ตอนที่ 2[2]

แอร์ในรถลิมูซีนคันใหญ่ทำงานของมันเงียบๆ สร้างความเย็นฉ่ำให้ผู้โดยสารที่นั่งอยู่ด้านใน เกษมหันมามองหน้าเจ้านาย หยั่งใจอีกฝ่ายด้วยคำถาม

“ทำไมคุณปล่อยให้คุณศรุตขึ้นเสียงใส่ได้”

“ทำไมเขาจะทำไม่ได้ล่ะ” คำถามย้อนกลับฟังดูผ่อนคลาย รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าที่ดูจริงจังอยู่ตลอดเวลา

เกษมไม่เคยเห็น... ไม่เคยเห็นเจ้านายอยู่ในอารมณ์ดีเหมือนวันนี้เลย

พิพัฒน์เป็นคนแปลก แต่เขาก็เชื่อว่าเจ้านายคิดอะไรในแง่มุมที่ซับซ้อนเกินกว่าที่คนอื่นจะเข้าใจ นั่นทำให้เขากลายเป็นคนที่ประสบความสำเร็จอย่างที่ไม่มีใครตามได้ทัน

วันนี้พริมามาร่วมงานโชว์เปิดตัวเครื่องประดับเพชรคอลเล็กชันใหม่ที่หล่อนรับเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ให้สินค้า รวมไปถึงพ่วงตำแหน่งผู้ถือหุ้นสิบห้าเปอร์เซ็นต์ของมูลค่าทั้งหมดที่บริษัทมี รอรับกินปันผลจำนวนมากในแต่ละรอบครึ่งปี

เพชรเม็ดงามแพรวพราวส่องประกายอยู่บนเนินอก ต่างหูของหล่อนประกอบไปด้วยเพชรกลมสีชมพูน้ำงามหนึ่งกะรัต ส่องประกายจนดูโดดเด่นไปทั้งงาน

“สร้อยเส้นนั้นสวยมากเลยนะคะ มินอยากได้”

เสียงคุ้นหูที่ดังมาจากด้านหลังทำให้หญิงสาวหันไปมอง ใบหน้าแฉล้มจิ้มลิ้มสวยงามนั้นพริมาจำได้ถนัด แต่คนข้างกายกลับเป็นคนอื่นที่หล่อนคาดไม่ถึง

คุณวิบูลย์ นักธุรกิจเจ้าของสนามกอล์ฟที่พ่อของหล่อนชอบไปออกรอบเวลาว่าง

หญิงสาวกะพริบตา ความใกล้ชนิดสนิทสนมทำให้รู้สึกสะกิดลึกๆ อยู่ในใจ

“อยากได้อันไหนก็บอกเขาไปเลย... สร้อยแค่ไม่กี่บาทเท่านี้ผมซื้อให้คุณได้”

รอยยิ้มลิงโลดดีใจปรากฏขึ้นบนใบหน้างาม ก่อนจะหันไปบอกพนักงานที่ยืนอยู่ใกล้ให้รับออร์เดอร์ไปสำหรับจัดส่งให้ตามมาทีหลัง มินตราหันไปหอมแก้มคนข้างกายฟอดใหญ่ ยอมให้อีกฝ่ายโอบเอวแล้วเดินชมเพชรที่เหลือต่อแต่โดยดี

“เมียน้อยคนใหม่”

เสียงเปรยดังขึ้นข้างหู รศี... ซีอีโอเจ้าของงานยิ้มอยู่ในหน้า ยามพูดถึงลูกค้าคนใหม่อย่างไม่ค่อยเกรงใจคนรับฟัง

“เห็นเขาพยายามจับไฮโซอีกคนที่เป็นดาราด้วยกัน แต่สุดท้ายไม่สำเร็จ ได้เสี่ยวิบูลย์แทน อ้วนหน่อยแต่ก็ดีว่าเปย์ค่อนข้างเก่ง”

พริมารู้สึกหน้าชาแทนหญิงสาวตรงหน้า มินตราคงไม่ทราบ หรือหากทราบก็อาจไม่สนใจว่าคนรอบกายจะพูดถึงตัวเองอย่างไร

“เขามีคนรักอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ... คุณรศี ข่าวผิดหรือเปล่าคะ”

“โดนสวมเขามานานแล้วละค่ะ แต่ผู้ชายก็แสนดีเกินไป ยอมให้ทุกอย่าง ระดับมินตราเขาทะเยอทะยานคงไม่ยอมหยุดแค่นี้ โดยเฉพาะตอนนี้แฟนเก่าเขากำลังจะล้มละลาย เขาคงไม่เอาตัวเองมาจมปลักกัดก้อนเกลือกินกับผู้ชายที่มีแต่ตัวแน่นอน”

คนฟังเม้มริมฝีปาก ตลอดเวลาที่ศรุตเป็นแฟนกับมินตรา หล่อนเห็นแต่ความจริงใจและความทุ่มเทในตัวเขา แต่ไม่คิดเลยว่า สุดท้ายเขาจะกลายมาเป็นตัวตลกในสายตาคนอื่น

น่าเสียดายแทนศรุตจริงๆ

หญิงสาวถอนหายใจ ยืนคุยกับรศีอยู่อีกครู่ใหญ่ก่อนจะเดินไปรวมกับแอมบาสเดอร์คนอื่นๆ ของงาน เพชรบนคอของหล่อนทอประกายสดใส เป็นเพชรแท้น้ำงามที่สวยจับตาและราคาแสนแพง

หล่อนไม่เคยสนใจว่าตัวเองจะเป็นเพชรหรือจะเป็นก้อนกรวด... เพราะทุกอย่างล้วนมีความสวยงามได้หากถูกเจียระไนให้เหมาะสม แต่ก้อนกรวดบางชนิดที่โดนตกแต่งจนสวยงามแล้วจะทำตัวเองให้ไร้คุณค่าไปทำไม หล่อนแสนเสียดาย

ศรุตเซ็นเช็คเงิดชดเชยก้อนสุดท้ายให้ลูกค้าที่ได้รับความเสียหาย เงินคงเหลือของเขาต่ำสุดอย่างที่ไม่เคยเป็น เงินเดือนสำหรับเดือนหน้าพอเหลืออีกหนึ่งเดือนสำหรับลูกน้องที่เหลืออยู่ และไม่เหลือเลยแม้แต่น้อยสำหรับนายจ้างอย่างเขา

“ถ้าคุณเปลี่ยนใจ คุณพิพัฒน์ให้ผมโทรมาบอกว่ายังรอคุณอยู่ตลอดเวลา”

ไม่มีทาง... เขาไม่สามารถทำให้มินตราเสียใจได้

สุดท้ายถ้าบริษัทต้องปิดตัวลง เขาคงรู้สึกผิดต่อบรรพบุรุษทั้งหลายที่ไม่สามารถนำพาธุรกิจของตระกูลให้ไปรอดได้ แต่อย่างน้อย เขาก็ยังไม่ได้ทำร้ายคนที่ยังอยู่

วิกฤตครั้งนี้มันหนักหนาเกินกว่าที่เขาจะรับมือไหวจริงๆ