8.ก็ลองคิดดู

คืนนั้นนาเวียนอนไม่หลับ ในหัวของเธอกำลังสับสนและมึนงงไปหมด เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี เพราะการจะแก้คำสาปร้ายจะต้องส่งมอบผลแอปเปิ้ลให้ผู้ถูกสาปกิน แต่ในยามนี้ไม่มีทั้งผลแอปเปิ้ลและต้นแอปเปิ้ลอีกต่อไป บ้านของแม่มดเอมเบอร์ก็ถูกเผาวอดไปหมด มีเพียงเศษไม้เท่านั้นที่หลงเหลืออยู่ต้นไม้และดอกไม้ที่สวยงามไม่มีอีกแล้วในตอนนี้

นาเวียทำได้เพียงยืนมองเศษซากปรักหักพังด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

มันจบลงแล้วงั้นเหรอ วิธีที่เธอจะสามารถทำภารกิจสำเร็จแล้วออกไปจากเกมนี้มันจบลงแล้วจริงๆ น่ะหรือ

อิสเคแอบเดินตามนาเวียมาเงียบๆ เขาคิดเอาไว้แล้วว่าเมื่อคืนนางจะต้องนอนไม่หลับอย่างแน่นอน แล้วก็เป็นดังคาดนาเวียเดินออกจากบ้านมาตั้งแต่เช้าเพื่อมาที่นี่อีกครั้ง ถึงแม้ว่าผลมันจะไม่ได้แตกต่างจากที่เราเห็นเมื่อคืนเลย

ไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่ที่นี่ไม่ได้นิดเดียว ทุกอย่างถูกเผาไหม้ด้วยไฟแห่งความแค้นของชาวเมือง..

"ข้ารู้ว่ามันทำใจได้ยากแต่ข้าคิดว่ามันจะต้องมีทางอื่นอย่างแน่นอน.."

มันรู้สึกจุกในใจ เธอกลั้นหายใจพร้อมกับกัดกรามแน่น นี่มันไม่ใช่แค่การที่จะต้องเอาชนะเกมนี้เท่านั้น

แต่เพราะเกมนี้น้องชายเฮงซวยของเธอเป็นคนสร้างมันขึ้นมา ไม่ว่าด้วยเหตุอะไรเธอก็ไม่อยากพ่ายแพ้เลยสักนิด..

มันจะต้องมีทางอื่นสิ หนทางที่ทำให้คำสาปพวกนั้นสามารถแก้ไขได้น่ะ แค่ต้องใจเย็นๆ แล้วใช้ความคิดให้มากกว่าอารมณ์

"ข้าก็คิดว่าอย่างนั้นค่ะ จะต้องมีทางอื่นอีกแน่นอน.."

ตอนนี้เธอแค่ต้องใช้ความคิดให้มากหน่อย

นาเวียอยากกลับมาที่บ้านของอิสเคอีกครั้ง เธอเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเองแล้วล้มตัวนอนลงบนนั้นด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า อาจจะเพราะเมื่อคืนเลยใช้ความคิดมากเกินไปนั่นทำให้เธอไม่ได้นอนเลย เพราะอย่างนั้นในยามนี้ความง่วงจึงจู่โจมเธออย่างไม่ทันได้ตั้งตัว..

นาเวียนอนหลับไปในทันที เมื่ออิสเคมองเข้ามาก็เห็นนาเวียที่กำลังนอนอยู่ เขาพ่นลมหายใจยาวออกมาทางปลายจมูกด้วยความรู้สึกโล่งอก

อิสเคเดินเข้ามาในห้องนอนของนาเวียแล้วปิดม่านหน้าต่างลงทั้งหมด เพื่อไม่ให้แสงของดวงตะวันเข้ามารบกวนช่วงเวลาการพักผ่อนของเธอ

หลังจากอยู่ด้วยกันหลายวัน อิสเครู้สึกว่าเขาเริ่มสนิทสนมกับนาเวียซะแล้ว เขาเคยชินกับการที่ได้เห็นเธอเดินไปเดินมาอยู่ในบ้านของเขา เมื่อวานหลังจากที่เธอบอกว่าจะไปจากบ้านหลังนี้ เขารู้สึกเหมือนกับว่ากำลังหายใจไม่ออก เขาไม่อยากให้เธอไปแต่ก็ไม่รู้จะรั้งเธอเอาไว้ในฐานะอะไรดี..

มือของอิสเคลูบไล้ลงไปบนเรือนแก้มสีชมพูจางๆ นั้นอย่างเบามือ เขานั่งมองเธอหลับอีกพักใหญ่ๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนี้..

.

.

กว่านาเวียจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นช่วงเย็น นางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนชุด เพื่อออกไปหาฮานี

นัดแล้วต้องเป็นนัด อีกทั้งเธอรับปากเขาแล้วนี่ว่าจะรักษาให้เขาน่ะ เธอไม่ควรคืนคำและทอดทิ้งความตั้งใจของเขา

มันจะต้องมีหนทางสิให้ตายเถอะ! การเป็นเธอมันไม่ง่ายเลย แอปเปิ้ลที่แม่มดให้มาครั้งแรก เธอก็นำมาทำอาหารจนหมดแล้ว เพราะคิดว่าจะสามารถกลับไปเอาเมื่อไหร่ก็ได้ จึงไม่ได้นึกถึงการกักตุนแอปเปิ้ลพวกนั้นเอาไว้เลย

