ตอนที่ 3 [1/5]

หลังการจากไปของพระชายาซิ่วอิง องค์รัชทายาท เทียนหวงก็ได้ถูกสถาปนาขึ้นเป็นฮ่องเต้อย่างสมพระเกียรติ แต่เขายังคงครองตัวสันโดษไม่มีแม้นางสนม หรือแต่งตั้งใคร ขึ้นเป็นฮองเฮาทั้งนั้น เนื่องจากพระองค์ยังไม่สามารถทำใจ ปล่อยวางต่อ การจากไปของเมียที่รักอย่างสุดซึ้งได้ ดังนั้นองค์ฮ่องเต้เทียนหวงจึงทรงครองราชย์ โดยปราศจากพระชายาเคียงข้าง แม้กระนั้นพิธีการเฉลิมฉลองก็ถูกจัดขึ้น อย่างยิ่งใหญ่สมการรอคอย แขกเหรื่อมากมายล้วน เป็นขุนนางชั้นสูงที่มาร่วมงาน ทั่วทั้งพระราชวังล้วนถูกประดับประดาตกแต่งด้วยสีทอง และสีแดงอันเป็นสีแห่ง ความมงคล อีกทั้งยังมีการแสดงจากหญิงสาวมากมายออก มาร่ายรำอย่างงดงาม ราวกับนางฟ้าทำเพลง สร้างความ ครื้นเครงเปรียบเช่นสรวงสวรรค์บนดินเพื่อ ร่วมกันแสดง ความยินดีกับการขึ้นครองราชย์ของฮ่องเต้ เทียนหวงในวันนี้

“ข้ามีเรื่องแจ้งให้ทุกท่านทราบ”

ฮ่องเต้เทียนหวงตรัสขึ้น หลังจากเสร็จสิ้นพระราชพิธีการ สถาปนาขึ้นครองราชย์ของพระองค์

“น้อมรับราชโองการพะย่ะค่ะฝ่าบาท”

เสนาบดีใหญ่โค้งรับคำพูดของเทียนหวง

“เราให้มีราชโองการประกาศออกไปให้ทราบทั่วกันว่า พระราชกฤษฎีกาห้ามแต่งงาน โดยหญิงสาวในแคว้นอายุ ตั้งแต่ 13-18 ปีทุกคนห้ามมีการสมรสนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป”

ฮ่องเต้เทียนหวงทรงตรัสด้วยเสียงดังหนักแน่นกึกก้อง ทั่วทั้ง ท้องพระโรง สร้างเสียงอื้ออึงของเหล่าบรรดาเสนาบดี และ ขุนนาง ทั้งหลายที่เข้าร่วมงานพระราชพิธีในครั้งนี้ยิ่งนัก

“และเรื่องนี้ เราขอสั่งห้ามมิให้ผู้ใดคัดค้านเด็ดขาด คำสั่ง ของข้าถือเป็นอันสิ้นสุด ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงาน วันนี้เชิญทุกท่าน ตามสบาย”

สิ้นเสียงของจักรพรรดิเทียนหวง ทุกคนต่างก็มองหน้ากัน เลิ่กลั่ก แต่จะทำเช่นไรได้ ในเมื่อเป็นคำสั่งของประมุขแห่ง แคว้นหามีผู้ใดจะกล้าคัดค้านได้ แม้ว่ามองอย่างไรกฎนั้นก็ไร้ เหตุและผลโดยสิ้นเชิง แต่มันก็ถูกจดไว้เป็นเนื้อความเพื่อ เตรียมออกประกาศให้กฎนี้มีผลบังคับใช้ทันทีในวันรุ่งขึ้น ตามราชโองการของฮ่องเต้เทียนหวง

ที่ตำหนักฮ่องเต้

เสียงฝีเท้าของไทเฮาดังขึ้นทันทีที่ฮ่องเต้เสด็จมาถึงตำหนัก จักรพรรดิเทียนหวงนั้นเตรียมใจไว้แล้วว่า พระมารดาจะ ต้องคัดค้าน ราชโองการที่เขาประกาศไปอย่างแน่นอน จึงเรียกให้นางกำนัลไปเอา น้ำชามาต้อนรับพระมารดาทันที

“ฮ่องเต้!”

เสียงของไทเฮาดังขึ้นตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้าลูกชาย

“เสด็จแม่ เชิญนั่งก่อนพะย่ะค่ะ”

ไทเฮามองหน้าลูกชาย ก่อนจะถอนลมหายใจออกมาอย่าง ไม่ชอบใจนัก แล้วเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ไม้ที่แกะสลักไว้อย่าง งดงาม

“เจ้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร?”

“เรื่องพระราชกฤษฎีกาห้ามแต่งงานหรือพะย่ะค่ะ”

เขาถามกลับ

“แน่นอน เจ้าทำเช่นนี้ ประชาชนก็ต้องทนทุกข์”

“หากไม่ทำเช่นนี้ เสด็จแม่ก็จะหาผู้หญิงมาให้ข้าสมรสด้วย อีกไม่รู้กี่คน กฎข้อนี้ก็สำคัญมากเช่นกันสำหรับคนที่ไม่ ต้องการแต่งงาน”

เทียนหวงเอ่ยอย่างไม่รู้สึกอะไร

“เจ้าทำเช่นนี้ จะส่งผลกระทบต่อราษฎรไปทั่ว”

“เสด็จแม่ เรื่องนี้เล็กน้อยมากพะย่ะค่ะ หากข้าสืบหาตัวคน ที่ลอบสังหารพระชายาซิ่วอิงได้ก็จะเพิกถอนทันที”

“ฮ่องเต้!”

ไทเฮาขึ้นเสียงอีกนิด