หนี้เสน่หา

*** ทักทายคร้า หนี้เสน่หาเป็นนิยายรักสนุกๆ หวานๆ แบบจั๊กจี้หัวใจคร้า ไปติดตามกันเลยจ้า ***

เส้นทางหลวงหมายเลขยี่สิบเอ็ดจากกรุงเทพฯ มุ่งตรงไปยังอำเภอเขาค้อ จังหวัดเพชรบูรณ์ ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นสวิตเซอร์แลนด์เมืองไทย บนเส้นทางสายโรแมนติกเส้นนี้ เต็มไปด้วยรถราที่มุ่งหมายไปสัมผัสธรรมชาติที่แสนบริสุทธิ์ในช่วงฤดูหนาว เพื่อเติมพลังให้กับชีวิตในช่วงวันหยุดยาว เพราะระยะทางไม่ไกลจากกรุงเทพฯ มากนัก

สองฟากฝั่งถนนเต็มไปด้วยรีสอร์ตที่รอต้อนรับนักท่องเที่ยวให้เข้าไปสัมผัสกับทะเลหมอกและความงามของธรรมชาติอยู่ตลอดเวลา

รถเฟอร์รารี่คันหรูของกรรณสูต เชวงกาลกุล ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเจ้าสัวประสาน เจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์และธุรกิจโรงแรมชื่อดังของเมืองไทย ขับออกจากกรุงเทพฯ ด้วยหัวใจเงียบเหงา เพราะวันนี้เป็นวันที่เจนจิรา นางแบบสาวชื่อดังประกาศแต่งงานกับหนุ่มตาน้ำข้าวที่เข้ามาทำธุรกิจในเมืองไทย

เมื่อคู่ควงคนล่าสุดประกาศแต่งงาน ใช่ว่าเขาเองจะเสียใจมากมาย เพราะแต่ละคนที่กรรณสูตคบหาต่างมีข้อตกลงร่วมกันเสมอ แต่ที่เขาหลบหนีความวุ่นวายในเมืองหลวงมาหาอากาศบริสุทธิ์ต่างจังหวัด เพราะตั้งใจจะมาหาปรายธาร เพื่อนรักที่มีรีสอร์ตอยู่ที่เขาค้อ

กรรณสูตและปรายธารคบกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง จนเขาไปเรียนต่อเมืองนอก กลับมาทำงานเกือบปีแล้วก็ยังไม่มีโอกาสได้เจอกัน เขาจึงยื่นใบลาพักร้อนกับบิดาเกือบสองสัปดาห์ เพื่อพักผ่อนและมาคุมงานก่อสร้างโรงแรมแห่งใหม่ที่จะเปิดตัวรับปีการท่องเที่ยวที่จะมาถึง

พอเข้าเขตอำเภอเขาค้อ ดวงตาคมเข้มภายใต้แว่นกันแดดอันใหญ่ของกรรณสูตก็มองหาป้ายรีสอร์ตสมันตา ที่เพื่อนรักเป็นเจ้าของ

“มันบอกว่าอยู่แถวนี้นี่”

กรรณสูตมองป้ายรีสอร์ตเบื้องหน้า สมันตารีสอร์ต มือใหญ่บังคับพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้ามาจอดที่หน้าร้านกาแฟสด ซึ่งร้านเป็นเรือนไม้สักทั้งหลังยกระดับขึ้นมาจากพื้นดิน มีระเบียงยื่นออกไปชมทะเลหมอกที่อยู่เบื้องหน้า และสามารถชมดอกไม้เมืองหนาวที่ชูช่อบานสะพรั่งอยู่หน้ารีสอร์ต

ร่างสูงสง่าในชุดลำลองสบายๆ เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนสีเข้มก้าวลงจากรถคันหรู เดินเข้าไปในร้าน ลูกค้าสาวๆ หลายคนต่างหันมามองอย่างสนใจ

กรรณสูตมองแผ่นหลังบางที่ก้มๆ เงยๆ อยู่หลังเคาน์เตอร์ ผมดำสลวยถูกรวบไว้กลางหลังเห็นต้นคอระหง ชายหนุ่มจ้องมองเจ้าของร่างเล็กที่จับโน่นจับนี่เพลินๆ แต่เจ้าของร้านก็ยังไม่รู้ว่ามีลูกค้าเข้ามาในร้าน เขาเลยส่งเสียงทักทาย

