บทที่ 5

“เชิญคุณคลื่นตามสบายนะครับ ผมขอตัวก่อน” นันทภพเอ่ยขอตัวก่อนจะคว้ามือบางของธัญญาธรมากุมไว้แล้วพาเธอเดินกลับออกไป อนวัฒน์มองคนทั้งคู่ด้วยความคิดที่หลากหลาย มีทั้งความคิดถึง ทั้งโหยหาแต่มันก็แฝงไปด้วยความเจ็บปวด เพราะสิ่งที่ธัญญาธรได้ทำนั้น ชายหนุ่มไม่มีวันลืมแน่นอน

ธัญญาธรเดินตามนันทภพมาเงียบๆ เพราะกำลังใช้ความคิดกับเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้น เธอไม่ได้หูฟาดไปใช่ไหม อนวัฒน์ยังคงเป็นไลฟ์การ์ดที่โรงแรมอย่างนั้นน่ะเหรอ ทำไมเขายังมาทำงานอยู่ที่นี่อีก

“คิดอะไรอยู่ครับ” เมื่อเห็นว่าธัญญาธรเงียบไป นันทภพจึงเอ่ยถามขึ้น

“เอ่อ…ผู้ชายคนเมื่อครู่ แนนนี่รู้สึกเหมือนจะคุ้นๆ หน้านะคะ แต่คงไม่ใช่”

“คุณคลื่นน่ะเหรอ ผมชอบเขานะ ทำงานตั้งใจมากแม้จะมาเป็นไลฟ์การ์ดไม่บ่อยก็ตาม” ด้วยความที่อายุไม่ห่างกันมากนัก ทำให้ นันทภพถูกคอกับอนวัฒน์ พูดคุยกันแล้วสบายใจ

“เอ๊ะ…มาไม่บ่อย” ธัญญาธรเอ่ยทวนคำพูดของชายหนุ่ม

“ครับ…คุณคลื่นจะมาเป็นไลฟ์การ์ดเฉพาะวันที่เขาว่างเท่านั้น ไม่ได้มาประจำอย่างไลฟ์การ์ดคนอื่นๆ ซึ่งผมก็ไม่ได้ทักท้วงเพราะเห็นว่าคงชอบจริงๆ ถึงมาทำ เพราะคุณคลื่นเองก็มีงานประจำอยู่แล้ว แค่ปลีกเวลามาช่วยผมก็เบาแรงได้มาก” นันทภพเอ่ยขึ้น เพราะการเป็นไลฟ์การ์ดคนอื่นอาจจะมองว่ามันคือเรื่องง่ายๆ แต่ภายใต้คำว่าง่ายมันต้องมีความรับผิดชอบเรื่องชีวิตของนักท่องเที่ยวด้วย ตั้งแต่อนวัฒน์ทำงานมายังไม่มีข่าวเรื่องนักท่องเที่ยวเสียชีวิตจากการเล่นน้ำแม้แต่รายเดียว

“พี่ซันเป็นเจ้านายที่ใจกว้างมากเลยนะคะ ได้ทำงานด้วยคงมีความสุขไม่น้อย” ธัญญาธรยิ้มให้ชายหนุ่ม แม้อนวัฒน์จะมาทำงานที่นี่แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่ทุกวัน วันไหนที่เขามาแล้วเธอค่อยเลี่ยงการพบหน้าแล้วกัน

“ชมพี่แบบนี้ เดี๋ยวพี่ก็ตัวลอยหรอก”

“ก็มันจริงนี่คะ” ทั้งคู่เดินคุยกันได้เพียงครู่เดียว ก็เดินมาถึงรถของธัญญาธรเสียแล้ว

“ขับรถกลับบ้านดีๆ” นันทภพเอ่ยขึ้น อันที่จริงเขานั้นอยากไปส่งเธอด้วยซ้ำไปแต่กลับถูกปฏิเสธ ชายหนุ่มจุมพิตที่หน้าผากหญิงสาวเบาๆ เป็นการบอกลา อนวัฒน์ที่แอบเดินตามาเห็นการกระทำนั้นถึงกับขบกรามแน่น ไม่ชอบใจจนควันออกหู เขามองธัญญาธรในแง่ลบนับครั้งไม่ถ้วน แต่สายตากลับละไปจากเธอไม่ได้เลย ก่อนจะปลีกตัวไปยังรถที่จอดอยู่

“ค่ะ” น้ำเสียงหวานๆ เอ่ยรับ ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับออกไป อนวัฒน์เลือกขับรถตามเธอไปห่างๆ เพราะหวังจะได้รู้ว่าตอนนี้ธัญญาธรนั้นพักอยู่ที่ไหน

แต่ธัญญาธรก็เอะใจ รู้สึกว่าตอนนี้เหมือนมีใครสักคนกำลังขับรถตามเธอมา แม้จะมองโลกในแง่ร้ายไปหน่อยแต่ยังดีกว่าประมาท ป้องกันไว้ก่อนคงไม่เสียหายอะไร เธอใช้ความไวขณะกำลังจะขับผ่านทางแยกที่เป็นมุมโค้งซึ่งค่อนข้างมืดแล้วใช้จังหวะนั้นรีบขับรถหลบ พออนวัฒน์ขับรถพ้นมุมโค้งที่บังสายตานั้นมาได้รถของเธอกลับหายไปเสียแล้ว และไม่รู้ด้วยว่าเธอขับตรงไปหรือซ้ายขวา

