7.เจอแล้ว

“นี่ขนาดมันยังไม่ตื่นขึ้นมานะครับ หากว่ามันตื่นขึ้นมาข้าแทบจะควบคุตัวเองไม่ได้เลย..ข้ารู้ดีว่านี่มันหมดทางรักษาแต่ถึงอย่างนั้นข้าก็อยากจะลองรักษาดู เพราะขนาดที่ใหญ่โตมากกว่าผู้อื่นมันส่งผลให้อารมณ์ต่างๆ ของข้ามีมากกว่าผู้อื่นด้วย”

นี่มัน..เข้าทางเธอเลยไม่ใช่รึไง ในที่สุดเธอก็ตามหาคนที่อยากจะรักษาเจอแล้ว!

นาเวียจับมือของเขาเอาไว้ด้วยความดีใจ

“ข้าจะรักษาคุณเจ้าของร้านเองค่ะ ให้ข้าลองรักษาท่านได้ไหมคะ?”

เขาไม่เคยเห็นใครที่บอกว่าจะรักษาเขาด้วยดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจเช่นนี้มาก่อนเลย

“ข้ามีนามว่าฮานีครับ”

“..ยินดีที่ได้รู้จักนะคะฮานี ข้ามีนามว่านาเวียค่ะ ข้าคิดว่าข้าน่าจะพอรักษาท่านได้ ข้าจะมาหาท่านใหม่ในวันพรุ่งนี้นะคะ ไม่ต้องเป็นห่วงเพราะว่าข้าจะทำให้ความกังวลของท่านหายไป..และทำให้ท่านกลับมาใช้ชีวิตปกติได้อีกครั้ง!”

เธอจะต้องทำได้แน่ แต่ขั้นแรกเธอจะต้องไปที่บ้านของแม่มดเพื่อไปเอาแอปเปิ้ลซะก่อน!

“หากว่านาเวียสามารถทำให้ข้าหายได้ละก็ ข้ายินดีที่จะตอบแทนและช่วยเหลือเจ้าทุกอย่างเลย แต่ถึงข้าจะไม่หาย..ข้าก็จะตอบแทนเจ้าเหมือนเดิม..ข้าเชิญหมอมาที่นี่หลายท่านมากทีเดียว ทุกคนต่างกล่าวออกมาเป็นเสียงเดียวกันว่าพวกเขาจนปัญญาในการรักษามัน..”

น่าสงสารจังเลย กรณีของฮานีมันแตกต่างจากอิสเคอย่างสิ้นเชิง เพราะขนาดที่ใหญ่เกินมนุษย์ของเขานั้นมันทำให้เขาใช้ชีวิตได้อย่างยากลำบาก

“ขอบคุณมากๆ นะครับ เช่นนั้นพรุ่งนี้พบกันนะครับนาเวีย”

เพราะมัวแต่พูดคุยเรื่องราวมากมายกับฮานี กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็มืดซะแล้ว เธอจึงไม่ได้ไปหาเดนนีสเจ้าของบ้านเช่าเลย..

นาเวียตัดสินใจกลับมาที่บ้านของอิสเคก่อน เมื่อเธอเดินเข้าไปในบ้านก็พบว่าเขากำลังนั่งอยู่ที่โซฟา เบื้องหน้าของเขามีขนมปังและเนื้อแห้งๆ วางเอาไว้..

“..ข้าเข้าไปในเมืองมาค่ะ ท่านคงจะหิวมากสินะคะ เช่นนั้นข้าจะรีบไปทำมื้อเย็นมาให้..”

อิสเคก้มหน้าลงเล็กน้อย เขารู้สึกผิดที่พูดจาแรงๆ แบบนั้นกับเธอไป อีกทั้งพอไม่มีนาเวียอยู่ในบ้านหลังนี้ บรรยากาศที่แสนเงียบเหงาก็กลับมาอีกครั้ง..

“ข้า..ขอโทษ ข้าพูดกับเจ้าแรงมากเกินไป ข้าไม่ควรกล่าวคำเช่นนั้นและกระทำการที่ต่ำทรามเช่นนั้นกับเจ้า”

เขาเดินเข้ามาในครัวพร้อมกับกล่าวคำขอโทษออกมาด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิดจริงๆ ..

จากที่นาเวียทำตัวไม่ถูกเมื่อเธอได้รับคำขอโทษที่แสนจริงใจของเขา..ริมฝีปากคู่งามก็แย้มยิ้มออกมา

“ข้าไม่โกรธท่านหรอกนะคะ เพราะข้าเองก็ผิดเช่นกัน..ข้าโกหกท่านหลายเรื่องทีเดียว..ข้าจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใครและมาจากไหน แต่ว่าข้ารับปากกับแม่มดเอมเบอร์เอาไว้ก่อนที่นางจะตาย ว่าข้าจะช่วย..ชายหนุ่มที่ถูกนางสาปเอาไว้เอง..ข้าอยากจะช่วยถอนคำสาปของท่านจึงหาทางพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องออกไป ข้า..ขอโทษด้วยนะคะ”

อิสเคนิ่งไปเล็กน้อยเมื่อนาเวียพูดกับเขาอย่างตรงไปและตรงมา ครั้งนี้เขารู้ว่านางไม่ได้โกหกอีกแล้ว ทุกคำที่กล่าวออกมาล้วนแล้วแต่เป็นความจริงทั้งนั้น

“เช่นนั้นการแก้คำสาปคือการกินแอปเปิ้ลเข้าไปอย่างนั้นหรือ?”

