ตอนที่ 3 ราคาที่ต้องจ่าย[2]

นายผู้เฒ่าจวงไม่คิดจะตอบคำบุตรี แต่กลับมองสำรวจไปทั้งร่างของนางอย่างนึกสงสัย

"ท่านพ่อ! ทำไมถึงเงียบเล่าเจ้าคะ! ข้าไม่ยอมจริงๆ ด้วย!!"

"เอาน่าหลีเอ๋อ เจ้าก็อย่าไปรบกวนท่านพ่อท่านแม่อีกเลย เรื่องสำคัญที่สุดตอนนี้ คือเรื่องที่นางเด็กนั่นจะเอาสมบัติคืน คราวนี้พวกเราจะทำอย่างไรดี"

พอคุณชายรองตระกูลจวงเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา ทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ที่พวกเขาเชิดหน้าชูตาในเมืองฝูตงได้ทุกวันนี้ ก็เพราะสมบัติของหวั่นอี้ แล้วผู้ใดจะอยากคืน

ทุกคนได้แต่มองหน้ากันไปมาอย่างใช้ความคิด 

"แต่ข้าว่าที่นางทำเช่นนี้ เพราะอาจิ้งไม่ได้ไปค้างกับนางมานานแล้วมากกว่า นางเด็กนั่นทั้งรักทั้งหลงอาจิ้งจะตายไป ข้าว่านะ แค่ให้อาจิ้งไปทำดีกับนาง ขี้คร้านจะลืมเรื่องสมบัติ"

ฮูหยินผู้เฒ่าถึงกับยิ้มออก เมื่อได้ยินวาจาคู่สะใภ้ "ที่น้องสะใภ้พูดมาก็มีเหตุผลนะ"

"ถุย! นางตัวดี! ที่แท้ก็เรียกร้องความสนใจจากพี่ใหญ่นี่เอง เฮอะ!" จวงเย่าหลียิ้มหยัน อย่างดูถูก

กิริยาท่าทางหยาบคายของบุตรี ทำให้หัวคิ้วของผู้เฒ่าจวงขมวดลงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากไล่ผู้คน "เอาล่ะ แยกย้ายกันไปพักผ่อนเถิด เรื่องนี้ก็ให้อาจิ้งจัดการไปก็แล้วกัน"

หลังจากทุกคนออกไปไม่นาน นายท่านใหญ่แห่งจวนก็ก้าวออกจากเรือนเช่นกัน

หวั่นอี้กลับมาถึงเรือนไม่ทันไร จวงจิ้งเหยาก็ตามมาติดๆ หากคำนวณจากเวลาแล้ว ก็น่าจะเป็นช่วงนี้ ที่นางหลับนอนกับสามีแล้วเกิดตั้งครรภ์โดยไม่รู้ตัว และแน่นอนว่านางไม่มีทางยอมให้มันเกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง 

ความหื่นกระหายในแววตาของจวงจิ้งเหยาที่กำลังสาวเท้ามานั่งลงบนตั่งข้างกาย ทำให้หวั่นอี้รู้ทันทีว่านางคิดไม่ผิด

"ไม่ทราบว่าท่านพี่ยังมีอะไรจะพูดกับน้องอีกเจ้าคะ"

อีกฝ่ายไม่ได้ตอบคำถาม แต่หันไปสั่งสาวใช้ "เจ้าออกไปก่อน"

อินฉีลอบมองสบตากับผู้เป็นนาย ก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องด้วยความไม่เต็มใจ

วงแขนแกร่งรวบเอวบางเข้ามาแนบชิด เชยคางให้ใบหน้างามหันมาสบตา

"อี้เอ๋อ น้องโกรธพี่ใช่หรือไม่ เอาเช่นนี้เป็นไร จากนี้พี่จิ้งจะมาค้างในเรือนเจ้าทุกคืนดีไหม หืม?

