ตอนที่ 2 [2/5]

“คะ คือ...”

หญิงสาวหน้าตาธรรมดา อีกทั้งดูไร้มารยาททำท่าอึกอักเมื่อ ได้ยินคำถามของหลิวอี้เฉิน

“หลิวอี้เฉิน... ขออภัย ที่จริงหญิงสาวคนนี้เป็นลูกสาว คนเล็กของเรา ชื่อว่า เยว่ชิง”

เยว่สือแม่เลี้ยงของ หยวนอวิ๋น เดินเข้ามาอธิบาย

“ท่าน หมายความว่าอย่างไร ข้าต้องแต่งงานกับ หยวนอวิ๋น ไม่ใช่หรือ”

เขาถามด้วยสีหน้าฉงน

“น่าอับอายจริงๆ” เยว่สือหันหน้าไปคล้ายไม่อยากสบตากับว่าที่ลูกเขย

“เกิดอะไรขึ้นหรือ”

“ก็...หยวนอวิ๋นน่ะสิ นางหนีตามผู้ชายไปแล้ว ข้าก็ไม่รู้จะทำ อย่างไรดี เพราะงานแต่งนี้ก็ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ครั้นจะ ไปตามตัวหยวนอวิ๋นก็อับจนหนทาง เพราะนางหนีหายไป กลางดึก ตื่นมาก็ไร้ร่องรอยเสียแล้ว”

เยว่สือนั้นปั้นหน้าเป็นทุกข์เป็นร้อนได้ไม่สมจริงเท่าไหร่นัก ทำให้หลิวอี้เฉินเองเห็นความผิดปกติได้ทันทีว่า นางกำลัง... แหลชัดๆ แต่จะให้ว่าอย่างไรได้ ในเมื่อนางเป็นถึงภรรยาของ ท่านเสนาบดีฝ่ายซ้าย

“ข้าเลยจำต้องส่งตัวลูกสาวของข้า เยว่ชิง ให้มาเป็นเจ้าสาว ของท่านแทนได้หรือไม่”

นางพูดจบก็จับไหล่ของลูกสาวให้หันหน้าเข้าหา หลิวอี้เฉิน.. ชายหนุ่มเบือนหน้าหนีด้วยความไม่ชอบใจ เขาไม่ได้ต้องการ เข้าพิธีกับใครก็ไม่รู้ แต่เขามาที่นี่ก็เพื่อต้องการจะร่วมหอกับ หยวนอวิ๋นเพียงคนเดียวเท่านั้น

ณ. ริมผากลางป่าแนวภูเขาลึก

“กรี๊ดดดดดดดดด” เสียงร้องโหยหวนของหญิงปริศนาดังขึ้นท่ามกลางบริเวณป่า ลึกในแนวหุบเขาที่ไร้เสียงมนุษย์อื่นใดจะมาได้ยิน สิ้นเสียง โหยหวนนั้น ก็ตามมาด้วยเสียงร่างกายที่กลิ้งกระทบไปกับ เถาวัลย์และกิ่งไม้นานอยู่หลายนาที ก่อนที่จะสงบนิ่ง เมื่อร่างนั้นตกไปถึงเบื้องล่างของ หุบเขาที่ไม่ได้สูงชันมากนัก

ร่างบางนอนหายใจรวยริน เนื่องจากพิษบาดแผล ที่ปรากฏอยู่ทั่วทั้งร่าง ตอนนี้สติของหญิงสาวผู้ร่วงหล่นลงมานั้นแทบจะไม่เหลือแล้ว นางใช้กำลังเฮือกสุดท้ายลืมตา มองไปข้างหน้า ซึ่งมองเห็นแต่ต้นหญ้าเขียวขจีที่อยู่รายล้อม ตัวนาง กลิ่นของดินลอยเข้าจมูกของนาง พอให้นางได้สติอีก เพียงเล็กน้อย เมื่อจะขยับปลายนิ้วหวังจะเขยื้อนตัวลุกขึ้น แต่ความคิดนั้นก็แทบเป็นไปไม่ได้เลย เพราะแม้แต่เรี่ยวแรง จะกระดิกนิ้วสักข้อก็ยังไม่เหลือ เมื่อใช้กำลังทั้งหมดไปกับ การเพ่งไปข้างหน้าได้ เพียงไม่นานหญิงสาวก็หมดสติลงทันที

หญิงสาวผู้เข้ามาสวมร่างไร้วิญญาณของหยวนอวิ๋น ตื่นขึ้น มาด้วยสภาพร่างกายที่รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไปหมด ราวกับว่าโดนรถบรรทุกชนมาก็ไม่ปาน ทั้งร่างรู้สึกเหมือนระบมไป หมดจน เธอรู้สึกถึงเลือดที่ไหลเวียนไปทั่วร่าง เพราะทุกครั้ง ที่หัวใจสูบฉีดเลือดไปเลี้ยงร่างกาย มันจะปวดร้าวไปทุกอณู จนเธอต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“โอ้ยยยย เจ็บ” เสียงของหญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยความร้าวระทมไปทั้งตัว

“ตื่นแล้วหรือแม่หนู”

เสียงของชายชราคนหนึ่งดังขึ้น และทำให้หญิงสาวที่อยู่ในร่างของหยวนอวิ๋น ต้องลืมตาขึ้นมองทันควัน

“ท่าน...เป็นใคร”

“ข้าเป็นคนที่ไปเจอเจ้านั่นแหละ แล้วนี่ใครกันนะที่ทำร้ายเจ้าได้ถึงเพียงนี้”

เขาเอ่ยด้วยสีหน้าสลด เมื่อเห็นสภาพปางตายของหญิงสาว ตัวเล็กๆ ก็ได้แต่หดหู่ในใจ นางคงโดนสั่งเก็บแน่ ไม่เช่นนั้น คงไม่มีสภาพน่าอเน็จอนาจอย่างที่เขาเห็นเช่นนี้