ตอนที่ 4 จ่ายหนักไปแล้ว[1]

หวั่นอี้แทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตนเองปลดปล่อยไปตอนไหน น้ำรักภายในแตกไปกี่ครั้งแล้ว

สองขาถูกอุ้มขึ้นให้ก้นนั่งพาดลงบนขอบหน้าต่าง ริมฝีปากถูกบดจูบอย่างร้อนแรง พร้อมๆ กับท่อนเอ็นที่ขนาดใหญ่ผิดมนุษย์มนากำลังจ้วงแทงใส่รูสวาทของนางอย่างไม่บันยะบันยัง ราวกับว่าจะแทงให้มันแหกคาลำอย่างไรอย่างนั้น 

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังตับๆ ไปถึงนอกเรือน สายตาของหวั่นอี้เหลือบไปเห็นสาวใช้ที่ยังนอนหลับสนิทอยู่ข้างเตียง ทั้งที่เสียงหยาบโลนดังก้อง ถึงพึ่งนึกได้ว่านางไม่ได้อยู่ในห้องคนเดียว

สองแขนที่คล้องลำคอแกร่งกอดแน่นขึ้นไปอีก

"อุยยย ซี๊ดดด กะ..ใกล้อีกแล้ว อ๊า"

นางถึงกับต้องแหงนหน้าครางกระเส่า เพราะใกล้จะเสร็จอีกครั้ง

ช่วงล่างกระตุกเกร็ง แอ่นเนินอวบอูมเข้าหา "แฮ่กๆ" 

แม้นางจะปลดปล่อย แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่หยุดรัวท่อนเอ็นแข็งชันที่อาบเยิ้มไปด้วยน้ำขาวขุ่นเข้าออกรูสวาทของนางอยู่ดี

"อ๊ะๆ  พะ..พอก่อนได้หรือไม่ ขะ..ข้าไม่ไหวแล้วจริงๆ แฮ่กๆ"

"หืม ข้ายังมันอยู่เลย สงสัยว่าคืนนี้ เจ้าคงต้องโดนทั้งคืนเสียแล้ว"

หวั่นอี้ช้อนตามองอีกฝ่ายผ่านม่านเหงื่อที่อาบท่วมใบหน้า คนผู้นี้ไม่ใช่มนุษย์จริงๆ สินะ จะมีบุรุษใดบ้างที่มีเรี่ยวแรงถึงเพียงนี้ ทั้งที่ปลดปล่อยใส่นางไปก็หลายครั้ง แต่ท่อนลำยังพองตัวคับแน่นอยู่ในช่องทางรักของนางไม่ยอมอ่อนตัว

"หึหึ หากข้าเป็นมนุษย์ธรรมดา จะทำให้เจ้าย้อนเวลากลับมาได้อย่างไรสาวน้อย"

"อ๊ะ! อื้ม" จู่ๆ ก็ถูกอุ้มเดินไปที่เตียงทั้งที่อวัยวะช่วงล่างยังเชื่อมกัน จนทำให้เสียวปลาบไปตามช่องท้อง 

อีกฝ่ายวางแผ่นหลังของนางลงบนเตียงส่วนตนเองยังยืนสาวท่อนเอ็นเข้าออกรูสวาทนางอยู่ด้านล่าง "เจ้าอยากมองข้าให้ชัดๆ มิใช่หรือ"

จวงหวั่นอี้ราวกับถูกสะกด สายตามองสำรวจตั้งแต่ใบหน้าหล่อเหลา จนมาสบเข้ากับดวงตาแดงฉานที่นางเห็นในคืนนั้น แผ่นอกกว้างเปลือยเปล่าแลดูแข็งแกร่งไม่น้อย เอวสอบรับกับบั้นท้ายหดเกร็งที่กำลังกระแทกกระทั้นอวัยวะเบื้องล่างเข้าออกกลางหว่างขาของนาง 

หากไม่มีเส้นสีดำคล้ายรากไม้ที่ผุดขึ้นไปทั่วร่าง คนผู้นี้คงจะหล่อเหลาเสียยิ่งกว่าจวงจิ้งเหยาอีก ยิ่งรอนสวยงามตรงหน้าท้อง ที่สามีของนางไม่มี มันช่างน่ามอง

