3.เอาแล้วไง มือไหวใจไวเสียจริง

*** ทักทายคร้า ไปต่อกันเลยจ้า ***

กรรณสูตเองไม่คิดว่าอยู่ๆ หญิงสาวจะหยุดกะทันหัน ร่างสองร่างชนกันเต็มแรง ทำให้ปีระมิดเซไปด้านข้าง ดีที่ชายหนุ่มคว้าเอวบางเข้ามากอดไว้ทัน

“โอ๊ย! นายยักษ์ชนมาได้”

“เอ้า! คุณจะหยุดทำไมไม่บอกล่ะ” กรรณสูตบอกเสียงทุ้ม รับรู้ถึงความนุ่มหอมของร่างบอบบางในอ้อมกอด

พอได้สติปีระมิดก็ดิ้นออกจากอ้อมแขนแกร่งที่กอดกระชับเธอเอาไว้

“ปล่อย อย่ามาฉวยโอกาสนะคุณ” เธอดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอดของชายแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จัก ดวงตากลมโตมองชายหนุ่มอย่างหวาดหวั่น

“ไม่ได้ฉวยแต่ช่วยไว้ต่างหากครับ ถ้าไม่กอดไว้คุณก็ล้มไปแล้วสิ” เขาบอกแววตาล้อเลียน ใบหน้าคมเข้มยื่นมาใกล้แก้มนวลหอมกรุ่นจนกรรณสูตต้องสูดความหอมเข้าจนเต็มปอด

ปีระมิดยกมือดันอกกว้างออกห่าง จ้องหน้าเขาตาเขียวปัด นิ้วมือบางหยิกเนื้อที่อกกำยำบิดแรงๆ

“นี่แน่ะ! ปล่อยได้หรือยังไอ้ผู้ชายชีกอ”

“โอ๊ยคุณ! ผมเจ็บนะ” มือข้างหนึ่งของกรรณสูตยกขึ้นมาจับมือบางที่กำลังทำร้ายเขา แล้วดึงเข้ามาแนบชิด ริมฝีปากอุ่นของชายหนุ่ม ชนกับริมฝีปากอิ่มเบาๆ ความวาบหวามทำให้ทั้งสองตกอยู่ในภวังค์ ดวงตาประสานกันในระยะประชิดจนรับรู้ถึงลมหายใจของกันและกัน

กรรณสูตหลุบตามองริมฝีปากอิ่มที่เผยออย่างตกใจ ริมฝีปากอุ่นก้มลงสัมผัสแผ่วเบาอย่างอดใจไม่อยู่ แล้วค่อยๆ จูบซับความหวานอย่างดูดดื่ม ปีระมิดยืนตัวแข็งทื่อตกใจกับการกระทำของชายหนุ่ม

ครั้งแรกที่แตะไล้ริมฝีปากอิ่ม กรรณสูตรับรู้ถึงความหอมหวานบริสุทธิ์ จนเขาไม่สามารถหยุดการกระทำของตัวเองได้ เลือดในกายสูบฉีดเต็มที่ เมื่อได้กอดกระชับร่างอวบอิ่มไว้ในวงแขน

เป็นนานกว่าเขาจะถอนริมฝีปากออกจากเรียวปากหวาน ดวงตาคมเข้มมองแก้มแดงระเรื่ออย่างพอใจ วงแขนแข็งแรงยังคงกอดรัดร่างบอบบางที่สติสตังยังไม่คืนมาไว้แนบอก ริมฝีปากอุ่นจูบแก้มปลั่งเบาๆ อีกครั้ง

“หวานอย่างที่คิด” เสียงนุ่มดังอยู่ข้างหู

ปีระมิดกะพริบตาถี่ๆ เมื่อสติกลับคืนมา หัวใจดวงน้อยวาบหวามกับสัมผัสอ่อนโยนของชายหนุ่ม หญิงสาวแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงพยุงตัวจนต้องยึดลำแขนเขาเอาไว้ พลันเสียงเรียกเล็กๆ ของเด็กชายเขลางค์หรือน้องเขม หลานชายของหญิงสาวก็ดังเข้ามาใกล้แล้วเปิดประตูเข้ามาในห้อง ทำให้ทั้งสองผละออกจากกันทันที

“อาปีครับ เขมกลับมาแล้ว” ดวงตากลมใสของเจ้าหนูน้อยวัยหกขวบมองใบหน้าแดงก่ำของอาสาว แล้วเงยหน้ามองร่างสูงของกรรณสูตอย่างงงๆ ใบหน้ากลมขาวใส ภายใต้ผมหยิกหย็อง ริมฝีปากบางแดงระเรื่อ มองคนนั้นทีคนนี้ทีอย่างสงสัยว่าทำไมอาสาวถึงหน้าแดงขนาดนั้น

“ทำไมวันนี้กลับช้าจังจ๊ะ” ปีระมิดไม่กล้าเงยหน้าสบตาคมหวานของชายหนุ่ม มือบางโอบไหล่เล็กของหลานชายแล้วดึงเข้ามาใกล้

