หนี้แค้นแสนเสน่หา

103.0K · จบแล้ว
พวงชมพู
82
บท
13.0K
ยอดวิว
7.0
การให้คะแนน

บทย่อ

“ใจคอจะไม่ทักทายผัว...” “หุบปากเน่าๆ ของคุณเดี๋ยวนี้นะ และอย่ามาใช้คำพูดต่ำทรามแบบนั้นกับฉัน!” สิ้นเสียงหวานมือที่วางเว้นอีกข้างก็พยายามอย่างหนักที่จะแกะเอามือของเขาออกไปให้พ้นตัว แต่ก็ไม่สำเร็จอยู่ดีเพราะเรี่ยวแรงของเธอนั้น มันช่างน้อยนิดเหลือเกินหากเทียบกับแรงของเขา “ผมว่าเราสองคนไปหาที่เงียบๆ คุยกันดีกว่า หรือถ้าคุณอยากจะให้คนทั้งฟาร์มบังเอิญมาได้ยินเรื่องบัดสีที่เราสองคนร่วมกันสร้างขึ้นเมื่อสองปีก่อนผมก็ไม่ขัดหรอกนะครับอินทิรา!” โรมันย้ำบอกพร้อมทั้งเอ่ยชื่อของเธอออกมาเบาๆ เป็นเชิงขู่ให้อีกฝ่ายไม่มีทางเลือก ทางเลือกที่เขาจะมอบให้กับเธอนั้น ก็ไม่ต่างอะไรจากคำสั่งดีดีที่ต้องจำใจยอมนั่นเอง “คนเลว!” หญิงสาวกร่นด่าขึ้นอย่างสุดเสียงทั้งๆ ที่ยังไม่เงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยซ้ำ เธอเกลียดชังผู้ชายคนนี้จับหัวใจ เกลียดจนแทบไม่อยากจะมองเขาให้เสียสายตา ไม่รู้จริงๆ ว่าเมื่อชาติที่แล้วเธอไปทำเวรทำกรรมอะไรกับเขาเอาไว้ เขาถึงได้ตามมาหลอกหลอนกันเอาอย่างนี้ “ผมยังเลวได้มากกว่านี้อีกคนสวย และอีกไม่นานคุณจะได้เห็นเอง มานี่!”

นิยายรักโรแมนติก

บทนำ

บทนำ

หากเปรียบกับความรักเป็นสายลม

ความรักของฉันคงเป็นลมพายุที่โหมกระหน่ำทำให้เราได้เจอกัน

และรักกัน

[ลอนดอน: ประเทศอังกฤษ]

ท่ามกลางบรรยากาศที่เย็นเยือกของเครื่องปรับอากาศในห้องหรูระดับวีไอพีชั้นบนสุดของโรงแรมห้าดาวนั้นกำลังปรากฏร่างเปลือยเปล่าของชายหญิงหนึ่งคู่หนึ่งที่กำลังเล่นบทเพลงรักที่แสนเร้าร้อนกันอยู่กลางเตียงขนาดใหญ่ที่ถูกสั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษชนิดที่ไม่มีใครคิดจะยอมอ่อนข้อให้ใคร ปลายเส้นผมสีดำสวยของ ‘มาดอนน่า’ นางเอกสาวแสนสวยอันดับต้นๆ ของประเทศสะบัดไปตามแรงกระแทกกระทั้นที่ชายหนุ่มเจ้าของห้องกำลังมอบให้หล่อนอย่างหื่นกระหาย บ่งบอกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ถึงระดับความต้องการที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ ของตนได้อย่างชัดเจนที่สุด

ริมฝีปากอวบอิ่มส่งเสียงร้องครางอย่างสุขล้น ยามเมื่อความแข็งแกร่งของชายหนุ่มค่อยๆ สอดเข้าหาบั้นท้ายของเธออย่างเชื่องช้า ทว่ากับหนักแน่นทุกการขยับเข้าออก

“อื้อ...ที่รักค่ะ ได้โปรดเถอะค่ะ ฉันต้องการคุณ…” เสียงหวานร้องครางกระเส่าอย่างเป็นสุข ท่ามกลางบทสวาทที่ทั้งเขาและหล่อนต่างมอบให้กันและกันอย่างถึงพริกถึงขิง อย่างที่ไม่มีใครยอมอ่อนข้อให้ใคร

