บทที่ 6

“นายลามก ฉันไปเป็นแฟนนายตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบ อีกอย่างฉันไม่มีทางตาบอดเลือกนายมาเป็นแฟนแน่นอน ต่อให้บนโลกเหลือนายคนเดียวก็เถอะ”

“เลิกพูดมากแล้วนั่งลงซะ ไม่อายคนอื่นเขาหรือไง ดูซิเขาหันมามองเธอทั้งรถแล้ว” ธัญญาธรมองคนทั้งรถที่ตอนนี้ก็หันมาสนใจเธอหมดอย่างที่อนวัฒน์พูดจริงๆ จึงจำใจนั่งลงข้างๆ เขาแล้วเอากระเป๋าคั่นกลางเป็นการแบ่งเขตเธอกับเขา

“นั่งเฉยๆ ไปเลย ถ้าขืนทำลามกตรงนี้ฉันซัดหน้านายไม่เลี้ยงแน่” อนวัฒน์ไม่สนใจคำขู่ของเธอสักเท่าไหร่ แต่เกรงใจนักท่องเที่ยวบนรถมากกว่าที่ต้องมานั่งทนฟังเสียงแหลมๆ ของธัญญาธร เขาจึงหยุดสงครามไว้แค่นั้นก่อนชั่วคราว นั่งรถมาได้สักพักธัญญาธรก็พูดขึ้น

“นี่ๆ นาย ขอฉันนั่งริมหน้าต่างได้ไหม”

“ได้สิ แต่ก่อนอื่นเธอต้องเรียกฉันดีๆ ก่อน”

“อะไร นายจะหาเรื่องอะไรฉันอีก” หญิงสาวส่งสายตาเขียวปัดมาให้

“เปล่า… แค่เธอเรียกฉันว่า พี่คลื่น แค่นี้สั้นๆ”

“หน็อยแน่ แค่นี้ก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน ฉันไม่เรียก”

“งั้นก็ตามใจ เธออยากนั่งเองนะ” อนวัฒน์ทำท่าทางไม่สนใจ ก็แค่อยากจะให้เธอเรียกแบบนี้ มันฟังดูดีกว่าคำว่า นายลามก ที่เธอชอบเรียกเขาเสียอีก แต่สักพักเขาก็ได้ยินธัญญาธรเรียกชื่อเขาเบาๆ โดยที่ไม่มีคำว่านายลามกต่อท้าย แม้จะได้ยินไม่ถนัดแต่ชายหนุ่มก็ยอมแลกเก้าอี้ให้

“อยากนั่งก็เข้ามานั่งสิ เดี๋ยวฉันนั่งเก้าอี้ตัวนอกแทน” อนวัฒน์ยอมให้ธัญญาธรนั่งเก้าอี้ตัวในอย่างที่เธอต้องการ เพราะดูท่าทางน่าจะชอบนั่งมองธรรมชาติข้างๆ มากกว่า แต่มันก็ผิดคาด เพราะหลังจากที่หญิงสาวนั่งริมหน้าต่างได้สักพักเจ้าตัวก็หลับ ศีรษะไปกระทบกับกระจกอยู่หลายครั้งจนอนวัฒน์ทนไม่ไหวต้องจับศีรษะเธอให้พิงที่ไหล่ของเขา

ความใกล้ชิดทำให้อนวัฒน์มองเห็นใบหน้าของธัญญาธรชัดขึ้น โครงหน้าได้รูปรับกับดวงตากลมโตแม้ยามหลับก็ยังสังเกตได้ คิ้วหน้า ดูท่าทางเจ้าตัวไม่เคยกันคิ้วด้วยซ้ำ จมูกโด่ง ผิวแก้มระเรื่อ และริมฝีปากสีชมพูที่เขาเคยสัมผัสมาแล้ว

“ตัวก็เล็กนิดเดียว ทำไมถึงดื้อ ชอบเอาแต่ใจนักนะ” อนวัฒน์บ่นกับคนที่นอนหลับสบาย ผ่านไปชั่วโมงกว่ากรุ๊ปทัวร์ก็เดินทางมาถึงน้ำตก ไกด์สาวชี้แจงรายละเอียดให้กรุ๊ปทัวร์ทราบว่าต้องใช้เวลาที่นี่นานเท่าไหร่ถึงจะมารวมตัวกันเพื่อไปนั่งเรือดูปะการังต่อ เมื่อทุกคนทราบแล้วก็แยกย้ายกันไปเที่ยวตามอัธยาศัย แต่อีกคนที่ตั้งใจมาเที่ยวอย่างธัญญาธรก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น

