บทที่ 7

“อะ…ออกไปแล้วใช่ไหม งั้นฉันจะกลับ ไม่อยากดูแล้วน้ำต่งน้ำตก” พูดจบธัญญาธรก็หันหลังจะเดินกลับทันทีแต่ถูกอนวัฒน์ขวางไว้

“อ้าวๆ ถูกหนอนตัวเล็กติ๊ดเดียวไต่ขาก็ถอดใจจะกลับแล้วเหรอไม่แน่จริงนี่นา”

“ใครบอก แค่จะกลับไปตั้งหลักก่อน”

“อะไรของเธอ ไปเดินต่ออีกหน่อยเถอะ มาแค่ชั้นสองขืนกลับตอนนี้อายเขาตายเลย เดี๋ยวฉันเดินนำหน้าให้ ตามมา” อนวัฒน์คว้าข้อมือของธัญญาธรให้เดินตามเขาไป เมื่อต้านแรงจูงของอีกฝ่ายไม่ไหว หญิงสาวจึงจำใจเดินตามหลังเขาไปเรื่อย สายตาก็สอดส่องหาสิ่งที่เธอกลัวไปตลอดทาง ทั้งคู่เดินมาเรื่อยๆ จนถึงชั้นสามและสี่ก่อนจะแวะเข้าไปชมความสวยงามของน้ำตกแต่ละชั้นเสียหน่อย

อนวัฒน์หยิบกล้องออกมาถ่ายรูปเพื่อเก็บเป็นที่ระลึกและไม่ลืมที่จะถ่ายรูปธัญญาธรด้วย แต่แรกๆ ดูเจ้าตัวจะไม่ให้ความร่วมมือกับเขาสักเท่าไหร่ พอผ่านไปสักพักก็บอกให้เขาถ่ายรูปให้เสียเอง เมื่อออกจากน้ำตกชั้นที่สี่ ธัญญาธรกับอนวัฒน์ก็ตรงไปยังชั้นที่ห้าทันที แต่การขึ้นชมความงามของน้ำตกตั้งแต่ชั้นที่สามเป็นต้นไปทางค่อนข้างลาดชันทำให้เดินลำบากขึ้น อนวัฒน์จึงเดินนำหน้าหญิงสาวก่อน จะได้ดูทางเดินให้เธอด้วย ระหว่างทางขึ้นชมน้ำตกชั้นบนสุดมีป้ายบอกว่า วังผีเสื้อ ธัญญาธรจึงชวนแกมขู่บังคับชายหนุ่มให้ลงไปดูว่ามีผีเสื้อเยอะหรือเปล่า

“ฉันอยากไปดูวังผีเสื้อ นายไปเป็นเพื่อนหน่อย”

“ก็ไปซิ” อนวัฒน์เลี้ยวตรงป้ายบอกทางข้างหน้า เดินลงไปตามทางประมาณ 15 เมตรก็ถึงจุดชมวังผีเสื้อ และสิ่งที่เขาเห็นก็ไม่ผิดหวัง เพราะว่ามีผีเสื้อน้อยใหญ่นานาชนิดบินโชว์ความงามเต็มไปหมด ทำให้ดูสดชื่นมากขึ้น เมื่อหันมาที่ธัญญาธรก็เห็นมองผีเสื้อตาค้างไปแล้วและมีผีเสื้อตัวเล็กๆ สีเหลืองสองสามตัวบินอยู่เหนือศีรษะของเธอ เขาจึงถ่ายรูปไว้ดูธัญญาธรจะมีความสุขมาก หันมาโพสท่าถ่ายรูปไม่หยุด

เมื่อชื่นชมความงามของผีเสื้อเรียบร้อย ทั้งคู่จึงเดินขึ้นไปยังชั้นห้าและชั้นที่หก ซึ่งเป็นชั้นที่สวยที่สุด แต่กว่าจะมาถึงได้ก็ทำเอา ธัญญาธรหอบ ทั้งทางเดินที่ลาดชัน โขดหินก็ก้อนใหญ่ กว่าจะก้าวข้ามมาได้ก็ทำเอาอนวัฒน์ลุ้นตัวโก่ง พอจะยื่นมือเข้าไปช่วย ธัญญาธรก็ปฎิเสธ บอกว่าเธอเดินเองได้ อนวัฒน์จึงได้แต่ช่วยลุ้นอยู่ห่างๆ

“นายคลื่น นายว่ามันจะถึงชั้นที่หกแล้วหรือยัง ฉันว่าเราเดินมานานแล้วนะ ยังไม่ถึงอีกเหรอ” ธัญญาธรใช้ต้นไม้ข้างๆ ทางเดินช่วยพยุงตัวไม่ให้ล้ม ขาเธอเริ่มจะสั่นๆ เพราะตอนนี้เธอรู้สึกว่าทางขึ้นชมน้ำตกมันไกลขึ้นไปอีก เดินมาตั้งนานแล้วยังไม่ถึงสักที