“วันนี้มีกิจกรรมที่โรงเรียนครับ แก้มอาปีแดงเหมือนลูกตำลึงสุกเลย ไม่สบายหรือเปล่าครับ” เขลางค์มองหน้าอาสาว

กรรณสูตยิ้ม สบตากลมโตที่ตอนนี้ส่งสายตาดุๆ มาให้เขา ที่ทำให้เธอต้องอับจนคำตอบ

“อาสบายดี ว่าแต่เราเถอะ พ่อไม่อยู่เกเรใหญ่แล้วนะ วันนี้กลับบ้านผิดเวลาอีกแล้ว” ใบหน้าหวานแกล้งบึ้งตึงใส่หลานชาย

กรรณสูตยืนพิงโต๊ะทำงานตัวเล็กที่อยู่ในห้อง มองสองอาหลานคุยกันอย่างเพลินๆ

“แล้วคุณลุงคนนี้เป็นใครครับ ฮั่นแน่ มีหนุ่มมาขายขนมจีบให้อีกแล้ว” ใบหน้ากลมป้อมมองอาสาวอย่างล้อเลียนแล้วหันไปยิ้มกับชายหนุ่ม

“แก่แดดใหญ่แล้วนะเรา คุณลุงเป็นแขกเพิ่งเข้ามาพักที่นี่วันนี้เอง” มือบางโยกศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู

เขลางค์ยกมือไหว้กรรณสูตอย่างเด็กที่ได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี

“ว้า! นึกว่าจะมีคนมาสมัครเป็นลูกเขยคุณย่าอีกคน” เจ้าหนูเขลางค์ทำหน้าเสียดาย

กรรณสูตจึงเดินเข้ามาใกล้นั่งบนส้นเท้าตรงหน้าเด็กน้อยที่เขารู้สึกคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก

ปีระมิดขยับตัวออกห่าง เว้นระยะปลอดภัยสำหรับตัวเอง ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ในลำคอเมื่อเห็นท่าทางกลัวๆ ของหญิงสาว ใบหน้าคมหันไปยิ้มให้กับเขลางค์

“อาปีมีคนมาจีบเยอะเลยเหรอครับ”

“ครับ เยอะเลย ไหนจะลุงอนุเพื่อนพ่อปราย ลุงกนกที่เป็นตำรวจในเมือง แล้วก็...”

“พอได้แล้วนายเขม” เสียงดุๆ ของอาสาวดังขึ้น ทำให้การกระซิบกระซาบของหนุ่มต่างวัยทั้งสองหยุดลง

เขลางค์เดินเข้ามาจับมือนุ่มของอาสาวอย่างประจบ ร่างสูงขยับตัวลุกขึ้นมองหน้าหวานๆ ที่ตอนนี้แก้มป่องเพราะออกอาการงอนหลานชายตัวดี

“อย่าโกรธนะครับ เดี๋ยวไม่สวยกันพอดี เขมไปก่อนนะ แล้วเจอกันที่บ้าน” มือน้อยโบกลาคนทั้งสอง ใบหน้ากลมป้อมเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แล้วเปิดประตูเดินออกไปจากห้อง

บรรยากาศชวนอึดอัดกลับมาหาปีระมิดอีกครั้ง เมื่อต้องอยู่กับชายแปลกหน้าตามลำพัง กรรณสูตยิ้มนัยน์ตาพราวเมื่อเห็นแววตาหวั่นๆ ของเธอ

“อย่าเข้ามาใกล้นะ ฉันปาหัวแตกจริงๆ ด้วยจะบอกให้”

มือบางจับแจกันใบใหญ่ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะขึ้นมาถือไว้แน่น กรรณสูตหัวเราะหึๆ ในลำคอ

“ไม่ให้ผมลงชื่อเข้าพักเหรอครับ ผมอยากอาบน้ำเต็มแก่แล้วนะคุณ” เขาบอก

ปีระมิดจึงวางแจกันลงแล้วส่งสมุดให้เขาเซ็น สายตาแอบชำเลืองมองชื่อที่เขาเขียนไว้ในสมุด

กรรณสูต เชวงกาลกุล ชื่อคุ้นๆ เคยได้ยินที่ไหนนะ

คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างครุ่นคิดแต่เธอก็คิดไม่ออก มือบางกดเครื่องติดต่อสื่อสารภายในให้เจ้าหน้าที่พาเขาไปที่เรือนพัก

เมื่อเสียงประตูปิดลง ปีระมิดถึงกับถอนหายใจออกมาเบาๆ นิ้วเรียวแตะริมฝีปากอิ่มที่ถูกเขาจูบเมื่อสักครู่ ความวาบหวามอ่อนหวานยังติดตรึงอยู่ในใจ หญิงสาวสลัดความรู้สึกออกจากใจ ก่อนจะลุกไปทำงานที่วางค้างอยู่บนโต๊ะต่อจนกระทั่งเย็น

*** ขอบคุณคร้า ***