อีกฝ่ายยกยิ้มพอใจ คล้ายจะรู้ความรู้สึกของนาง ก่อนจะโน้มตัวลงมาดูดเลียหัวนมที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อของนางอย่างไม่นึกรังเกียจ

"อ๊าาาาา"

 ไม่นานจวงหวั่นอี้ก็เสียวจนจะเสร็จอีกครั้ง 

เป็นอย่างที่คนผู้นี้ว่าไว้ นางถูกกระทำทั้งคืน จนน้ำขาวขุ่นที่ปลดปล่อยเข้ามาในร่างล้นทะลักออกมาเปรอะฟูกนอนเป็นด่างดวง 

กว่าที่คนผู้นั้นจะอิ่มเอมและยอมจากไปก็ใกล้ฟ้าสางเต็มที หวั่นอี้ถึงกับสลบไสลไปหนึ่งวันเต็ม 

"นะ..น้ำ"

"คุณหนู! ท่านฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ"

อินฉีริบรินน้ำใส่จอก ประคองแผ่นหลังบอบบางของผู้เป็นนายให้ลุกขึ้นมาดื่ม 

หลังจากที่ได้ดื่มน้ำเข้าไป หวั่นอี้ถึงได้รู้สึกดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย พอเหลือบไปเห็นสีหน้าสาวใช้คนสนิท ที่ดูกระอักกระอ่วนซ้ำยังเหมือนจะรู้สึกผิด ทำให้เด็กสาวนึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาได้

ปีศาจลามกเอ๊ย

"พี่อินมีอะไรให้ทานบ้างหรือไม่ ข้ารู้สึกหิวมากจริงๆ" หวั่นอีรีบยกยิ้มเปลี่ยนเรื่อง เพื่อไม่ให้สาวใช้คิดมาก 

"มีเจ้าค่ะ เมื่อเช้าบ่าวออกไปซื้ออาหารมาเตรียมไว้แล้ว คุณหนูรอเดี๋ยวนะเจ้าคะ"

อินฉีเอ่ยจบก็รีบก้าวออกจากห้อง พอพ้นหลังสาวใช้ หวั่นอี้ถึงได้มีโอกาสมองสำรวจตัวเอง หว่างขาทั้งแสบทั้งขัด จนหุบแทบไม่ลง ยอดอกเจ็บระบมไปหมด

มิหนำซ้ำกลิ่นอายและหลักฐานการร่วมรักยังเลอะเทอะเปรอะเปื้อนจนเต็มฟูกนอน ยิ่งเห็นก็ยิ่งทำให้หวั่นอี้รู้สึกอับอายขายหน้าจนนึกโกรธขึ้นมา

นี่มันมากเกินไปแล้วนะ หากเจอกันอีก เห็นทีว่าคงต้องตกลงกันให้รู้เรื่องเสียแล้ว

คำว่าหากของหวั่นอี้ กลับเป็นการรอที่ไม่นานนัก เพียงค่ำคืนมาเยือน บุรุษชุดดำในตาสีแดงก็ปรากฎตัวอย่างไร้สุ้มไร้เสียง

กว่าที่ร่างบอบบางจะทันรู้ตัว ก็มานอนถ่างขาครวญครางอยู่บนโต๊ะกลมกลางห้องเสียแล้ว "อื้มมมมม ยะ..หยุดก่อนได้หรือไม่" 

"ข้างในของเจ้าตอดรัดถึงเพียงนี้แล้ว ยังต้องการให้ข้าหยุดอีกหรือ"

"อ๊าาาา ปีศาจบ้ากาม ขะ..ข้า อุยยยย อื้มมม" 

หวั่นอี้เริ่มจะรู้สึกเกลียดร่างกายตัวเองขึ้นมาเสียแล้ว ไม่เพียงแค่ยินยอมให้อีกฝ่ายกระทำ ยังรู้สึกดีจนแทบจะปลดปล่อย 

ริมฝีปากเย็นชืดดูดเลียหัวนมอย่างหื่นกระหายพร้อมกับรัวท่อนเอ็นเข้าออกรูสวาทของนางอย่างเมามัน จนโต๊ะกลมถึงกับโยกคลอน