เธอประมาทไปจริงๆ เรื่องนี้เป็นเธอที่ผิดเต็มๆอย่างไม่น่าให้อภัย

เมื่อนาเวียเดินออกมานอกห้อง เธอกลับไม่เห็นอิสเคอยู่ในบ้านแล้ว เธอไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหน นาเวียจึงเดินออกไปจากบ้านแล้วมุ่งหน้าสู่ร้านขายหนังสือในทันที ระหว่างทางเธอพบเจอนกโรซี่กำลังเล่นน้ำอยู่

เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่านกจะชอบเล่นน้ำมากขนาดนั้น..แต่ในช่วงเวลาที่ได้มองนกสีขาวกำลังเล่นน้ำ มันทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก

"โรซี่..นั่นเจ้ากำลังเล่นน้ำอยู่อย่างนั้นหรือ"

เมื่อนกโรซี่ได้ยินเสียงทักทายของนาเวีย นกตัวน้อยก็สะบัดน้ำออกจากขนเบาๆ แล้วบินเข้ามาหานาเวียเพื่อทักทาย

"นั่นเจ้ากำลังจะไปที่ใดกัน จะไปที่ร้านหนังสืออย่างนั้นหรือ?"

นาเวียพยักหน้า

"มันเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นนิดหน่อย ตรงที่บ้านของแม่มดถูกไฟเผาจนวอดไปหมด ไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่ต้นแอปเปิ้ลที่อยู่ด้านหลังก็ถูกตัดทิ้ง..ข้าจำเป็นที่จะต้องใช้ผลแอปเปิ้ลเพื่อแก้คำสาปด้วยนะสิ เมื่อไม่มีแอปเปิ้ลข้าก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่เดินทางไปตามนัดแล้วพูดคุยเรื่องนี้อย่างตรงไปตรงมากับฮานีเท่านั้น"

นกโรซี่ที่เกาะอยู่บนไหล่พลันเอียงคอเล็กน้อย

"นาเวียข้าเคยได้ยินมาว่าพลังของแม่มดเอมเบอร์นั้นแสนยิ่งใหญ่ นางมีอำนาจที่สามารถสาปแช่งผู้คนได้อย่างยาวนานหลายร้อยปี..กว่านางจะปลูกต้นแอปเปิ้ลที่อยู่ด้านหลังบ้านขึ้นมาได้ใช้เวลาหลายสิบปี แอปเปิ้ลบนต้นนั้นไม่เคยร่วงหล่นลงมาสู่พื้นเลย พวกมันจะถูกเก็บรักษาไว้อย่างดีจากแม่มด ก่อนหน้านี้เจ้าไม่เคยได้รับแอปเปิ้ลมาจากแม่มดเลยอย่างนั้นหรือ?"

นาเวียขบเม้มริมฝีปากไปมา

"ได้สิ ท่านแม่มดให้แอปเปิ้ลกับข้ามาหลายลูกทีเดียว แต่ข้านำไปทำอาหารหมดแล้ว แถมอาหารพวกนั้นท่านอิสเคยังไม่ยอมกินอีกต่างหาก!"

นกโรซี่กระพือปีกบินขึ้นมาในทันที

"เช่นนั้นเจ้าทำอย่างไรกับอาหารพวกนั้นล่ะ?"

"จะทำอย่างไรได้ ข้าก็กินมันก็ไปน่ะสิ ข้าอุตส่าห์ทำตั้งนาน จะทิ้งเฉยๆก็รู้สึกเสียดาย"

นกโรซี่บินวนรอบๆ ตัวของนาเวีย

"เช่นนั้นก็น่าจะพอมีหนทางแล้วล่ะนาเวีย ในเมื่อเจ้ากินแอปเปิ้ลที่แม่มดให้มา เช่นนั้นร่างกายของเจ้านี่แหละคือสิ่งที่จะช่วยชำระล้างคำสาป!!"

....ร่างกายของเธอเนี่ยนะ? มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน!!

"นั่นเจ้าล้อเล่นอยู่หรือเปล่าโรซี่ ข้ากินแอปเปิ้ลเข้าไปก็จริง แต่ร่างกายของข้าจะช่วยชำระล้างคำสาปได้อย่างไรกัน?"

นกโรซี่เองก็ไม่ได้รู้รายละเอียดมากนัก มันเพียงคิดว่าคุณสมบัติการชำระล้างคำสาปน่าจะยังอยู่ไหนร่างกายของนาเวีย

"แอปเปิ้ลพวกนั้นเป็นเพียงผลไม้ก็จริงอยู่ แต่เป็นมันเป็นผลไม้ที่แม่มดใส่พลังชำระล้างคำสาปเข้าไป..ฉะนั้นแล้วเมื่อเจ้ากินมันเข้าไปพลังพวกนั้นจึงหลอมรวมอยู่ในร่างกายของเจ้า..ข้าอธิบายเช่นนี้เจ้าเข้าใจมากขึ้นหรือไม่?"

เมื่อได้ลองคิดทบทวนตามคำพูดของนกโรซี่ นาเวียก็รู้สึกว่ามันน่าจะพอเป็นไปได้

"เช่นนั้นข้าควรทำอย่างไร จะทำอย่างไรถึงจะสามารถชำระล้างคำสาปของฮานีได้เล่า"

นกโรซี่หรี่ตาลงเล็กน้อย

"เรื่องนั้นเจ้าก็ลองคิดดูสินาเวีย ว่าเจ้าจะใช้ร่างกายในการชำระล้างคำสาปอย่างไรดี"