“ไวจริงแม่คุณ แต่เธอไม่มีทางหนีฉันพ้นแน่” ชายหนุ่มเอ่ยกับตัวเองก่อนจะเลี้ยวรถกลับไปยังบ้าน ธัญญาธรพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เมื่อไม่เห็นรถคันดังกล่าวขับตามมาอีกแล้ว เธอขับรถมาเรื่อยๆ กระทั่งถึงบ้านเช่าหลังไม่เล็กไม่ใหญ่มากนัก ซึ่งเธอพอจะหาเงินมาจ่ายค่าเช่าได้แบบไม่ยาก โชคดีหน่อยที่นี่ค่าเช่าบ้านถูกว่ากรุงเทพฯ

เมื่อจอดรถเรียบร้อยหญิงสาวก็ก้าวลงจากรถอย่างเหนื่อยล้า วันนี้เธอต้องพบกับอนวัฒน์แบบไม่ทันตั้งตัวเสียด้วย แม้จะเตรียมใจไว้แล้วว่าการกลับมาที่นี่ต้องเจอเขาให้สักวัน แต่ครั้งนี้มันดูเร็วไปจนเธอตั้งรับไม่ทันเสียมากกว่า ร่างบอบบางล้มลงนอนบนโซฟาในชั้นล่าง คิ้วขมวดอย่างคนใช้ความคิด ดวงตากลมโตปิดเข้าหากัน

“เขาจะยกโทษให้เราหรือยังนะ” ธัญญาธรคิดอะไรมากมายจนเธอเผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว แต่ตอนนี้เหมือนเธอกำลังฝัน ฝันถึงเรื่องราวในอดีต ภาพที่เข้ามาฉายมันคือสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับอนวัฒน์ มันเป็นวันที่เธอกับเขาไปเที่ยวด้วยกันครั้งแรกแบบบังเอิญหรือเปล่า จนถึงวันนี้เธอก็ยังหาคำตอบไม่ได้

“นี่ไอ้โรคจิต ง่วงมากนักก็ไปนอนที่อื่นไป” ธัญญาธรระเบิดอารมณ์ใส่หลังจากที่ทนนั่งนิ่งๆ บนรถบัสให้ชายหนุ่มที่ปิดหน้าปิดตาท่าทางเหมือนกำลังจะหลับเอนซบไหล่เธอมานับครั้งไม่ถ้วน

นักท่องเที่ยวในรถต่างมองว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะส่วนใหญ่จะเป็นชาวต่างชาติจึงฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่อง แต่ตัวต้นเหตุยังนั่งเป็นทองไม่รู้ร้อนยิ่งเพิ่มความโกรธให้ธัญญาธรเข้าไปอีก เธอจึงกระชากหมวกที่ปิดหน้าออกเพราะจะได้ดูหน้าให้ชัดๆ ว่าเป็นใคร แต่เมื่อเห็นใบหน้ายียวนกวนประสาทของอนวัฒน์ที่ส่งยิ้มเก๋มาให้ ความโกรธของเธอก็เพิ่มเป็นสองเท่า

“นายลามก! มาอยู่บนรถได้ไง จะตามหลอกหลอนฉันไปถึงไหน…หา” ความที่อนวัฒน์เคยจูบเธอเพราะความเข้าใจผิดทำให้ ธัญญาธรเรียกเขาว่านายลามก

“นี่เธอ ฉันคนนะไม่ใช่ผี จะได้ตามมาหลอก แต่คนอย่างเธอผีคงไม่กล้ามาหลอกหรอกมั้ง ออกจะน่ากลัวซะขนาดนี้ แล้วอีกอย่างอย่าหลงตัวเอง ฉันไม่ได้ตามเธอมา”

“ไม่ได้ตามมาแล้วใครอัญเชิญนายขึ้นมาบนรถนี้ไม่ทราบ นี่มันรถนักท่องเที่ยวของโรงแรมนะ”

“ก็ไม่มีใครเชิญแต่อยากมาด้วยมีอะไรไหม”

“หือ!! หน้าด้าน แล้วอีกอย่างถ้าฉันน่ากลัวนะ ป่านนี้ฉันฆ่านายไปแล้ว” ทั้งคู่เถียงกันสักพักจนพนักงานที่เป็นไกด์ขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเสียงของทั้งคู่ดังไปถึงหน้ารถ

“ขอโทษนะคะ คุณสองคนเป็นอะไรหรือเปล่า”

“เป็นค่ะ แนนนี่อยากเปลี่ยนที่นั่ง คุณช่วยหาให้หน่อยสิคะ” หญิงสาวตอบกลับทันทีเพราะตอนนี้อยากไปนั่งที่อื่น

“ที่นั่งบนรถเต็มหมดแล้ว คงต้องรบกวนให้คุณนั่งที่เดิมนะคะ” เมื่อได้ยินคำพูดของพนักงาน ธัญญาธรก็หน้างอเข้าไปใหญ่เพราะเธอไม่อยากนั่งติดกับนายลามกนี่อีก

“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่สาว แฟนผมเขาแค่งอนนิดหน่อยน่ะครับ เดี๋ยวเราก็ดีกันแล้วพี่สาวไม่ต้องห่วง” อนวัฒน์ตีหน้าหล่อๆ ของตัวเองบอกพนักงานไป ได้ยินแค่นั้นพนักงานสาวก็ขอตัวกลับไปนั่งประจำที่เพราะคิดว่าเรื่องที่ชายหนุ่มบอกเป็นเรื่องจริง แต่เมื่อธัญญาธรเมื่อได้ยินคำพูดนั้นก็โกรธจนควันออกหู ยืนหน้าแดงก่ำมองตรงมายังคนที่แอบอ้างว่าเธอเป็นแฟนเขานิ่ง