วาจาหวานล้ำเช่นนี้ หากเป็นเมื่อก่อนหัวใจดวงน้อยของนางคงจะพองโตน่าดู แต่มันไม่ใช่ในเวลานี้

หวั่นอี้จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำ

"ถ้าท่านอยากมาจะมาที่เรือนนี้ ก็สมควรต้องนำสินเดิมของข้ามาคืนให้ครบเสียก่อน เพราะมิเช่นนั้น ข้าจะคิดว่าที่ท่านกำลังทำอยู่นี่ ก็เพราะอยากได้สมบัติของข้า!"

"นี่เจ้า!" 

จวงจิ้งเหยาลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธทันทีที่ได้ยิน "ข้าอุตส่าห์ลดตัวมางอนง้อ เพราะเห็นแก่ความรักของเจ้า เฮอะ! สตรีน่าเบื่ออย่างเจ้า ใครจะอยากอยู่ด้วย!!"

ร่างสูงสะบัดชายแขนเสื้อ ย่ำเท้าจากไปด้วยความโกรธเกรี้ยว จนอินฉีที่รออยู่ด้านนอกเห็นแล้วต้องรีบกลับเข้ามาดูเจ้านายด้วยความเป็นห่วง

"คุณหนู คนผู้นั้นทำร้ายท่านหรือเปล่าเจ้าคะ"

"ไม่ ช่างเถิด อย่าไปสนใจเลย นี่ก็เย็นแล้ว เตรียมอาหารเถิด" 

ยังดีที่หวั่นอี้รอบคอบพอ หลังกลับจากไปส่งบิดามารดา ย่อมรู้ว่าดีว่าจะเกิดเรื่อง จึงได้ขายกำไลหยกซื้ออาหารมาเตรียมไว้สำหรับมื้อเย็น 

ขนาดยังไม่ได้ผิดใจ อาหารที่มายังเรือนของนาง ยังเป็นแค่ของเหลือเดน แต่เวลานี้ถึงขั้นแตกหักกัน ย่อมไม่มีอาหารเหลือมาถึงเรือนของนางเป็นแน่

คืนนี้นับเป็นราตรีแรกที่หวั่นอี้ได้กลับมา และนางเหลือเพียงอีกเก้าสิบเก้าราตรีเท่านั้น ยังมีเรื่องอีกมากมายที่นางต้องจัดการ โดยเฉพาะแก้แค้นคนตระกูลจวง

ร่างบอบบางยืนกอดอกพิงกรอบหน้าต่างมองฝ่าความมืด นึกไปถึงบุรุษชุดคลุมสีดำในคืนนั้น 

"กำลังคิดถึงข้าอยู่หรือ?"

เสียงแผ่วเบาที่ดังขึ้นข้างหูทำให้หวั่นอี้ยืนตัวแข็งทื่อ ความเย็นจากร่างแกร่งที่แนบชิดแผ่นหลัง ทำให้นางสั่นสะท้านไปทั้งตัว

"ไม่มีสิ่งใดได้มาโดยไม่ต้องจ่ายค่าตอบแทน" 

ฝ่ามือเย็นเฉียบจับข้อมือเล็กเรียวออกจากหน้าอก ก่อนจะล้วงเข้าไปสัมผัสความเต่งตึงที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อนอนสีขาว

"อ่า ใหญ่กว่าที่คิด"

จวงหวั่นอี้เอ่ยวาจาไม่ออกยืนนิ่งราวกับถูกสะกด ปล่อยให้อีกฝ่ายเคล้าคลึงลูบไล้เต้าอวบอิ่มของตนเอง ก่อนที่คอเสื้อที่ผูกทับกันไว้หลวมๆ จะถูกแหวกออกให้สองเต้าเด้งออกมารับแสงจันทร์ที่สาดส่อง

"ความแค้นของเจ้าจะเติมเต็มพลังของข้า ส่วนร่างกายของเจ้าจะทำให้ข้าอิ่มเอม ถึงเวลาที่ต้องจ่ายแล้วสาวน้อย"