“นี่เธอ นี่...ตื่นได้แล้ว” อนวัฒน์เขย่าแขนธัญญาธรสองสามครั้งเพื่อปลุกให้เธอตื่น หญิงสาวงัวเงียตื่นแต่ภาพที่เห็นคือหน้าของอนวัฒน์ที่ยื่นมาใกล้จนสัมผัสกับลมหายใจร้อนๆ ที่รดอยู่บริเวณแก้มของเธอ ธัญญาธรจึงเด้งตัวออกโดยอัตโนมัติ

“ถะ…ถึงแล้วเหรอ”

“เช็ดน้ำลายด้วยนะ ยืดเชียว” อนวัฒน์มองหน้าธัญญาธรแล้วคลี่ยิ้มออกนิดนึง เมื่อได้ยินแบบนั้นธัญญาธรก็ใช้หลังมือเช็ดปากตัวเองทันทีเพราะคิดว่าเธอนอนน้ำลายยืดอย่างที่อีกฝ่ายบอก แต่ก็ไม่มีอะไรจึงส่งสายตาไม่พอใจมาให้ชายหนุ่มที่นั่งกลั้นเสียงหัวเราะอยู่ข้างๆ เธอ

“บ้า…ฉันไม่ได้นอนน้ำลายยืดอย่างที่นายว่าสักหน่อย”

“หลอกง่ายชะมัด ว่าแต่นอนมาตั้งนานแล้ว ได้มากี่ตัวล่ะ”

“อะไรได้มากี่ตัว ไม่เข้าใจ” ธัญญาธรงงๆ กับคำถามของอนวัฒน์

“ก็เห็นเธอหลับอย่างสบายเหมือนคิดว่าอยู่บ้านตัวเอง ก็นึกว่าฝันได้เลขเด็ดซะอีก”

“อืม…ก็ได้มาหลายตัวอยู่ เอาด้วยไหม” ธัญญาธรตีหน้าตายส่งมาให้อนวัฒน์ พลางคิดว่าวันนี้เธอยื่นเท้าไหนออกจากห้องถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนแถมซวยซ่อนเงื่อนด้วยที่ดันมาเจอนายลามกมือวางอันดับหนึ่งที่ไม่อยากจะเจอขนาดนี้

“ลุกได้แล้ว คนอื่นเขาขึ้นไปดูน้ำตกกันถึงไหนต่อไหนแล้ว เร็วๆ” อนวัฒน์เร่งธัญญาธรให้ลุกจากเก้าอี้ เพราะตอนนี้เขาต้องการขึ้นไปดูน้ำตกแล้วว่าจะสวยอย่างที่ไกด์สาวบอกเขาหรือเปล่า

“รู้แล้ว…เดี๋ยวก็ตามคนอื่นทันไม่ต้องห่วงหรอก” ธัญญาธรลงจากรถพร้อมกับก้าวยาวๆ เพื่อให้ทันกลุ่มนักท่องเที่ยวด้านหน้าโดยไม่สนใจอนวัฒน์ว่าเขาจะเดินตามหลังมาหรือไม่ ใจจริงอยากจะเดินห่างๆ เขามากกว่า แต่ธัญญาธรก้าวยาวแค่ไหน อนวัฒน์ก็ตามมาทัน เพราะหญิงสาวก้าวสองก้าวเท่ากับอนวัฒน์ก้าวแค่ก้าวเดียว ขายาวๆ ของเขามีหรือจะปล่อยให้ธัญญาธรเดินห่างออกไปไหนไกลได้

“ที่มาน้ำตกเนี่ยรู้แล้วเหรอว่ามันมีกี่ชั้น” อนวัฒน์ถามธัญญาธรที่เอาแต่เดินและเดิน โดยที่ไม่อ่านข้อมูลนักท่องเที่ยวก่อน