จนกระทั่งเมื่อเวลาล่วงเลยมานานนับชั่วโมง สงครามรักจึงสิ้นสุดลงไปพร้อมๆ กับร่างของนางแบบสาวที่แทบจะหลับสนิทลงทันที

เท้ายาวๆ ของโรมัน แพททินสัน เหยียดลงข้างเตียงอย่างช้าๆ ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักที่หัวเตียง หยิบเอากรอบรูปถ่ายที่เป็นดั่งสมบัติชิ้นสุดท้ายที่เขาเหลืออยู่ในชีวิตขึ้นมาดูท่ามกลางความมืดมิดที่จะมีก็แต่แสงจากโคมไฟข้างเตียงเท่านั้นที่ส่องแสงให้พอได้เห็นบุคคลภายในรูปที่กำลังปรากฏต่อสายตา เพียงไม่นานรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดาความหมายจะปรากฏขึ้นพร้อมคำที่แผ่วเบาราวกับว่าไม่ต้องการให้คู่ขาคนใหม่ที่ตอนนี้กำลังนอนหลับฝันหวานอยู่บนเตียงได้ยิน

“อีกไม่นานแล้วครับพ่อ ที่ผมจะแก้แค้นให้ครอบครัวของเราเสียที!” เสียงนั้นแม้จะแผ่วเบาแต่ว่ากลับอัดแน่นไปด้วยไฟแห่งความแค้นที่กำลังจะได้รับการสะสางในเร็ววัน

ความแค้นในอดีตกำลังจะได้สนองคืนในไม่ช้า

และพวก ‘วิเศษธรรมธรณ์’ จะต้องชดใช้!

ร่างบอบบางในชุดเกาะอกสั้นสีแดงเพลิงของ ‘อินทิรา วิเศษธรรมธรณ์’ บุตรสาวคนเล็กของตระกูลฟาร์มทอแสงตะวัน ฟาร์มดอกไม้ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่บนพื้นที่หลายร้อยไร่ทางภาคเหนือของประเทศไทยที่ตอนนี้นั้นได้เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกลถึงประเทศอังกฤษด้วยเหตุผลบางอย่างเดินโซเซไปมาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย มือเรียวสวยยื่นตรงไปเบื้องหน้า พยายามควานหาทางไปห้องน้ำในผับชื่อดังแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากที่พักอย่างยากลำบาก อาการเวียนหัวที่กำลังรุมเร้าอย่างหนักทำให้หญิงสาวต้องสะบัดหัวไปมาหลายครั้ง หวังเรียกสติให้คืนมา

ใครกันจะไปคิดว่าแค่เหล้าสีสวยน่าดื่มเพียงไม่กี่แก้วที่ตัดสินใจดื่มเข้าไปนั้น มันจะทำให้ทุกอย่างกลายมาเป็นแบบนี้ไปได้ เธอคนหนึ่งล่ะที่ไม่รู้ว่าพิษของมันนั้นจะรุนแรงจนทำให้รู้สึกไม่เป็นผู้เป็นคนแบบนี้

สายตาไม่ต่ำกว่าสิบคู่ของชายหนุ่มนักท่องราตรีต่างจับจ้องมองไปยังหญิงสาวที่กำลังเมามายอย่างหนักจนแทบไม่หลงเหลือสติใดๆ อยู่ห่างๆ อย่างสนอกสนใจในความสวยที่โดดเด่นเกินหน้าเกินตาหญิงสาวคนอื่นๆ ทว่าสายตาโลมเลียเหล่านั้นกลับไม่ได้เรียกเอาความสนใจจากเธอเลยแม้แต่น้อย เพราะภายในใจตอนนี้นั้นมันกลับเต็มไปด้วยบาดแผลที่เกิดขึ้น จากน้ำมือของแฟนหนุ่มที่คบหากันมานานหลายปี

เรื่องทุกอย่างมันเริ่มต้นตั้งแต่วันแรกที่เธอก้าวเหยียบประเทศอังกฤษเพื่อหวังที่จะมาเซอร์ไพรส์เขาที่คอนโดหรูที่เขาเคยได้ให้ที่อยู่เอาไว้เมื่อนานมาแล้ว แต่เมื่อไปถึงกลับเป็นเธอเสียเองที่ถูกเขาที่กำลังร่วมหลับนอนกับผู้หญิงอื่นเซอร์ไพรส์กลับ