หัวนมทั้งสองข้างกำลังถูกหยอกล้อด้วยปลายนิ้ว จนหวั่นอี้หายใจติดๆ ขัดๆ เพราะความสยิว รู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งเรือนกาย

เส้นผมที่มวยเอาไว้หลวมๆ ถูกซุกไซร้จนหลุดลุ่ย ริมฝีปากเย็นชืดขบเม้มใบหูมาจนถึงลำคอ

"อ่า" เด็กสาวแทบไม่อยากเชื่อ ว่านางจะหลุดเสียงครางอันน่าอับอายออกมา 

ฝ่ามืออันหนาวเย็นค่อยๆ สอดเข้าไปใต้กระโปรงนอนสีขาว ปลดผ้าสามเหลี่ยมล่วงลงไปกองที่พื้น ก่อนจะลูบไล้เนินเนื้ออวบอูมตรงหว่างขาไปมาเบาๆ 

"เต็มมือดีจริง" เสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาที่ข้างลำคอ "ข้าชักอยากรู้เสียแล้ว ว่าภายในจะให้ความสุขข้าได้มากแค่ไหน"

แม้จะเคยหลับนอนกับสามีมาหลายครั้ง แต่หวั่นอี้ยังไม่เคยถูกเล้าโลมอย่างหยาบโลนเช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิต เพียงแค่โดนนิ้วของอีกฝ่ายหยอกล้อ ช่องทางรักก็หลั่งน้ำออกมาจนฉ่ำแฉะ

ก้นงอนงามถูกดึงให้โก่งขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับสองขาที่อ้ากว้าง คนด้านหลังตลบชายกระโปรงของนางขึ้นมากองไว้บนสะโพก

"อึก!" 

"อย่าเกร็ง นี่แค่ส่วนหัวเอง ของข้ามันใหญ่ ทนหน่อย"

ความใหญ่โตที่กำลังแทรกผ่านผนังอ่อนนุ่มในช่องทางรักเข้ามา มันทำให้รู้สึกเจ็บจนหวั่นอี้ต้องเอื้อมมือไปด้านหลัง เพื่อดันหน้าขาของอีกคนเอาไว้ "จะ..เจ็บ" พร้อมกับเอ่ยคำแรก กับใครที่ไหนก็ไม่รู้ ที่กำลังเสพสมกับนาง

"เข้าไปได้ครึ่งแล้ว สาวน้อยทนอีกนิด อ้าขากว้างอีก"

"อื้มมมม" ยังดีที่อีกฝ่ายลูบไล้เต้าอวบอิ่มเพื่อช่วยบรรเทาความเจ็บปวดให้ ในช่องทางรักรู้สึกทั้งเจ็บทั้งขัดไปหมด จนต้องกัดฟันยืนโก้งโค้งถ่างขาให้กว้างกว่าเดิม

ผ่านไปครู่ใหญ่ ท่อนลำขนาดมหึมาก็เริ่มขยับเข้าออก ในยามเคลื่อนตัว ความใหญ่โตของมันสัมผัสกับผนังอ่อนนุ่มทุกจุดกระสัน เพียงไม่นานหวั่นอี้ก็เกิดอารมณ์

"อ่า ตอดขนาดนี้คงรู้สึกดีแล้วล่ะสิ รัดแน่นดีจริงๆ โอ่ว"

"อื้ออออ" 

ร่างบอบบางถูกกระแทกกระทั้นจากทางด้านหลังจนหัวสั่นหัวคลอน สองมือจับยึดขอบหน้าต่างเอาไว้แน่น เพื่อไม่ให้ร่างกายไถลไปข้างหน้า

สองเต้าเต่งตึงสั่นกระเพื่อมตามแรง ก่อนจะถูกฝ่ามือข้างหนึ่งบีบคลึงไปพร้อมกัน 

ไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิง ถึงทำให้นางกล้าทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้ หรือบางทีอาจเป็นเพราะสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายคล้ายจะไม่ใช่คน