“เดี๋ยวขึ้นไปก็รู้เองแหละ แล้วนายรู้หรือไงว่ามีกี่ชั้น”

“ถ้ารู้แล้วจะให้อะไร”

“มะเหงกสักทีสองทีไหม หรือจะเอาหวยที่ฉันฝันเมื่อกี้”

หึ หึ หึ

อนวัฒน์หัวเราะในลำคอ เพราะธัญญาธรยังคงรักษาคอนเซ็ปต์ในการต่อปากต่อคำและเรื่องที่ไม่ยอมลงให้เขาอย่างเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ

“เอาล่ะๆ ถ้าไม่รู้ก็จะบอกให้แล้วกัน น้ำตกที่เรากำลังเดินขึ้นไปเนี่ยมีทั้งหมดเจ็ดชั้น แต่ละชั้นก็จะมีความสวยงามต่างกัน ส่วนชั้นที่สวยที่สุดคือชั้นที่หก”

“เหรอ!!! แล้วเราเดินมากี่ชั้นแล้วเนี่ย” ธัญญาธรพูดด้วยน้ำเสียงปนหอบนิดๆ

“แม่คุณ...ที่เดินมายังไม่ถึงชั้นที่สองเลย”

“อ้าว แล้วชั้นหนึ่งมันหายไปไหนล่ะ อยู่ดีๆ ถึงจะขึ้นไปชั้นสอง” อนวัฒน์เกาศีรษะทันทีเมื่อได้ยินธัญญาธรพูด พลางคิดในใจว่าวันนี้เขาพาเด็กอนุบาลหมีน้อยมาเที่ยวหรือเปล่า ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเล้ย

“ก็ที่เธอเดินผ่านมาเมื่อกี้ไงชั้นที่หนึ่ง ใกล้ๆ ที่จอดรถน่ะ”

“อ้าวเหรอ ไม่บอกไม่รู้ว่ามันเป็นชั้นที่หนึ่ง” ขณะพูดทั้งคู่ก็เดินต่อไปเรื่อยๆ โดยธัญญาธรเดินนำหน้าอนวัฒน์นิดหน่อย แต่อยู่ดีๆ หญิงสาวก็หยุดทำเอาคนที่เดินตามหลังมาชนเข้าเต็มๆ

“จะหยุดก็ไม่บอก ยัยเด็กขี้ฟ้องนี่” ด้วยความที่ธัญญาธรเอะอะอะไรก็ฟ้องพ่อ ทำให้อนวัฒน์เรียกเธอว่าเด็กขี้ฟ้องไปเสียอย่างนั้น

“นี่นะ…นาย ช่วยดูที่ขาขะ…ข้างขวา ให้ฉันหน่อยซิ มะ...มันเหมือนมีอะไรไต่กระดึบๆ อยู่” ธัญญาธรพูดตะกุกตะกักและยังไม่ยอมขยับไปไหน อนวัฒน์จึงก้มมองให้และสิ่งที่ธัญญาธรคิดว่าไต่ขาเธออยู่คือหนอนตัวเล็กๆ

“ไม่เห็นมีอะไรเลย ก็แค่หนอน”

“อ๊ายยย…หนะ หนอนเหรอ” ธัญญาธรยืนตัวแข็งเป็นหินพร้อมกับเกาะแขนอนวัฒน์แน่น เธอหลับหูหลับตาไม่กล้ามอง

“อะไร กลัวหรือไง หนอนตัวเล็กนิดเดียวเองนะ” อนวัฒน์เน้นเสียงคำว่านิดเดียวให้ธัญญาธรฟังแต่เธอก็ยังไม่รับรู้อะไร ยืนเกาะแขนเขาแน่นอยู่แบบนั้น

“นะ…นาย ชะ…ช่วยเอามันออกไปหน่อยสิ” อนวัฒน์ได้ยินเสียงที่สั่นๆ ของธัญญาธรก็ยอมหยิบหนอนที่เกาะขาเธอออกให้ ทีแรกกะว่าจะแกล้งอีกหน่อย แต่ได้ยินเสียงสั่นๆ แบบนี้ก็หมดอารมณ์จะแกล้งต่อ

“ฉันหยิบออกให้แล้ว”