเมืองขอรับ"

"ตามสบาย"

เจ้าเมืองเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง ดูแล้วช่างแตกต่างจากในยามพูดคุยสอบถามหวั่นอี้โดยสิ้นเชิง เห็นอย่างนี้ เด็กสาวที่นั่งอยู่เก้าอี้ด้านข้าง ก็รู้ถึงชัยชนะแล้ว 

จวงหวั่นอี้นั่งก้มหน้าก้มตาด้วยความหวาดกลัว เนื้อตัวตัวสั่นเทา น้ำตาไหลอาบสองข้างแก้มอย่างน่าสงสาร

"อี้เอ๋อ เหตุใดถึงได้ออกจากจวนมาไม่บอกไม่กล่าว เจ้าทำพี่จิ้งเป็นห่วงมากรู้หรือไม่"

จวงจิ้งเหยาคารวะเจ้าเมืองเสร็จ ก็เร่งสาวเท้าเข้าไปหาภรรยา แต่ร่างบอบบางกับผวาสุดตัว ทำทางหวาดกลัวไม่ยอมให้อีกฝ่ายเข้าใกล้

"คุณชายจวง เชิญนั่งก่อนเถิด ที่เรียกท่านมา เพราะข้ามีเรื่องต้องสอบถาม" 

"เอ่อ.. ขออภัยขอรับ ข้าน้อยแค่เป็นห่วงภรรยา"

หลังจากที่คุณชายจวงนั่งลงบนเก้าอี้ เจ้าเมืองฝูตงก็เอ่ยถามทันที

"สะใภ้ตระกูลจวง นามจวงหวั่นอี้ มาร้องทุกข์ต่อข้า ถึงเรื่องที่นางถูกรังแกจากบ้านสามี ซ้ำยังถูกยึดสินเดิม เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่"

"ไม่เป็นความจริงขอรับ" จวงจิ้งเหยารีบตอบออกไปด้วยความตกใจ

"ข้าน้อยและท่านพ่อท่านแม่รักและเอ็นดูหวั่นอี้มาก จะทำเรื่องต่ำช้าเช่นนั้นได้อย่างไร สินเดิมของหวั่นอี้ เป็นท่านแม่หวังดี ที่เห็นนางยังเด็กจึงเก็บรักษาดูแลเอาไว้ให้ก็เท่านั้นเองขอรับ"

"หืม?" เมื่อได้ยินคำตอบ สายตาของท่านเจ้าเมืองจึงไปตกอยู่ที่ชุดซ่อมซ่อของสองนายบ่าว

พอจวงจิ้งเหยาหันไปเห็นก็นึกเข่นเขี้ยวเขี้ยวฟันในใจ นึกไม่ถึงว่าพ่อค้าที่มีความฉลาดหลักแหลมอย่างเขา จะถูกภรรยาผู้โง่งมหลอกเอาได้

หากจะบอกเจ้าเมืองว่านางเปลี่ยนชุดกับผู้อื่น เรื่องที่พวกเขาคิดจะจับหวั่นอี้ขังเอาไว้ต้องแตกแน่ เมื่อคำนวณผลได้ผลเสีย

"เอ่อ ชุดนี้ภรรยาข้าน้อย เอาไว้สวมใส่ยามหนีออกจากจวนมาเที่ยวขอรับ"

ซานปู่อ้าวเป็นใคร ขุนนางขั้นสามผู้มีคุณธรรมสูงส่งผู้นี้ มองปราดเดียวก็รู้ว่าบุรุษตรงหน้า เป็นคนที่พูดจาเชื่อถือไม่ได้ เพียงเท่านี้ ก็พอจะคาดเดาเรื่องราวภายในตระกูลจวงได้แล้ว

"จวงจิ้งเหยา ข้าให้เกียรติเชิญเจ้ามาในฐานะแขก เพื่อให้ตกลงกัน จะได้ไม่ต้องเปิดศาลไต่สวน แต่ในเมื่อเจ้าบอกว่าเรื่องที่จวงหวั่นอี้ร้องทุกข์นั้นไม่จริง" 

"ถ้าอย่างนั้นภายในวันนี้ ข้าต้องการเห็นสินเดิมของนางทั้งหมดมากองอยู่ที่นี่ เพื่อเป็นหลักฐานยืนยันในคำพูดและความจริงใจของตระกูลจวง เข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่" 

"เอ่อ ขะ..เข้าใจขอรับท่านเจ้าเมือง"

น้ำเสียงกดดันของเจ้าเมืองฝูตง ทำให้จวงจิ้งเหยาพูดจาติดๆ ขัดๆ เดิมทีตระกูลจวงก็หวาดกลัวการขึ้นโรงขึ้นศาลอยู่ก่อนแล้ว เมื่อถูกสั่งเช่นนี้ มีหรือจะไม่ทำตาม

