6.ปัญหาใหญ่

โดนตบหน้ายังไม่เจ็บเท่ากับถูกด่าว่าเล็กเลย..อิสเครู้สึกขุ่นเคืองในใจมากทีเดียว เขาลุกขึ้นแล้วก้าวเท้าเร็วๆ เพื่อเดินไปหานาเวีย ก่อนจะจับแขนของเธอแล้วแค่นหัวเราะออกมา

“เล็กอย่างนั้นหรือ เจ้าไม่เคยเห็นมันด้วยซ้ำแล้วเหตุใดถึงกล้ากล่าวว่ามันเล็ก?”

ดูท่าทางว่าอิสเคจะโกรธเคืองมากกว่าที่เธอคาดการณ์เอาไว้..นาเวียจึงเดินถอยหลังไปอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่ทว่ามือของเขากลับจับข้อมือของเธอเอาไว้แน่น ราวกับว่าเขาไม่ยินยอมให้เธอหนีไป

“ท่านไม่อยาก..กลับไปเป็นปกติบ้างอย่างนั้นหรือคะ ข้าหมายความว่าข้าสามารถทำให้ส่วนนั้นของท่านมันหยุดเปล่งแสง..หลังจากนั้นท่านจะได้ใช้ชีวิตในแบบที่อยากใช้และเดินทางออกไปจากเมืองแห่งนี้ได้สะดวกอะไรแบบนั้น.."

ช่วยอย่างนั้นหรือ?

“ข้าไม่ต้องการความช่วยเหลืออะไรทั้งนั้น ข้าอยู่ที่นี่ก็มีความสุขดี อีกทั้ง..ไม่มีเหตุอะไรเลยที่ข้าจะต้องขอความช่วยเหลือจากเจ้า ขอบคุณในความหวังดีแต่ว่าข้าไม่ต้องการ”

ทำไมการเปลี่ยนความคิดของเขามันถึงได้ยากเย็นขนาดนี้กันนะ มีจุ๊ดจู้เรืองแสงมันน่าดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ?

อิสเคจับมือของนาเวียไปวางทาบลงบนส่วนนั้นของเขา..เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบสะบัดมือในทันที

“อีกทั้งข้าไม่เล็กนะ..อย่ากล่าวคำดูหมิ่นเช่นนั้นออกมาอีก”

ใบหน้าของนาเวียแดงก่ำด้วยความรู้สึกที่ทั้งโกรธและอาย เธอรีบวิ่งออกไปจากห้องนี้ในทันทีอย่างไม่คิดรั้งรอ..

นาเวียวิ่งมาจนถึงสวนด้านหลัง เธอยกมือขึ้นมากุมหัวใจของตัวเองเอาไว้ ก่อนจะตีมือลงไปบนต้นไม้แรงๆ ด้วยความไม่เข้าใจ

เธอชักจะท้อแล้วนะเว้ย! ไม่ว่าจะพูดความจริงหรือโกหกเธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจเรื่องการคลายคำสาปของอิสเคได้เลย หรือว่าเธอควรจะยอมแพ้กับเขาแล้วลองไปพูดคุยกับคนอื่นก่อนดีนะ..

“เป็นอะไรไปนาเวีย?”

นกสีขาวตัวหนึ่งบินเข้ามาหาเธอก่อนที่มันจะบินมาเกาะที่ไหล่เหมือนอย่างเคย

“ลิเวีย..ข้าแค่รู้สึกเหนื่อยที่อะไรๆ มันไม่เป็นไปดั่งใจคิด ข้าไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของอิสเคได้”

นกลิเวียเอียงหน้าเล็กน้อย

“ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่จะเปลี่ยนใจผู้อื่นน่ะ อีกทั้งเจ้าไม่ควรกดดันตัวเองมากเกินไป ลองไปเที่ยวในเมืองด้วยกันดีหรือไม่..เผื่อว่าบรรยากาศในเมืองจะช่วยให้เจ้าอารมณ์ดีขึ้น ข้าจะนำทางเอง”

นกลิเวียบินขึ้นมาเบาๆก่อนที่มันจะกระพือปีกน้อยๆ นั้นแล้วก้มหน้าลงบนฝ่ามือของลิเวีย

ปรากฏเป็นเหรียญทองสองเหรียญขึ้นมา เจ้านกลิเวียวางมันเอาไว้บนมือของนาเวีย

“ไปกันเถอะ เจ้ามีเงินแล้วนี่ไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไป หากไม่อยากกลับมาที่นี่ก็ไม่ต้องกลับมาแล้ว..ไปซื้อบ้านหลังใหม่อยู่กันเถอะ”

ทำแบบนั้นไม่ได้สิ ถึงอย่างไรอิสเคก็เป็นผู้มีพระคุณของเธอนะ หากจะจากไปจริงๆ เธอก็อยากจะบอกลาเขาก่อน

นาเวียเดินตามเจ้านกลิเวียที่กำลังบินนำไป เธอเดินมาได้ระยะหนึ่งก็มองเห็นบรรยากาศของเมืองที่มีผู้คนพลุกพล่านเต็มไปหมด..

เมืองในเกมนี้ก็สวยเหมือนกันนี่ บรรยากาศเมืองชนบทที่ให้ความรู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าประหลาดเลย

“ข้ามาส่งได้แค่ตรงนี้เพราะหากบินเข้าไปในนั้นข้าจะถุกไล่ออกมา เจ้าเข้าไปเถิด ข้าจะไปเล่นน้ำรอ..”