“เหนื่อยแล้วหรือไง ฉันเห็นป้ายบอกว่าอีกประมาณห้าสิบเมตรก็ถึง”

“ห้าสิบเมตรเหรอ ทำไมมันดูไกลเหมือนห้าร้อยเมตรเลยล่ะ”

“เอาน่า อีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว อย่าบ่น หรือจะให้ฉันอุ้มไปก็ได้นะ”

“เชอะ! ไม่ต้อง ฉันเดินเองได้” ธัญญาธรเริ่มออกตัวเดินอีกครั้ง พลางคิดในใจไปด้วยว่าครั้งนี้จะยอมแพ้ นายลามกไม่ได้เด็ดขาด ตลอดทางเดินที่ลาดชันก็จะได้ยินเสียงน้ำตก เสียงนกต่างๆ เสียงจั๊กจั่น ร้องประสานกันก้องไปทั่วป่า เมื่อเดินมาได้สักพักก็ถึงชั้นที่หก หญิงสาวตื่นตาตื่นใจมองผืนน้ำขนาดใหญ่ที่มีสายน้ำขนาดเล็กบ้าง ใหญ่บ้าง ไหลลงมาเป็นทางยาวกระทบกับโขดหิน เสียงอื้ออึงไปทั่ว ละอองน้ำเล็กๆ กระเซ็นมากระทบกับผิวกายทำให้หายเมื่อยล้าไปได้บ้าง

ธัญญาธรนั่งหย่อนเท้าลงไปสัมผัสกับความเย็นของสายน้ำ เมื่อถูกสายน้ำเย็น ความล้าจากการเดินก็แทบจะหายไปแต่มีความสุขใจมาแทนที่ พร้อมกับสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ สายตาก็ชมความสวยงามของน้ำตกไปด้วย ซึ่งก็ไม่ทำให้เธอผิดหวัง เพราะชั้นที่หกสวยอย่างที่เขาบอกจริงๆ ถึงแม้จะเดินแทบไม่ได้หยุด เหงื่อก็ออกมากแต่ไม่ร้อน กลับเย็นสบายด้วยซ้ำ อนวัฒน์นั่งมองธัญญาธร ซึ่งเวลานี้ดูเธอจะมีความสุขมาก ผิดกับคนละคนที่เขารู้จักเมื่อเช้าเลย ดูธัญญาธรคนนี้สดใสร่าเริง มีความสุขจนลืมไปแล้วว่ามีเขาอยู่ข้างๆ

“เอานี่ ดื่มซะ” อนวัฒน์ยื่นขวดน้ำมาให้ ซึ่งในมือของเขาก็มีอยู่แล้วขวดหนึ่ง

“ขะ...ขอบใจ แล้วนี่นายไปเอาน้ำมาจากไหน”

“ก็ซื้อตอนลงจากรถนั่นแหละ”

“ที่นี่สวยดีเหมือนกัน โชคดีจริงๆ ที่มาด้วย” อนวัฒน์มองตรงไปยังน้ำตกด้านหน้า

“กลับไปก็จ่ายค่ารถมาด้วยล่ะ ที่ขึ้นมาโดยที่ไม่มีใครเชิญ” น้ำเสียงของธัญญาธรดูจะไม่จริงจังนัก

“งกทะเลเรียกยายเลยเธอน่ะ” อนวัฒน์หันมามองหน้าธัญญาธรที่ตอนนี้ใบหน้าเธอมีสีแดงระเรื่อ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นที่หน้าผาก

“นายว่าฉันเป็นยายเหรอ นายลามกตัวทวด”

“พอแล้ว ฉันขี้เกียจทะเลาะกับยายงกอย่างเธอ” พูดจบอนวัฒน์ก็หันไปถ่ายรูปปลาที่ว่ายน้ำอยู่ด้านล่างผืนน้ำ 

“ฝากไว้ก่อนเถอะนายลามก”

“จะขึ้นไปชั้นที่เจ็ดกันไปไหม ไหนๆ ก็มาแล้วก็ต้องไปให้ถึงชั้นบนสุด” อนวัฒน์เอ่ยชวน

“นายนี่ยังบ้าพลังไม่เลิก ไม่เหนื่อยมั่งหรือไง”

“ก็นิดหน่อย ไปกันเถอะ พอลงจากที่นี่เขาต้องไปดูปะการังกันต่อไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวจะไม่ทัน”

“ก็ได้ ก็ได้” ธัญญาธรสวมรองเท้าเรียบร้อยก็เดินตามหลัง อนวัฒน์ขึ้นไปยังน้ำตกชั้นสุดท้าย ระยะห่างของน้ำตกชั้นที่หกกับเจ็ดไม่ไกลนักจึงใช้เวลาเดินทางไม่นาน เมื่อมาถึงก็ชมความสวยงามกับถ่ายรูปเป็นหลักฐานตรงป้าย

คุณคือผู้ชนะที่พิชิตน้ำตกได้