ตอนที่ 2 [1/5]

หน้าบ้านตระกูลหยวน ชายหนุ่มหน้าตาดีมาพร้อม กับข้าวสารจำนวน 3 กระสอบที่ต้องนำมาส่งให้ เจ้าของบ้าน ในเช้าวันนี้ ชายหนุ่มสวมหมวกปกคลุมใบหน้าพลาง ยืนรอเจ้าของบ้านออกมารับข้าวสารตามที่ได้ตกลงกัน

“มาแล้วหรือ”

เสียงหวานๆ ของหญิงงามเอ่ยดังขึ้นทำให้เขาแอบลอบมอง โฉมหน้าของนางเล็กน้อย เพียงเสี้ยวนาทีที่ได้เห็นนางแม้จะ ไม่ชัดเจนนัก ก็พอสรุปได้ว่า นางเป็นหญิงสาวที่มีรูปโฉม งดงามมากเพียงใด

“ขอรับคุณหนู”

เขาเอ่ยพร้อมหลุบตามองพื้น

“พ่อบ้านมาขนข้าวสารเข้าไปในครัวเร็ว”

เสียงนั้นเอ่ยเรียกคนงานของตนด้วยท่าทีอ่อนหวาน ก่อนจะ หยิบถุงใส่เงินเพื่อจ่ายค่าข้าวสารให้

“นี่จ๊ะ”

เธอเอ่ยพร้อมยื่นถุงเงิน

“ขอบคุณมากขอรับคุณหนู”

เขายื่นมือไปรอรับ เมื่อนางปล่อยถุงเงินบนมือ หญิงสาวก็ เดินหันหลังกลับเข้าเรือนไปโดยไม่รอช้า นี่สินะ หยวนอวิ๋น บุตรสาวคนโตของเสนาบดีหยวน ทั้งท่าทาง กริยา ใบหน้า และน้ำเสียงล้วนงดงามไร้ตำหนิ สมแล้วล่ะที่จะมาเป็น เจ้าสาวของข้า เขาคิดในใจ ก่อนจะโยนถุงเงินขึ้นกลาง อากาศแล้วรับเอาไว้อย่างคล่องแคล่ว รอยยิ้มที่มุมปาก ยกยิ้มอย่างภูมิใจ เพราะเขา คือ หลิวอี้เฉิน บุตรชายคนโต แห่งตระกูลหลิวที่กำลัง จะเข้าพิธีแต่งงานกับหยวนอวิ๋น ในอีกไม่ช้านี้ แม้จะไม่อยากขัดอกขัดใจผู้เป็นพ่อแม่ เรื่องการแต่งงาน แต่เขาก็อยากเห็นเสียหน่อยว่า ผู้ที่จะมา เป็นภรรยาของเขาหน้าตาเป็นอย่างไร วันนี้จึงได้แอบยัดเงิน ให้เจ้าของร้านขายข้าวที่ตระกูลหยวนมักสั่งข้าวสาร อยู่เป็น ประจำ เนื่องจากได้ยินมาว่า หยวนอวิ๋นผู้นี้จะเป็นผู้ดูแลเรื่อง พวกนี้ภายในบ้านตระกูลหยวนอยู่แล้ว ทั้งนี้ที่นางคอย จัดการเรื่องในครัวเรือนก็ เพื่อเตรียมตัวเป็นเจ้าสาว ส่วนตัว นางเอง คือ บุตรสาว ตระกูลใหญ่จึงมีความรู้ความสามารถ คุมงบบัญชีในบ้าน รวมไปถึงการจัดการข้าวของเครื่องใช้ ได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง เมื่อเห็นหยวนอวิ๋น เป็นหญิง ที่น่าเคารพและงดงาม เช่นนี้ หลิวอี้เฉินรู้สึกพึงพอใจไม่น้อย

“หยวนอวิ๋น เจ้ารอหน่อยเถอะ อีกไม่นานข้ากับเจ้าจะได้แต่ง เป็นสามีภรรยากันอย่างแน่นอน”

หลิวอี้เฉินแม้ไม่ได้คิดเรื่องการแต่งงานมาก่อน แต่เมื่อได้เห็น ว่าที่ภรรยางดงามเช่นนี้ อยู่ดีๆ ความรู้สึกอยากแต่งงาน ก็เป็นสิ่งที่เขาปรารถนาขึ้นมาโดยปริยาย วันนั้นหลิวอี้เฉิน กลับบ้านด้วยความเริงร่า เพราะมีความสุขที่คิดว่ากำลังจะได้ร่วมหอกับหยวนอวิ๋นหญิงสาวผู้มีรูปโฉมงดงามในอีก ไม่ช้านี้

ทว่าสิ่งที่หลิวอี้เฉินคิดเอาไว้กลับไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อ ถึงกำหนดวันมงคลสมรสนั้น เขาได้แต่มองใบหน้าเจ้าสาวที่ ผิดแผกไปจากแม่นางหยวนอวิ๋นที่เขาเคยเห็นโดยสิ้นเชิง ใบหน้านี้ดูอย่างไรก็ไม่ใช่ หยวนอวิ๋น ที่เขาแอบไปดูมา เมื่อหลายวันก่อน

“เจ้า...คือ หยวนอวิ๋นงั้นหรือ”

เขาถามว่าที่เจ้าสาวที่สวมชุดแดงตรงหน้าด้วยสีหน้าที่ไม่ไว้ ใจนัก เขามั่นใจว่า นางไม่ใช่ หยวนอวิ๋นของเขาอย่างแน่นอน