นกลิเวียกล่าวออกมาพร้อมกับบินไปยังแอ่งน้ำที่ไม่ใหญ่มากนัก นกสีขาวกำลังเล่นน้ำในแอ่งน้ำอย่างสนุกสนาน..ดูแล้วสบายใจจังเลยนะ การมองดูนกที่มีอิสระเช่นนั้นได้ทำตามในทุกสิ่งอย่างที่ต้องการมันรู้สึกชะมัดเลย

นาเวียกำเหรียญทองในมือแน่น เธอเดินเข้าไปในเมืองและเริ่มต้นจากการเข้าร้านขายชุดเป็นอันดับแรก เธออยู่ในชุดนี้มาหลายวันแล้ว เธอควรจะซื้อชุดให้ตัวเองก่อนสิ

หลังจากได้ชุดใหม่ นาเวียก็เดินไปตามท้องถนน เธอเห็นป้ายร้านหนังสืออยู่ไม่ไกล นาเวียรีบเดินเข้าไปในนั้นทันที เพราะเท่าที่จำได้ โรซี่บอกกับเธอว่าเจ้าของร้านหนังสือนั้นไม่เคยออกจากร้านไปไหนเลย

“ร้านหนังสือยินดีต้อนรับครับ ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงต้องการหนังสือแบบไหนกัน”

เธอตกตะลึงกับใบหน้าของคุณเจ้าของร้านหนังสือเล็กน้อย เขามีผมสีเงินในแบบที่มีให้เห็นไม่บ่อยนัก ผิวกายขาวซีดราวกับคนที่ไม่เคยพบเจอแสงแดดมาก่อน เขาขยับแว่นตาเบาๆ ราวกับกำลังประหม่ากับการถูกจ้องมองเช่นนั้น

“อะ..อา ขอโทษด้วยนะคะพอดีว่าข้าไม่เคยพบเจอใครที่มีผิวกายขาวเนียนเช่นท่านมาก่อนเลย..ขออภัยที่เสียมารยาทด้วยค่ะ”

เขาหัวเราะออกมาเบาๆ ราวกับไม่ได้ถือสากับเรื่องนั้นของเธอ

“ข้าไม่เคยเห็นท่านมาก่อน เป็นนักท่องเที่ยวอย่างนั้นหรือครับ”

นาเวียขบเม้มริมฝีปากไปมา

“ข้ากำลังหาที่อยู่ค่ะ ข้าเป็นนักเดินทางที่อยากจะลงหลักปักฐานอยู่ที่เมืองแห่งนี้ ข้าอยากจะได้หนังสือที่เกี่ยวกับเมืองนี้หรือไม่ก็แผนที่และความเป็นมาก็ได้ค่ะ”

เขาส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้เธอก่อนจะหันหลังไปหยิบหนังสือมาให้เธอเลือกสามเล่ม

“นี่เป็นหนังสือเกี่ยวกับเมืองของเราครับ และหากว่าท่านกำลังมองหาบ้านหรือว่าที่อยู่ ให้ท่านเดินไปหาเดนนีสที่เป็นช่างไม้ได้เลย เขาเป็นเจ้าของบ้านหลายหลังในเมืองนี้ มีทั้งเช่าและขาย..เขาเป็นคนดีครับ ท่านสามารถเชื่อใจในการแนะนำของข้าได้เลย”

นาเวียพยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มให้เจ้าของร้านหนังสือ

“ขอบคุณนะคะ เช่นนั้นข้าเอาหนังสือทั้งสามเล่มนี้เลย ว่าแต่ท่านพอจะรู้ไหมคะว่าที่นี่มีร้านอาหารอะไรอร่อยๆ บ้าง”

ใจจริงนาเวียอยากจะชวนเขาคุยต่อให้เยอะมากกว่านี้เพราะเธออยากจะเก็บข้อมูลเกี่ยวกับตัวเขาอีกหน่อย..เนื่องจากไม่เคยออกไปไหนจึงทำให้เขามีสีผิวที่ขาวเนียนในแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอย่างนั้นสินะ

“เรื่องนั้นข้าคงจะให้คำแนะนำไม่ได้เพราะข้าไม่สามารถออกไปจากร้านหนังสือแห่งนี้ได้..ขออภัยด้วยนะครับ”

นาเวียเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เธอรู้ดีว่านี่มันเสียมารยาทแต่ทว่าหากไม่ถามตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

“เอ๋..ออกจากร้านแห่งนี้ไม่ได้อย่างนั้นหรือคะ ไม่ทราบว่าคุณเจ้าของร้านหนังสือป่วยตรงไหนรึเปล่า พอดีว่าข้าพอจะรู้เรื่องการรักษามาบ้าง..หากว่าท่านไม่รังเกียจบอกกล่าวอาการแก่ข้าได้นะคะ เผื่อว่าข้าจะช่วยรักษาท่านได้..”

เขามองหน้าเธอด้วยแววตาที่เรียบเฉย ราวกับว่าเขาไม่ได้สนใจหรือคาดหวังว่าเธอจะสามารถรักษาอาการของเขาได้

เจ้าของร้านหนังสือขยับถอยหลังไปเล็กน้อย ระหว่างเรามีเคาน์เตอร์คิดเงินขวางกั้นเอาไว้ เขาค่อยๆ เลิกชุดที่สวมอยู่ซึ่งมันดูคล้ายกับกระโปรงขึ้นมาเรื่อยๆ จนชุดที่เขาสวมกองอยู่ที่เอว

นาเวียรู้ดีว่าปัญหาที่แม่มดผุ้นั้นสร้างเอาไว้มันคือปัญหาใหญ่ แต่เธอก็ไม่คิดว่ามันจะใหญ่มากขนาดนี้นี่นา..นั่นมันใหญ่เหมือนขาที่สามเลยงั้นเรอะ!!”