อิสเคถามด้วยความไม่แน่ใจ แต่สิ่งที่นาเวียตอบกลับมาก็ไม่ได้เหนือความคาดหมายของเขาเท่าไหร่นัก

“ค่ะ..เพราะแบบนั้นข้าจึงทำอาหารจากแอปเปิ้ลให้ท่าน แต่ท่านกลับแพ้แอปเปิ้ลซะได้ ข้าก็เลยต้องกินทั้งหมดนั่นคนเดียว..และหากว่าท่านไม่ต้องการที่จะถอนคำสาปเช่นนั้นข้าจะไม่..บังคับหรือว่าขืนใจท่านอีก..นี่คือร่างกายและชีวิตของท่านเพราะฉะนั้น ข้าจะไม่เข้าไปยุ่งเกินความจำเป็น..อีกทั้งข้าคิดว่าข้าจะย้ายออกไปจากบ้านของท่านแล้วค่ะ ข้าอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว ข้ารู้สึกเกรงใจอย่างบอกไม่ถูก”

พอเขาเริ่มชินกับการที่ไม่ต้องอยู่คนเดียว เธอก็จะจากไปแล้วอย่างนั้นหรือ?

“ข้า..ไม่ได้รู้สึกว่าเจ้ารบกวนหรือว่าอะไรเลยนะ ข้าชอบที่เจ้าอยู่ที่นี่ซะอีกเพราะว่าข้า..จะได้ไม่ต้องอยู่คนเดียว แน่นอนว่าข้าไม่ได้ชอบที่เจ้าดูแลและทำความสะอาดให้หรอกนะ เรื่องพวกนั้นทำปีละครั้งก็ได้ ..หากว่าเจ้ายังไม่มีที่ไปก็อยู่ที่นี่กับข้าเถิด”

นาเวียระบายยิ้มหวานส่งให้อิสเค เธอไม่อยากรู้สึกผูกพันกับใครเท่าไหร่นัก และการอยู่บ้านของเขามันทำให้เธอเข้าไปในเมืองได้อย่างไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ นาเวียคิดว่าเธออยากจะเปิดร้านอะไรสักอย่างเพื่อตามหาคนที่ถูกสาปคนที่เหลือ ฉะนั้นแล้วจะมารั้งอยู่ที่นี่ไม่ได้อย่างเด็ดขาด

“ข้าตัดสินใจไปแล้วค่ะ ข้าไม่สามารถรบกวนท่านได้ตลอดหรอกนะคะ..”

เมื่อกล่าวจบนาเวียก็หันกลับไปคนซุปในหม้อ เธอตักซุปขึ้นมาชิมก่อนจะพยักหน้า

“ซุปเสร็จแล้วนะคะ คืนนี้ข้าว่าจะแวะไปที่บ้านของแม่มดสักหน่อย..ท่านอิสเคทานก่อนได้เลยนะคะ อีกทั้งข้าอาจจะค้างที่นั่นเลย”

เธอขีดเส้นแบ่งเขตอย่างชัดเจน แถมยังใจเด็ดในแบบที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลยอีกต่างหาก

“ข้าจะไปส่งเอง จะไปที่บ้านของแม่มดใช่ไหมเช่นนั้นข้าจะไปส่ง นี่ก็มืดแล้วเจ้าจำทางไปไม่ได้หรอก”

ในเมื่อเขาเสนอตัวเช่นนั้นนาเวียก็ไม่ปฏิเสธ เธอเดินตามหลังเขาออกไป ตลอดระยะเวลาที่เราเดินทางไปด้วยกัน เราไม่ได้พูดคุยกันแม้แต่ครึ่งคำบรรยากาศรอบๆ ตัวของเราทั้งคู่จึงตึงเครียดไม่น้อยเลย

อิสเคหยุดฝีเท้าลงเมื่อเขาพาเธอมาจนถึงบ้านของแม่มด..เขาหันไปมองหน้าของนาเวียด้วยแววตาที่สั่นไหว

เมื่อเบื้องหน้ามีเพียงซากไม้ที่ถูกเผาไหม้เท่านั้น บ้านของแม่มดเอมเบอร์ถูกเผาจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม ต้นแอปเปิ้ลที่อยู่ด้านหลังบ้านถูกฟันทิ้งและส่วนที่เหลือก็ถูกไฟเผาไหม้จนหมด..

นาเวียทรุดตัวลงที่พื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอไม่ได้เตรียมใจมาก่อนว่าจะมาเห็นบ้านของแม่มดมีสภาพเช่นนี้ เธอเข้าใจถึงความโกรธแค้นที่ชาวเมืองมี แต่ว่าแล้วแอปเปิ้ลของเธอล่ะ แอปเปิ้ลแก้คำสาปของเธอเล่า!! เธอจะไปเอามาจากไหนอีก!!

“ข้า..ควรจะทำเช่นไรดี หากไม่มีแอปเปิ้ลเช่นนั้นก็แก้คำสาปไม่ได้อีกแล้ว..”

นาเวียพึมพำเบาๆ อย่างไร้เรี่ยวแรง เธอทำท่าจะร้องไห้ออกมาตรงนั้น..อิสเคไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่านาเวียจะเป็นคนที่รักษาสัญญาถึงเพียงนั้น เขาอุ้มเธอขึ้นมาก่อนจะกอดเพื่อปลอบใจเธอ

“เรากลับกันก่อนเถิด เมื่อถึงตอนเช้าค่อยมาใหม่อีกครั้ง..เผื่อว่าจะได้เบาะแสอะไรบ้าง”

มันจบแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอตั้งใจทำ อุตส่าห์หาคนที่อยากถอนคำสาปได้แล้วแท้ๆ แต่กลับไม่มีแอปเปิ้ลไปให้เขา!! เธอควรจะทำเช่นไรดี