บทที่ 4

“ไม่เอาน่าคนสวย เราก็แค่สนุกกันเท่านั้น คุณเองก็ไม่ได้ขัดขืนผมเลยสักนิดตอนที่ผมเริ่ม แถมยังให้ความร่วมมือจนเสร็จไปก็หลายยก” จบประโยคที่ไม่มีแม้แต่ความรับผิดชอบให้ได้เห็นใบหน้าคมเข้มก็สะบัดไปตามแรงตบทันที ก่อนดวงตาดุดันจะตวัดหันกลับมามองคนตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะกระชากเรียวแขนเล็กเข้าหาตัวอย่างแรง ความโกรธเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวี ไม่หลงเหลือความสงสารเห็นใจใดๆ ให้อีกต่อไป

“คุณกล้าดียังไงตบหน้าผม อยากตายหรือยังไง!” คำถามนั้นไม่ดังเปล่าแต่กลับมีแรงบีบคั้นที่ต้นแขนอย่างแรงเสียจนหญิงสาวถึงกับร้องลั่นขึ้นมาเพราะทนรับความเจ็บปวดตรงหน้าไม่ไหว แต่ถึงเจ็บปวดเพียงใดก็ยังไม่วายปากกล้าตวาดกลับไปทันทีที่มีโอกาสอยู่ดี

“มากกว่าตบฉันก็กล้า ถ้ามันจะทำให้คนเลวอย่างแกหายไปจากโลกนี้!”

“อยากจะทำอะไรก็เชิญ เพราะยังไงซะผมก็ถือว่าเราต่างก็สมยอมกันทั้งสองฝ่าย เอ๊าะ! แล้วอย่าลืมป้องกันด้วย ถึงผมจะเป็นคนแรกของคุณ แต่โอกาสที่คุณจะพลาดท้องก็เป็นไปได้สูง ถ้าคิดจะจับผมด้วยวิธีสกปรกแบบนั้น รับรองได้เลยคุณจะต้องเสียใจไปทั้งชีวิตอย่างแน่นอนเพราะคนอย่างผมไม่เคยคิดที่จะรักใครนอกจากตัวเองจำไว้!!”

สิ้นคำพูดสุดท้ายร่างกำยำก็ลุกขึ้น ไม่ลืมที่จะสะบัดมือเรียวเล็กทิ้งลงอย่างไม่ใยดี ไม่แม้แต่จะเอ่ยถามถึงความเจ็บปวดที่อีกฝ่ายได้รับจากตนมาทนไหวหรือไม่แต่อย่างใด มีเพียงสายตาเหยียดหยามทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะหายลับสายตาเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง เหลือไว้เพียงหญิงสาวที่เฝ้ามองและจดจำใบหน้าของคนเลวที่พรากเอาทุกสิ่งจากชีวิตไปจนหมดสิ้นเอาไว้ให้ขึ้นใจก่อนจะรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็วและรีบผลุนผันออกมาจากห้องโดยไม่คิดแม้แต่จะลาให้เสียศักดิ์ศรีที่แทบจะไม่หลงเหลือให้ได้ภูมิใจอีกแล้วในตอนนี้

น้ำตามากมายต่างพรั้งพรูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เธอต้องเสียตัวให้กับผู้ชายแปลกหน้าที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ ศักดิ์ศรีที่เฝ้าทะนุถนอมมาตั้งแต่เกิดจนกระทั่งตอนนี้กลับต้องมาถูกทำลายไปจนหมดสิ้นด้วยคนเลวคนนั้น อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลยไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติไหนๆ หญิงสาวกร่นดาภายในใจอย่างเงียบเชียบพร้อมๆ กับสองเท้าที่ก้าวเดินไปเบื้องหน้าราวกับคนที่ไม่หลงเหลือสติอีกต่อไป

ทุกๆ อย่างมันผิดคาดไปหมด เธอต้องสูญเสียทั้งคนรักทั้งพรหมจรรย์ในคืนเดียวกัน มันช่างเป็นค่ำคืนที่แสนเลวร้ายที่สุดเท่าที่ในชีวิตของหญิงสาวเคยพบมา...

อีกด้านหนึ่งหลังจากเข้าห้องน้ำชำระล้างร่างกายของตนเองจนแน่ใจแล้วว่าทุกอย่างนั้นกลับมาสะอาดดังเดิมร่างกำยำที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามของโรมันจึงค่อยๆ ย่างกายออกมาจากห้องน้ำแสนหรูของตนเองก่อนสายตาคมกริบจะกวาดมองสำรวจไปรอบๆ เพื่อมองหาใครอีกคนที่เขาเองก็ไม่คิดว่าเธอจะจากไปได้ไวถึงเพียงนี้อย่างใจเย็น...

ผ้าปูที่นอนที่ยับยู่ยี่ ร่องรอยของเลือดสีแดงจางๆ ที่ติดอยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาวนั้นยิ่งเมื่อได้เห็นมันก็ยิ่งชัดเจนเกินกว่าจะปฏิเสธได้ว่าสิ่งที่เขาได้รับมานั้นมันคือความบริสุทธิ์ที่แม้แต่วินาทีนี้ก็ยังคงตราตรึงอยู่ในใจไม่หาย

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์เครื่องหรูที่ดังขึ้นขัดความเงียบที่ปกคลุมไปทั่วห้องส่งผลให้ทุกๆ ความคิดนั้นสิ้นสุด

ร่างสูงใหญ่เดินตรงเข้าหาก่อนจะฉวยหยิบขึ้นมากดรับอย่างรวดเร็วเมื่อได้เห็นว่าปลายสายนั้นเป็นใคร

“ว่าไงครับอร ตกลงครับแล้วเจอกันนะครับที่รัก” เสียงเข้มตอบกลับอีกฝ่ายไปเบาๆ แม้ในใจจะยังคิดถึงหญิงสาวอีกคนอยู่ ป่านนี้หล่อนจะไปถึงไหนแล้ว อากาศด้านนอกก็หนาวออกขนาดนั้นเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ไปก็แสนจะบางเฉียบ หากจะเอ่ยปากขอยืมเสื้อคลุมหนาๆ จากตนสักตัวเขาก็ไม่ขัดหรอกที่จะช่วยเหลือแต่เพราะเธอเลือกเองที่จะจากไปในแบบที่เข้ามาเขาก็คงต้องยอมรับมันแต่โดยดี และที่สำคัญมากไปกว่าอะไรทั้งหมดนั้นนี่ก็ยังไม่ใช่เรื่องที่เขาควรจะใส่ใจในตอนนี้เลยสักนิด เพราะสิ่งที่น่าสนใจมากกว่าอะไรทั้งนั้นคือใครอีกคนที่โทรเข้ามานัดเขาทานข้าวในวันนี้เสียมากกว่า..