“น้องครับ”

ร่างบอบบางของปีระมิดสะดุ้งหันหลังกลับมา กรรณสูตถึงกับนิ่งงัน สายตามองใบหน้ารูปไข่เนียนใสปราศจากการแต่งแต้ม ดวงตากลมสุกใสอยู่ภายใต้ขนตางอนยาว ปลายจมูกโด่งรับกับริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่อ ตรึงร่างสูงให้นิ่งอยู่กับที่

“คุณจะจ้องหน้ากันอีกนานไหมคะ จะมากินกาแฟหรือจะมาจ้องฉัน” ปีระมิดมองแว่นกันแดดสีดำอันใหญ่ที่อยู่บนสันจมูกโด่งของชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ

กรรณสูตได้สติกะพริบตาและเสมองป้ายชนิดของกาแฟ

“แม่ค้าดุขนาดนี้ ลูกค้าที่ไหนจะเข้าร้าน” เขาเอ่ยขึ้นมาลอยๆ มือขยับแว่น ริมฝีปากหนาได้รูปยกขึ้นเล็กน้อย ยิ่งทำให้ปีระมิดมองค้อน รู้สึกไม่ถูกชะตาชายหนุ่มขึ้นมาทันที

“ลูกค้าคนอื่นเขาไม่เสียมารยาทเหมือนใครบางคนแถวนี้นี่”

“งานบริการ ไม่รู้เหรอว่าลูกค้าคือพระเจ้า”

กรรณสูตยังพอใจที่จะต่อปากต่อคำกับปีระมิด ดวงตาคมจ้องริมฝีปากอิ่มที่เตรียมจะต่อว่าเขาแต่แล้วก็เงียบไป ใบหน้าสวยบึ้งตึงเหมือนเด็กถูกขัดใจ พนักงานรีสอร์ตของเจ้าปรายสวยเหมือนกันแฮะ ชายหนุ่มคิดยิ้มๆ

“คุณจะสั่งอะไรล่ะคะ เชิญไปนั่งที่โต๊ะเลย เดี๋ยวฉันให้เด็กยกไปเสิร์ฟ”

“คาปูชิโนครับ คุณผู้หญิง” เขาบอกแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะริมระเบียง ใบหน้าคมหันมองทิวทัศน์รอบๆ บรรยากาศเย็นสบายในยามบ่ายทำให้กรรณสูตรู้สึกสดชื่น ชายหนุ่มสูดลมหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปอย่างเต็มที่

กลิ่นหอมของกาแฟอาราบิก้าลอยมาแต่ไกล กรรณสูตเงยหน้าขึ้นมองเด็กเสิร์ฟที่ถือถาดกาแฟมายืนตรงหน้า ร่างสูงเอี้ยวตัวไปมองหาสาวที่เขาติดใจตั้งแต่ครั้งแรกที่พบแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา จึงเอ่ยถามออกไป

“ผู้หญิงคนเมื่อกี้ไปไหนแล้วล่ะน้อง”

“พี่ปีน่ะเหรอคะ” เด็กสาวถามกลับไปอย่างสุภาพ

“เขาชื่อปีเหรอ”

กรรณสูตเก็บข้อมูลทีละนิดแม้ภายนอกดูนิ่งๆ เหมือนไม่สนใจมากนัก มือใหญ่ยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบอย่างใจเย็น

“ค่ะ ชื่อปีระมิด”

“ถ้าฉันต้องการพบเจ้าของรีสอร์ตจะไปพบได้ที่ไหน”

“คุณปรายไม่อยู่ค่ะ ไปดูงานส่งเสริมการท่องเที่ยวกับทางจังหวัด อีกสองวันถึงจะกลับ คุณมีธุระด่วนไหมคะ ยังไงคุณไปพบนายแม่ก่อนก็ได้ค่ะ”

พนักงานเสิร์ฟตอบกรรณสูตอย่างนอบน้อม คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย ทำให้พนักงานสาวต้องอธิบายต่อ

“นายแม่เป็นแม่ของคุณปรายน่ะค่ะ”

ใบหน้าคมเข้มพยักหน้าน้อยๆ อย่างรับรู้ แล้วก้มหน้าลงเพื่อคนกาแฟในถ้วย เด็กสาวเห็นแขกต้องการหยุดสนทนาจึงเดินเลี่ยงจากไปเงียบๆ

*** ขอบคุณคร้า ***