ทำตามน่ะใช่ แต่จะให้สินเดิมกลับมาครบหรือไม่นั้นมันก็อีกเรื่องหนึ่ง

คุณชายใหญ่ตระกูลจวงเร่งกลับออกจากศาลเมืองฝูตง หายไปราวชั่วยาม ในที่สุดก็กลับมาพร้อมหีบหลายใบ วางจนเต็มห้อง แทบไม่มีที่ยืน 

"นี่เป็นสินเดิมทั้งหมดของหวั่นอี้ขอรับ"

เจ้าเมืองเห็นเช่นนั้น ก็รู้สึกพอใจอยู่บ้าง ใจจริงที่ไม่อยากเปิดศาล เพราะเป็นห่วงเด็กสาว กลัวนางแพ้คดี 

"แม่นางจวงเชิญเจ้าตรวจสอบ"

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านเจ้าเมือง แต่ข้าน้อยจะขอแรงท่านมือปราบสักสี่คนได้หรือไม่เจ้าคะ"

"ย่อมได้"

สี่มือปราบถูกเรียกมาช่วยนับจำนวนสินเดิมของหวั่นอี้ที่มีมากมาย จวงจิ้งเหยาเห็นแล้วยังแอบยิ้มเยาะในใจอย่างนึกดูถูก 

เฮอะ! เยอะแยะเพียงนี้ ข้าจะดูสิว่าเจ้าจะตรวจสอบได้ครบไหม

ผ่านไปเพียงไม่ถึงชั่วยาม คุณชายจวงก็ต้องยืนหน้าซีดเผือด เหงื่อออกเต็มหน้า  เพราะภรรยาที่ตนเองเคยดูถูกว่าโง่งม ไม่เพียงแค่นับจำนวนสมบัติทุกชิ้นอย่างรวดเร็ว ยังจัดของเป็นหมวดหมู่ไว้แต่ละหีบด้วยความเรียบร้อย จากที่พวกเขาพยายามทำให้มันยุ่งเหยิง

“เรียนท่านเจ้าเมือง ขาดอีกสองหีบเจ้าค่ะ หีบหนึ่งเป็นทองห้าร้อยตำลึง ส่วนอีกหีบหนึ่ง เป็นผ้าชั้นดีและเครื่องประดับสาวตัวของข้า”

"เอ่อ ไม่จริงกระมังอี้เอ๋อ เจ้านับผิดไปหรือไม่ ไม่มีผู้ใดเคยยุ่งกับสมบัติของเจ้าเลย" จวงจิ้งเหยารีบเอ่ยอย่างร้อนตัว

"ในตระกูลจวง มีเพียงคนเดียวที่ไม่เคยยุ่งกับสมบัติของข้า นั่นก็คือตัวข้าเอง ชุดที่ทุกคนในตระกูลสวมใส่ ล้วนใช้ผ้าของข้าตัดเย็บ มีเพียงข้าคนเดียวเท่านั้นที่ไม่เคยมีชุดใหม่" 

"เครื่องประดับล้ำค่าบนร่างกายของทุกคนในตระกูล ไม่เว้นแม้แต่อนุของท่าน ก็ล้วนเป็นสมบัติของข้า แล้วท่านดูข้าสิ บนร่างกายข้ามีเครื่องประดับสักชิ้นหรือไม่" 

"ส่วนทองในหีบที่บิดามารดามอบให้ข้ามาไว้ใช้จ่ายส่วนตัว ข้ายังไม่เคยเห็นเลยตั้งแต่แต่งเข้าตระกูลมา”

“เท่านั้นยังไม่พอ ตระกูลจวงไม่เคยจ่ายเงินเดือนให้ข้าแม้แต่ตำลึงเดียว ทั้งที่อนุทั้งสี่ของท่านยังได้ ท่านพี่ได้โปรดให้ความเป็นธรรมกับอี้เอ๋อด้วยเถิดเจ้าค่ะ ฮึก!"

จวงหวั่นอี้เอ่ยทั้งน้ำตาอาบแก้ม สร้างความสะเทือนใจให้ทั้งท่านเจ้าเมืองและสี่มือปราบเป็นอย่างมาก

"จ้วงจิ้งเหยา! เจ้าคงได้ยินแล้วกระมัง ข้าให้เวลาเจ้าอีกครึ่งชัวยาม กลับไปเอาสินเดิมของภรรยาเจ้ามาคืนให้ครบ อ้อ ต่อให้เป็นผ้าที่ตัดชุดไปแล้วก็ไม่เว้น!"

"ขะ..ขอรับ"