บทที่ 5

อรสุมา..

แฟนสาวที่คบกันมานานถึงสองปีเต็ม และตอนนี้เธอก็เลื่อนขั้นมาเป็นคู่หมั้นของเขาแล้ว แต่สิ่งที่อยู่เบื้องหลังของเรื่องทั้งหมดนั่นต่างหากที่เขาให้ความสนใจมัน เพราะทุกอย่างสำหรับเขาแล้วนั้นมันก็แค่เกมๆ หนึ่งเท่านั้น

มันช่วยไม่ได้จริงๆ ที่เขาจะต้องดึงเธอเข้ามาเป็นหมากตัวสำคัญของเกมในครั้งนี้ เพราะหล่อนดันเกิดมาเป็นลูกสาวของไอ้เลวนั่นเอง!

เธอถึงต้องชดใช้… ในสิ่งที่พ่อเธอทำเอาไว้กับครอบครัวของเขา!

เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเมื่อธนพล วิเศษธรรมธรณ์ พ่อของอรสุมาที่ริเริ่มก่อร้างสร้างตัวขึ้นมาจากดิน เขามีเพื่อนรักที่สามารถตายแทนกันได้อีกคนคือ ทรงวิทธิ์ ทั้งคู่ร่วมด้วยช่วยกันสร้างธุรกิจส่งออกดอกไม้ไปทั่วโลกโดยการถือหุ้นกันคนละครึ่งอย่างเท่าเทียมกัน แต่อาจจะเพราะความไม่เคยพอของธนพลที่อยากจะได้ทุกอย่างเอาไว้ครอบครองเพียงคนเดียวจนหน้ามืดฉ้อโกงแอบหว่านล้อมซื้อหุ้นของเพื่อนรักอย่างทรงวิทย์ไปจนหมด สุดท้ายแล้วเมื่อไม่หลงเหลืออะไรในชีวิตทรงวิทธิ์จึงจบชีวิตของตัวเองลงด้วยการฆ่าตัวตายในขณะที่ธนพลนั้นกลับได้ทุกสิ่งทุกอย่างไปครอบครองแต่เพียงผู้เดียว

เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเมื่อตอนที่เขามีอายุได้เพียงสิบขวบเท่านั้น ชีวิตที่ต้องเปลี่ยนไปตลอดกาลมันทำให้เขาให้คำมั่นสัญญาต่อหน้าหลุมศพของผู้เป็นพ่อเอาไว้ว่าจะแก้แค้นตระกูล ‘วิเศษธรรมธรณ์’ ให้ได้ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีเลวทรามต่ำช้าสักแค่ไหนไหนก็ตาม

จนกระทั่งเมื่อสองปีก่อนเขาบังเอิญให้พบกับ อรสุมา วิเศษธรรมธรณ์ เข้าโดยบังเอิญเมื่อตอนที่ได้ทุนมาเรียนปริญญาโทที่ประเทศอังกฤษ เขารู้จักเธอเพราะเพื่อนสนิทแนะนำให้ได้รู้จักอีกที และนับตั้งแต่นั้นมาจนถึงวันนี้ไฟแห่งความแค้นก็ยังคงจุดติดลุกโชนอยู่ตลอดเวลา เธอคนเดียวเท่านั้นที่จะต้องเจ็บปวดกับความรักจอมปลอมที่เขาเสแสร้งสร้างมันขึ้นมา ทุกๆ คนในตระกูลเลวทรามต่ำช้าตระกูลนั้นจะต้องชดใช้!

และมันก็ถึงเวลาแล้วที่เขาจะกลับไปทวงทุกสิ่งกลับคืนมา…

“โรมันค่ะ ทางนี้ค่ะ” อรสุมา หญิงสาววัยยี่สิบเจ็ดที่เพิ่งจะถูกแฟนหนุ่มคุกเข่าขอหมั้นหมายมาหมาดๆ ในงานปาร์ตี้วันเกิดของเธอที่เพิ่งจะผ่านพ้นมาได้ไม่นาน เธอกับเขาเข้าพิธีหมั้นกันแบบเงียบๆ และตั้งเป้าเอาไว้ว่าจะกลับไปจัดงานแต่งงานที่ประเทศไทยบ้านเกิดของทั้งเธอและเราทันทีหลังจากที่เรียนจบ

หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้ร่างสูงใหญ่ที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาตามเสียงเรียบอย่างช้าๆ เขาคือคนที่เธอรัก เป็นรักครั้งแรกที่เธอไม่เคยคิดว่าจะมีมันซึ่งนั่นมันมีความหมายกับเธอเอามากๆ จนไม่รู้ว่าในชีวิตนี้เธอจะสามารถรักใครได้เท่ากับเขาอีก

“ขอโทษนะครับที่ผมมาช้า ผมทำให้คุณต้องรออีกแล้ว” โรมันเอ่ยทักคู่หมั้นของตนเองก่อนจะฝังจมูกโด่งสันลงที่แก้มใสทันทีเมื่อพูดจบ

“อย่ากังวลไปเลยค่ะโรมัน แค่นี้เองอรรอได้” อีกฝ่ายตอบกลับพร้อมส่งยิ้มบางๆ กลับไปให้ เพราะรู้ดีว่าแฟนหนุ่มของตนเองนั้นเจ้าชู้และมากรักแค่ไหน แต่หากเขายังยืนยันคำเดิมที่จะให้เธอเป็นหนึ่งเดียวในหัวใจ แค่เพียงพวกดอกหญ้าริมทางไม่กี่คนพวกนั้นก็ไม่อาจจะทำให้ความรักที่เธอมีต่อเขาลดน้อยถดถอยลงไปได้เลยสักนิด เธอยอมเพราะเชื่อในทุกคำที่เขาได้ให้คำมั่นสัญญาเอาไว้ว่าจะไม่รักใครนอกจากเธอ

“เพราะคุณน่ารักแบบนี้ไงผมถึงทั้งรักทั้งหลงได้ขนาดนี้”

“ปากหวานจังนะคะ อรชักสงสัยแล้วสิว่าอะไรที่มันทำให้คุณดูสดใสกว่าทุกวันได้ขนาดนี้” คำถามของอีกฝ่ายที่ดังขึ้นทำให้โรมันต้องยืนนิ่งคิดหาคำตอบที่จะส่งกลับไปให้ หากพูดถึงอะไรก็ตามที่มันทำให้เขาอารมณ์ดีได้มากถึงขนาดนี้ คงจะเป็นบางสิ่งที่ได้มาจากหญิงแปลกหน้าที่เขาบังเอิญพบในผับเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา

หรืออาจจะเสียงหวานๆ ที่ร้องครางกระเส่าใต้ร่างของเขาตลอดคืนหรือจะเป็นริมฝีปากหวานที่มีรสชาติราวกับผลเชอรี่ป่าแสนสวยนั้น

ให้ตาย!

ทำไมเขาถึงต้องคิดถึงยัยขี้เมานั่นด้วย