3.ช่วยหน่อย

เมื่ออิสเคตื่นขึ้นมาเขาก็ได้กลิ่นของซุปหอมๆ ที่ลอยฟุ้งในอากาศ เขาเดินออกจากห้องนอนชั้นบนลงมาที่ชั้นล่างอย่างรวดเร็ว..

ห้องรับแขกที่เดิมทีมันเต็มไปด้วยอาวุธล่าสัตว์ของเขา ในยามนี้ดูสะอาดอย่างน่าเหลือเชื่อ เขาปรายสายตาออกไปมองที่ด้านนอกคฤหาสน์ก็มองเห็นเชือกที่มัดอยู่มากมายดูคล้ายกับราวตากผ้า และที่ปลายสุดของเชือกพวกนั้นคือนาเวียที่กำลังยกชายกระโปรงของเธอขึ้นแล้วย่ำเท้าลงไปในอ่างไม้เพื่อซักผ้า..

“ท่านอิสเคตื่นแล้วอย่างนั้นหรือคะ? ข้าทำมื้อเช้าเอาไว้แล้ว เดี๋ยวข้าจะรีบไปตักมาให้นะคะ”

นาเวียฉีกยิ้มกว้างด้วยความสดใส เธอรีบล้างมือแล้ววิ่งเข้าไปในครัว ผมสีทองถูกมัดรวบเอาไว้ด้านบนแล้วผูกทับด้วยผ้าผูกผม..เพื่อให้สะดวกต่อการทำงาน เธออยากจะตอบแทนเขาสักหน่อยเรื่องที่เขาอุตส่าห์มีน้ำจิตน้ำใจในการให้ที่พักแก่เธอ

เพราะฉะนั้นมื้อเช้าในวันนี้จึงจัดเต็มแบบชุดใหญ่ไฟกะพริบ..

ซุปแอปเปิ้ล พายแอปเปิ้ล น้ำแอปเปิ้ล..

“ข้าตั้งใจทำอาหารพวกนี้มาให้ท่านโดยเฉพาะเลยนะคะ..รีบๆ ทานในตอนที่ยังร้อนๆ ..”

อิสเคยกมือขึ้นมาปิดจมูกในทันที เขาขมวดคิ้วแล้วมองหน้าของนาเวียด้วยแววตาที่น่าเสียดาย

“เจ้าไปเอาแอปเปิ้ลมากมายพวกนี้มาจากไหนกัน?”

หากบอกเขาออกไปว่าเธอไปเอามาจากท่านแม่มดเอมเบอร์มีหวังเขาไม่ยอมกินอย่างแน่นอน ฉะนั้นแล้วขอโทษนะคะที่ต้องโกหกแบบนี้

“ข้า..พอจะมีเงินติดตัวมาบ้าง ข้าจึงไปซื้อมา..”

อิสเคอยากจะหัวเราะออกมาให้ดังๆเสียจริง แอปเปิ้ลพวกนี้นาเวียคงไปเอามาจากบ้านแม่มดอย่างนั้นสินะ เพราะในเมืองนี้ของเรานั้นแอปเปิ้ลถือเป็นสิ่งต้องห้าม เพราะคำสาปของท่านปู่มันเริ่มต้นมาจากที่ท่านปู่กินแอปเปิ้ลที่แม่มดให้..ฉะนั้นแล้วทั่วทั้งเมืองแห่งนี้จึงไม่มีใครกล้ากินแอปเปิ้ลอีกเลย และในเวลาต่อมาเจ้าผลไม้สีแดงเหล่านั้นจึงถูกแบนออกจากหมู่บ้านของเรา ห้ามขาย ข้ามกิน ห้ามนำเข้ามา มีเพียงบ้านของแม่มดเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่ยังคงปลูกต้นแอปเปิ้ลเอาไว้

เขาคิดว่านาเวียคงไม่ได้มีเจตนาร้าย เพราะดูท่าทางของนางแล้ว นางไม่ใช่สตรีที่จะฉลาดสักเท่าไหร่นัก..

