ตอนที่ 2 [4/5]

“ใช่”

“แล้วท่านล่ะชื่อว่าอะไร”

“เรียกข้าว่า อู่เฉิน”

“อู่เฉิน”

หนิงเซียนในร่างของหยวนอวิ๋นเอ่ย

“ใช่ ข้าเป็นหมอดู พำนักอยู่ที่นี่คนเดียว”

อู่เฉินเล่าเรื่องของตนให้อีกฝ่ายฟัง

“อ๋อ...เช่นนี้นี่เอง”

หนิงเซียนพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“เจ้าพักก่อนเถิด หากหลังจากนี้เจ้าจดจำอะไรได้ ข้าจะพา เจ้ากลับบ้านเอง”

อู่เฉินพูดก่อนจะออกจากห้องพักของหนิงเซียนไป

และเมื่อวันเวลาเริ่มผ่านไปหนิงเซียนจึงต้องจำใจ ยอมรับว่า นางคงไม่มีทางได้กลับไปยังโลกใบเก่าที่นางจาก มาอีกแล้ว และนางก็คงต้องรับบทเป็นหนิงเซียนในร่างของ หญิงสาวที่นางและอู่เฉินต่างก็ไม่รู้จัก เพราะนี่เวลาก็ผ่านไป หลายเดือนแล้ว แต่ว่าความทรงจำของเจ้าของร่างเก่าก็ไม่มี ทีท่าว่าจะฟื้นคืนกลับมาเลยแม้แต่น้อย

“หนิงเซียน เจ้าไปนั่งสมาธิกับข้า”

อู่เฉินเข้ามาตามหนิงเซียนที่เพิ่งอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้ไม่ นานให้ออกไปฝึกสมาธิกับเขา

“อาจารย์ ข้าฝึกเป็นนักพยากรณ์มาได้หลายเดือนแล้ว ฝีมือ ของข้าเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”

หญิงสาวที่จำใจต้องรับบทแม่หมอนักดูดวงเอ่ยถามอาจารย์อู่เฉินที่อาสาสอนวิชาเคล็ดลับพยากรณ์ให้นางด้วยความ อยากรู้

“อ่อนด้อยนัก”

นี่คือคำจำกัดความที่อู่เฉินพอจะให้กับลูกศิษย์คนนี้ได้

“ท่านอาจารย์ ท่านพูดเกินไปหรือไม่ ข้าเองก็มีฝีมือ ไม่แพ้ ใครๆ แน่ๆ”

หนิงเซียนซึ่งค่อนข้างมั่นใจในฝีมือการพยากรณ์ของตนเอ่ย อย่างน้อยอกน้อยใจ

“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าข้าฝึกมากี่ปี กว่าจะเชี่ยวชาญได้เช่นนี้”

อู่เฉินถาม

“เรื่องนั้นมันเรื่องของท่านไม่ใช่เรื่องของข้าเสียหน่อย”

หนิงเซียนย้อนกลับ ทำเอาอู่เฉินถึงกับหน้าถอดสี

“ชิชะ!! นังเด็กปากร้าย ข้าอุตส่าห์แบกเจ้าลงมาจากป่า จากเขา มาชุบเลี้ยงดูแล เพื่อให้เจ้าปากดีใส่ข้าเช่นนี้หรือ”

อู่เฉินต่อว่าสาวงามด้วยความไม่พอใจ แต่รอยยิ้มที่มุมปาก กลับยกขึ้น เพราะลึกๆ เขาก็ชอบความแสบสันต์จอมซน ของนางไม่น้อย

“ท่านอาจารย์ที่ข้าจะบอกก็คือ ท่านก็ส่วนท่าน ข้าก็ส่วนข้า แปลว่า เราทั้งสองอาจไม่ต้องใช้เวลาเท่ากันในการเก่งกาจ เรื่องการพยากรณ์ก็ได้ใช่หรือไม่”

หนิงเซียนเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม

“อืม ก็จริง ข้าใช้เวลาศึกษาอยู่เกือบ 10 ปี” อู่เฉินเอ่ยด้วยความภูมิใจ

“แต่เจ้าอาจใช้เวลาสัก 20 ปีก็คงไม่ผิด”

“ท่านอาจารย์!!”

หนิงเซียนค้อนกลับ

“หากไม่อยากต้องฝึกนาน เมื่อตื่นนอนแล้วออกไปทำสมาธิ กับข้าทันทีโดยไม่ต้องให้ข้ามาคอยตามเช่นนี้ หากทำได้ก็ คงพอมองเห็นอนาคต อยู่บ้าง กระมัง”

อู่เฉินเอ่ย พร้อมกอดอกเดินนำหน้าหนิงเซียนออกไป ด้าน นอก เพราะในสวนหลังบ้านนั้นติดกับทะเลสาป จึงเหมาะ กับการนั่งทำสมาธิเป็นอย่างมาก ทั้งสองเดินมาถึง แล้ว ค่อยๆ นั่งลง ก่อนจะหลับตาเข้าสู่ญาณสมาธิอย่างรวดเร็ว

หลังจากหนิงเซียนที่ได้ฝึกเรียนวิชาพยากรณ์มาย่างเข้าเดือนที่ 5 อู่เฉินเองก็ต้องประหลาดใจกับญาณบารมี ของหนิงเซียน เป็นอย่าง มากที่สามารถพยากรณ์ออกมาได้ แม่นยำราวกับจับวาง