หนึ่งร้อยราตรี

“ฮึก!” เสียงกลั้นสะอื้นของสาวใช้ผู้ภักดี นามอินฉี ที่กำลังนั่งเฝ้าหน้าโลงศพอย่างเดียวดาย ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบในงานพิธีศพของฮูหยินใหญ่ตระกูลจวง

ไร้เงาจวงจิ้งเหยาผู้เป็นสามี มิหนำซ้ำยังไม่มีแม้กระทั่งผู้คนในตระกูลมาเคารพศพ

ดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยน้ำมองไปยังโลงศพด้วยความเศร้าโศก นายหญิงของนางไม่สมควรต้องมาจบชีวิตเช่นนี้

ย้อนกลับไปเมื่อหลายวันก่อน จวงหวั่นอี้ฮูหยินเอกตระกูลจวง ถูกใส่ร้ายหาว่าทำให้อนุสี่แท้งลูก และนั่นทำให้จวงจิ้งเหยาผู้เป็นสามีโกรธมาก จนถึงขั้นลงมือตบตี

เป็นเหตุให้ฮูหยินน้อยหวั่นต้องแท้งบุตร ที่เจ้าตัวก็พึ่งจะรู้ว่ามีอยู่ในครรภ์

เพราะคุณชายจวงเอาแต่สนใจเป็นห่วงเป็นใยอนุคนงาม จนไม่ดูดำดูดีผู้เป็นภรรยา เลยทำให้ไม่รู้ว่า ที่แท้แล้วได้พลั้งมือสังหารเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง

ความเศร้าโศก และความท้อแท้สิ้นหวังบวกกับอาการเสียเลือดมาก นอนซมอีกไม่กี่วัน จวงหวั่นอี้ก็สิ้นใจ

ยิ่งคิดเสียงสะอึกสะอื้นของอินฉีก็ยิ่งดังขึ้น

“ฮึก! โธ่ คุณหนูของบ่าว หากชาติหน้ามีจริง ท่านอย่าได้อ่อนแอเยี่ยงนี้อีกนะเจ้าคะ ฮือๆ”

เสียงร่ำไห้และคำอธิษฐานของสาวใช้ดังไปถึงนอกประตูจวน

บนเส้นทางหน้าประตูสองบานใหญ่ ลมหนาวพัดโชยเอื่อยผ่านร่างโปร่งใสของหญิงงามนางหนึ่ง ที่กำลังยื่นร่ำไห้อย่างเศร้าโศกไม่แพ้คนด้านใน

“พี่อิ่นไม่ต้องห่วง หากข้าได้เกิดใหม่ ข้าจะไม่อ่อนแอเยี่ยงนี้อีก”

วิญญาณของจวงหวั่นอี้ยืนมองบานประตูด้วยความเจ็บปวด

นางไม่ควรหลงรักจวงจิ้งเหยา หากวันนั้นนางเชื่อฟังบิดามารดา ชีวิตคงไม่ต้องมาลำบากเช่นนี้

เคราะห์กรรมและความอกตัญญูของนาง ก็สมแล้วที่ต้องมารับกรรม

“เจ้าอยากจะกลับไปแก้ไขมันหรือไม่?”

เสียงแหบแห้งหนาวเย็นดังขึ้นทางเบื้องหลัง ทำให้วิญญาณของหวั่นอี้ตกใจจนต้องรีบหันกลับไปมอง

ไม่รู้ว่าบุรุษสวมชุดคลุมสีดำมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อใด

ดวงตาสีแดงแลดูเฉยชาไร้อารมณ์คู่นั้นไม่ได้มองมาที่นาง แต่มองไปยังบานประตู

“ท่านมาเอาวิญญาณข้าหรือ?”

“ข้าถามว่าเจ้าอยากจะกลับไปแก้ไขมันหรือไม่!” ไม่เพียงไม่ตอบ น้ำเสียงเหยียบเย็นยังถามกลับมาอีกครั้ง

ในเมื่อตายแล้วจวงหวั่นอี้ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว

“ข้ายังมีอีกหลายเรื่องที่อยากแก้ไข โดยเฉพาะเรื่องของท่านพ่อ ท่านแม่”

นางตอบได้เพียงแค่นั้น วิญญาณก็เหมือนถูกกระชากอย่างแรง

“เจ้ามีเวลาเพียงร้อยราตรีเท่านั้น”

และนั่นคือเสียงสุดท้ายที่นางได้ยิน

พรึบ!

ร่างบอบบางสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ

“คุณหนู เป็นอะไรไปเจ้าคะ?”

“พี่อิน?”

“เจ้าคะ?”

“ฮึก! พี่อิน” หวั่นอี้รีบลุกลงจากเตียงถลาเข้าไปกอดสาวใช้เอาไว้แน่น

“พี่อิน ฮือๆ”

“คุณหนู! เป็นอะไรไปเจ้าคะ อย่าทำบ่าวตกใจสิเจ้าคะ!”

อินฉีเอ่ยถามหน้าตาตื่น ทั้งตกใจทั้งเป็นห่วง ที่จู่ๆ เจ้านายก็ร้องไห้วิ่งเข้ามากอด

หวั่นอี้รีบเช็ดน้ำตา ปรับอารมณ์ตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะตอบออกไปด้วยความเก้อกระดาก

“ขะ..ข้าไม่เป็นอะไร แค่ฝันร้ายก็เลยตกใจไปหน่อย”

“โถ.. คุณหนูของบ่าว ไม่ต้องกลัวนะเจ้าคะ มันก็แค่ฝันร้าย”

อินฉีตบลงบนหลังฝ่ามือเรียวงามเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบประโลม

ด้วยความที่อินฉีแก่กว่าผู้เป็นนายห้าปี จึงทำให้ดูเหมือนพี่สาวคนโตมากกว่าสาวใช้ และยิ่งต้องมาดูแลหวั่นอี้ ที่มีนิสัยอ่อนแอ ขี้กลัว ด้วยแล้ว