“ขออภัยด้วยนะนาเวียไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากกินแต่เพราะว่าข้าแพ้แอปเปิ้ลต่างหาก”

ห๊า!!..แพ้แอปเปิ้ลเนี่ยนะ ปกติจะต้องแพ้ลูกพีชกันสิ มีอย่างที่ไหนมาแพ้แอปเปิ้ลน่ะ!!

“ล้อกันเล่นใช่ไหมคะ? ..มีคนที่แพ้แอปเปิ้ลด้วยอย่างนั้นหรือ?”

อิสเคส่งยิ้มให้เธอจางๆก่อนที่เขาจะลุกขึ้นแล้วสวมเสื้อคลุม

“ข้ากินแอปเปิ้ลไม่ได้ หากกินแล้วจะแน่นหน้าอกแล้วจุกจนหายใจไม่ออก คนส่วนใหญ่ในเมืองนี้ก็มีอาการแบบนั้นจนเมืองของเรา..ห้ามนำเข้าแอปเปิ้ลเข้ามาเลย อย่านำแอปเปิ้ลไปให้ใครอีกล่ะนาเวีย หากว่าเจ้าไม่อยากจะถูกมองแปลกๆในเมืองนี้ก็หยุด..ยุ่งเกี่ยวกับแม่มดซะเถอะ ข้าจะออกไปที่ตลาดเพื่อไปขายสัตว์ที่ล่ามา ตอนเย็นข้าจะซื้อขนมปังมาเพิ่มให้ก็แล้วกัน”

เธอยืนมองแผ่นหลังของอิสเคที่กำลังไกลออกไปเรื่อยๆ ด้วยแววตาที่เศร้าสลด..

ตอนแรกเธอคิดว่ามันง่ายก็แค่ให้กินแอปเปิ้ลเท่านั้นคำสาปของพวกเขาก็จะจางหายไป แต่เธอไม่คิดเลยว่าเจ้าผลไม้ลูกสีแดงนั่นจะถูกแอนตี้จากคนในเมืองมากขนาดนี้..แล้วทีนี้เธอจะทำอย่างไรดีล่ะ

นาเวียถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอมองอาหารที่ตั้งอกตั้งใจตื่นมาทำตั้งแต่เช้ามืดก่อนจะนั่งลงแล้วทานอาหารมากมายด้วยอารมณ์โกรธ หลังจากนั้นนาเวียจึงเดินออกไปเพื่อซักผ้าต่อ..ทว่าสิ่งที่เธอเห็นคือนกสีขาวสองตัวที่กำลังบินไปบินมา พวกมันมองมาที่เธอก่อนจะบินมาวนเวียรอบๆ ตัวเธออย่างเป็นมิตร

“เจ้าคือสโนว์ไวท์ใช่รึเปล่า?”

นี่มันจะแฟนตาซีเกินไปแล้ว นกพูดได้งั้นเรอะ!

“ข้าไม่ใช่สโนว์ไวท์หรอกนะ..ไม่ใช่อย่างแน่นอน”

นกตัวที่หนึ่งหรี่ตามองหน้าของนาเวีย

“หากไม่ใช่สโนว์ไวท์แล้วทำไมเจ้าถึงฟังภาษาสัตว์ได้เล่า? มีเพียงแค่สโนว์ไวท์เท่านั้นที่จะฟังภาษาสัตว์ของพวกเราได้”

อา..เรื่องนั้นเธอก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วเจ้านกพวกนี้จะมาตามตื้อเธอทำไมก่อน ก็บอกว่าไม่ใช่สโนว์ไวท์ยังไงล่ะโว้ย!!

“ใจเย็นๆ ก่อนสิโรซี่..บางทีถึงแม้ว่านางจะไม่ใช่สโนว์ไวท์แต่นางอาจจะช่วยเหลือพวกเราได้..เราลองขอร้องนางหน่อยเถิด”

นกตัวที่สองชื่อลิเวีย มันกำลังห้ามปรามเพื่อนที่กำลังหัวร้อนอยู่

ช่วยงั้นเหรอ? ตอนนี้ตัวเธอเองยังเอาตัวไม่รอดแล้วจะไปช่วยใครได้เล่า

“ข้าช่วยใครไม่ได้หรอก..ตัวข้าเองข้ายังไม่สามารถช่วยตัวข้าได้เลย..”

