พบกัน

"หวาหวา มาแล้วแขกของเจ้ามาแล้วมามา มาดูแลคุณชายหน่อย"หวาหวาเดินออกมาข้างหน้าอาภรณ์สีชมพูพลิ้วไหวรูปร่างอรชรอ่อนหวาน ใบหน้าถูกปิดบังด้วยผ้าแพรสีเดียวกันกับอาภรณ์ ไท่หลิ่งหงช้อนตาคมขึ้นมอง ใจเจ้ากรรมดันเต้นไม่เป็นจังหวะ กลับคิดเข้าข้างตัวเองว่าเป็นเพราะเขา ไม่เคยเข้ามาในสถานที่แบบนี้มาก่อน หวาหวาย่อกายลงงดงาม แต่เพียงครู่สีหน้าก็แปรเปลี่ยนไป เมื่อเห็นว่าคนที่มาเป็นแขกคือคนที่พยายามหลีกลี้หนีไกล ไท่หลิ่งหง

"ขออภัยท่านป้า วันนี้หวาหวาขอตัวกลับก่อนไม่อาจบรรเลงเพลงกู้เจิ้งได้"

"ข้าจ่ายเงินมัดจำไปแล้วเฒ่าแก่เนี้ยท่านว่าอย่างไรในเมื่อคนของท่านปฏิเสธข้า"หวาหวาย่อกายลงอีกครั้ง

"หวาหวา เจ้าดูแลคุณชายผู้นี้ให้ข้าก่อนไม่ได้หรือไร ขอร้องล่ะถือว่าเห็นแก่ข้า"เขย่ามือหวาหวาเบาๆ

"ข้าเพิ่มให้อีกหนึ่งพันตำลึง นางคงเห็นว่ามันน้อยไปจึงไม่อาจตกลง"หวาหวาอดที่จะยิ้มหยันไม่ได้

"ข้า ยินดีใช้เงินมากกว่านี้เพื่อ….ให้ได้เจ้าในคืนนี้"ดวงตาของหวาหวาลุกโชนด้วยความโกรธแต่เสียงที่เปล่งออกมากลับอ่อนหวาน

"ข้าขออีกสองพันตำลึง เพื่อนำเงินที่ได้ ไปแจกจ่ายพวกนาง คืนนี้แขกหายไปด้วยฮ่องเต้ผู้ที่ไม่เคยเล็งเห็นทุกข์สุขของชาวบ้าน พวกเราทิ้งลูกทิ้งสามีบางคนมาทำงานนี้ตั้งแต่ยังสาวเพื่อหาเงินจุนเจือครอบครัวแต่ฮ่องเต้ผู้นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรกลับสั่งให้ลูกค้าเงินหนาของหอโอชารสไม่ให้มาที่นี่เท่ากับรังแกกันชัดๆ"ร่างสูงระงับโทสะเต็มที่

"ได้ข้ายินดีจ่าย ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะนำเงินไปแจกจ่ายใคร แต่ทว่าเท่าที่ข้าคิดออกตอนนี้คือ ค่าตัวของเจ้าแพงระยับ ไม่รู้ว่าจะสมราคาหรือไม่แต่ก็นั่นแหละอย่าบอกว่าทุกคนที่จ่ายแค่เพียงหาความสำราญกับเสียงกู้เจิง แบบนี้หากกอดจูบลูบคลำก็คงไม่ขัดในเมื่ออยู่ห้องเพียงลำพัง มิน่าเหล่าขุนนางจึงพากันมาติดพันเจ้าด้วยเพราะเจ้ารู้จักเพิ่มราคาตัวเองนี่เอง"หวาหวายิ้มหยัน

"หากเป็นคนที่ข้าพึงใจแม้แต่ก๊วนเดียวก็ไม่ต้องจ่าย แต่หากเป็นคนที่ข้าไม่สู้ชอบใจพันชั่งก็คงน้อยไปด้วยซ้ำ"ร่างสูงกัดฟันกรอดๆ

"ไอ้หยา ไปกันเถอะคุณชายขา หวาหวา เจ้าต้องรีบพาคุณชายไปห้องด้านในนี่ก็ดึกแล้ว เจ้าจะบรรเลงเพลงได้ไม่นานก็จะสว่าง"เฉวียนเยว่ รีบห้ามทัพ

ภายในห้องห้องหนึ่งซึ่งถูกประดับตกแต่งด้วยโคมไฟสลัวมีโต๊ะแบบนั่งกับพื้นบนนั้นมีสุราและถ้่วทอดสำหรับ เป็นกับแกล้มให้สุราออกรส อาหารไม่ถูกยกมาหากยังไม่ได้สั่งเสียเงินจองตัวต้องเสียเงินค่าอาหาร ดีหน่อยที่สุรามีให้ดื่มอย่างเต็มที่ แต่จะดื่มได้มากน้อยเพียงใดในเมื่อเข้ามาเพียงลำพังหวาหวาก็ไม่เคยแตะต้องแม้เพียงจิบเดียว

ไท่หลิ่งหง หยิบถั่วโยนใส่ปาก

"คุณชายเชิญสดับรับฟัง"แสงไฟสลัวดั่งแสงนวลใยของจันทราขับผิวขาวให้ขาวน่ามอง กู้เจิ้งวางอยู่บนโต๊ะเบื้องหน้าหวาหวา ไหล่บางยกขึ้นในระดับพอเหมาะ ท่าทีดุจนางหงส์ หวาหวาจรดนิ้วเรียวยาวกรีดไปบนเส้นสายของกู้เจิ้ง เพียงแค่สัมผัสมือลงไปเสียงที่บรรเลงออกมาหวานแว่วเศร้าสร้อยหากคนผู้หนึ่งอยู่ในอาการเศร้าโศกคงไม่แคล้วที่จะร้องไห้ออกมา ไท่หลิงหงหลับตาลงช้าๆ ทำนองเศร้าสร้อยฉุดให้ความคิดล่องลอยไปในอดีต

"จูบข้า จูบข้าเดี๋ยวนี้ ร่างบางสั่นเทาในอ้อมแขน ดิ้นรนขัดขืนเขากลับจ้องมองด้วยสายตามุ่งร้าย

"ทอดกายให้ อู่เทียนห่าว กลางวันแสกๆ แต่กลับข้า แค่เพียงรอยจูบยังให้ไม่ได้ ใจเจ็บซ้ำจนแทบสลายเห็นคาตาอู่เทียนห่าวประคองกอดร่างบางของเฟิ่งเฟยเจินแนบแน่นให้ห้องของนาง ห้องที่เขาแวะเวียนทุกค่ำคืน เพียงแค่สัญญาว่าไม่หักหาญน้ำใจนางในยามที่หัวใจผลิบานด้วยความรู้สึกที่เรียกว่ารัก เพียงนอนกอดก่ายเฟิ่งเฟยเจินสะกดกลั้นความรู้สึกปรารถนา แต่วันนี้เขาไม่อยากนอนทับรอยของใคร กระชากร่างบาง ยังห้องบรรทมของเขาแทน