“แต่หากเจ้าช่วยเรา เราก็จะช่วยเจ้าด้วยนะ”

นกโรซี่ยื่นข้อเสนอ..ขอร้องล่ะได้รับความช่วยเหลือจากนกเนี่ยนะมันจะมีประโยชน์ตรงไหนกัน

“ข้าและลิเวียบินไปมาทั่วทั้งหมู่บ้านแห่งนี้ แน่นอนว่าเราทั้งสองรู้ข่าวและความเคลื่อนไหวของคนในหมู่บ้านเป็นอย่างดี หากเจ้าสงสัยหรือว่าอยากจะรู้เรื่องไหน ข้ายืนยันว่าข้าสามารถตอบคำถามของเจ้าได้ทุกเรื่อง ยกตัวอย่างเช่น..เจ้ากำลังตามหาชายหนุ่มที่ถูกแม่มดสาปอยู่ใช่ไหมล่ะ ข้าช่วยเจ้าตามหาได้นะ”

เมื่อได้ยินข้อเสนอที่แสนจะเย้ายวนใจ นาเวียก็เลิกซักผ้าในทันที เธอนั่งลงบนพื้นหญ้าก่อนจะมองไปที่นกโรซี่และนกลิเวีย

“พวกเจ้าอยากให้ข้าช่วยเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ?”

นกโรซี่และนกลิเวียมองหน้ากัน

“ช่วยห้ามเจ้าหนุ่มอิสเคให้เลิกเข้าไปในป่าหน่อยสิ ไม่ใช่แค่พวกนกเท่านั้นที่เดือดร้อนแต่กับสัตว์อื่นๆ ก็เดือดร้อนเช่นเดียวกัน เพราะแสงสว่างอันเจิดจ้าของเขาทำให้เราไม่ได้หลับไม่ได้นอน อีกทั้งเขายังล่าพวกเราไปขายอีกต่างหาก..แถมแสงที่เจิดจ้านั่นสร้างปัญหาต่อสายตาของพวกสัตว์มากทีเดียว หากเรามองตรงๆ อาจจะตาพร่ามัวไปหลายวันเลย..นี่มันเรื่องใหญ่และเรื่องเดือดร้อนมากเลยนะ..”

นาเวียล้มตัวนอนลงบนพื้นหญ้าในทันที เพราะว่านั่นมันคือปัญหาที่เธอเองก็กำลังเผชิญหน้าเช่นเดียวกัน

“ข้าเองก็พยายามจะช่วยให้เขาหายจากอาการเรืองแสง แต่ว่าเขาดันแพ้แอปเปิ้ลเนี่ยนะสิ แถมเขายังดูเหมือนไม่อยากให้ตรงส่วนนั้นกลับไปเป็นปกติอีกต่างหาก..เช่นนั้นข้าจะทำอะไรได้ล่ะ..แถมการล่าสัตว์ยังเป็นอาชีพของเขาอีกต่างหาก..”

“กริ้ง!!”

นกโรซี่สะบัดปีกไปมาก็ปรากฏเหรียญทองหลายเหรียญที่หล่นลงมาจากปีกนั้นราวกับมีเวทมนตร์

“ข้าสามารถหาเงินมาให้ได้นะ ขอแค่เจ้าหาทางรั้งชายผู้มีแสงสว่างอันเจิดจ้าผู้นั้นไม่ให้เขาเข้าไปในป่ายามราตรีก็พอ..”

นาเวียอ้าปากค้าง เธอหยิบเหรียญทองนั่นมากัดก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ นี่มันทองจริงๆ นี่!!

ให้ตายสิ เช่นนั้นเธอควรจะทำอย่างไรเพื่อรั้งเขาเอาไว้ที่บ้านในยามราตรีดีล่ะ