2.เอาใจช่วย

สตรีอย่างนั้นหรือ? อิสเคไม่เข้าใจว่าในป่ายามดึกดื่นเช่นนี้มีสตรีได้อย่างไรกัน อีกทั้งสตรีผู้นี้ก็กำลังจ้องมอง..ส่วนที่กำลังส่องแสงสว่างของเขาอยู่ นางอ้าปากค้างราวกับว่านี่มันเหลือเชื่อ..

“เจ้า..เป็นใครกัน มาจากหมู่บ้านอื่นอย่างนั้นหรือข้าไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน”

กว่านาเวียจะหาเสียงของตัวเองเจอ เธอก็ยืนอึ้งอยู่พักหนึ่ง..จุ๊ดจู้เรืองแสงเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว..จะร่ายคำสาปอะไรทำไมไม่คิดให้ดีหน่อยละโว้ย!!

“ข้า..ข้าหลงป่าค่ะ ข้าแค่จะมาเดินเล่นแต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้..อะ..เอ่อ..นั่น..เจ้าสิ่งนั้นของท่านมัน..น่าตื่นตาตื่นใจมากทีเดียว”

อิสเคจับที่ปลายจมูกของเขาก่อนที่เขาจะอมยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

“ใครๆ ต่างก็บอกอย่างนั้น ข้ารู้ดีว่านี่มันน่าเหลือเชื่อแต่ว่ามันทำให้ข้าล่าสัตว์ได้ดีมากทีเดียว..มากับข้าสิข้าจะไปส่งเอง บ้านของเจ้าอยู่ที่ไหนล่ะ”

แล้วไปท่าทางดีใจราวกับได้รับคำชมนั้นมันคืออะไรกัน? นี่ใช่เรื่องที่จะเอามาโอ้อวดกันงั้นเรอะ!!

“อา..ข้าคิดว่าท่านควรจะปิดมันเอาไว้ คงไม่ดีหากท่านพาข้าออกจากป่าด้วยสภาพเช่นนั้น”

อิสเคระเบิดเสียงหัวเราะออกมา..

“ไม่มีใครคิดเรื่องนั้นหรอก คนในหมู่บ้านต่างก็รู้กันดีว่าข้าคือใคร..ข้าไม่สามารถทำอะไรสตรีได้หรอก เพราะแค่เจ้าเข้ามาใกล้ตาของเจ้าจะมองอะไรไม่เห็นไปหลายวันเพราะแสงที่สว่างจ้ายิ่งกว่าอะไรของเจ้านี่น่ะ..”

ห๊ะ..แค่เธอลองคิดถึงตอนที่หมอนี่กำลังทำเรื่องเช่นนั้นกับสตรี นาเวียก็แทบจะกลั้นขำเอาไว้ไม่ได้..ใบหน้าของเขานั้นนับว่าหล่อเหลา ผิวสีแทนที่คล้ำจากการถูกแดดเผาทำให้เขาดูคมเข้มในแบบที่สตรีเห็นเป็นต้องชอบแน่ๆ มันไม่น่าแปลกใจหรอกที่เขาจะมีสตรีเข้าหา แต่..เพราะเจ้านั่นของเขามันเรืองแสงเช่นนี้ คงจะมีปัญหาไม่น้อยเลยกับเรื่อง..บนเตียง

“ว่าแต่บ้านของเจ้าอยู่ที่ไหนกัน”

เมื่อนาเวียชี้ไปที่บ้านของแม่มด..สีหน้าของอิสเคก็เปลี่ยนไปในทันทีที่เขาล่วงรู้ว่าสตรีผู้แสนน่ารักผู้นี้อาศัยอยู่กับแม่มดชั่ว

“เจ้า..เป็นพวกเดียวกับแม่มดอย่างนั้นหรือ?”

เขาถามออกมาพร้อมกับเดินถอยหลังไปหลายก้าว และนั่นทำให้เธอรับรู้ได้ในทันทีว่าความสัมพันธ์ของแม่มดกับคนที่นี่คงไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก

“ข้าพึ่งมาจากต่างเมืองค่ะ และข้าได้แม่มดผู้นั้นช่วยเหลือจึงได้มีที่พัก คือว่าข้า..จำเรื่องราวของตัวเองไม่ได้เลย จำได้เพียงแค่ชื่อเท่านั้นว่าข้าชื่อนาเวีย”

ความหวาดระแวงของอิสเคน้อยลงนิดหน่อยเมื่อนาเวียกล่าวอธิบาย

“แม่มดผู้นั้นชั่วช้ายิ่งนัก นางสาปแช่งคนในหมู่บ้านมากมาย และ..หนึ่งในผู้ที่โดนสาปแช่งคือท่านปู่ของข้าเอง เดิมทีหมู่บ้านของเรานั้นเป็นตระกูลขุนนาง แต่เพราะมีหลายตระกูลที่ออกไปจากหมู่บ้านไม่ได้ ทำให้การค้าขายหรือว่าการทำธุรกิจมีอันต้องจบลง ครอบครัวของข้าจนลงเรื่อยๆ และสุดท้ายในครอบครัวนั้นก็เหลือแค่ข้าเพียงผู้เดียว ข้าต้องมาทำอาชีพล่าสัตว์ป่าขาย..นี่คือคำเตือนของข้า อยู่ให้ห่างจากแม่มดนั่นไม่อย่างนั้นเจ้าคงจะถูกนางสาปแน่ๆ ..หากคืนนี้ไม่มีที่พักเช่นนั้นไปพักที่บ้านของข้าก่อนก็ได้”

รอยร้าวที่เกิดขึ้นมามันไม่ใช่รอยเล็กๆ เลยแฮะ ร้อยปีที่ผ่านมา ครอบครัวของผู้คนที่ถูกสาปคงจะทรมานมากทีเดียว เกมนี้เล่นกับจิตใจของคนมากพอสมควร น้องชายของเธอสร้างเกมแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไงกัน สมองของหมอนั่นไม่น่าจะมีเยอะแยะมากขนาดนี้นี่

“เช่นนั้นขอรบกวนด้วยนะคะ”

บ้านของอิสเคคือคฤหาสน์หลังย่อมๆ เลย แต่เพราะที่นี่ไม่มีคนอยู่ สภาพของคฤหาสน์จึงทรุดโทรมมากทีเดียว เขาวางสัตว์ที่ล่ามาได้ลงบนแผ่นน้ำแข็ง ก่อนจะเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง อิสเคออกมาอีกครั้งพร้อมกับพยักหน้า

“ข้าทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยแล้ว เข้าไปพักเถิด ข้าไม่รู้ว่าเจ้าทานอะไรมารึยัง ในครัวมีซุปและขนมปังอยู่..”

นาเวียเหลือบมองเข้าไปในห้องที่เขาบอกว่าทำความสะอาดแล้ว..แน่นอนว่ามันยังคงเต็มไปด้วยฝุ่น

“ไม่ทราบว่าท่านพอจะมีเทียนไหมคะ ข้าจะเข้าไปทำความสะอาดอีกสักรอบ”

อิสเคกระแอมเบาๆ ด้วยอาการเขินอาย เรื่องการทำความสะอาด เขาไม่ถนัดเลยจริงๆ เพราะอย่างนั้นเขาจึงปล่อยให้คฤหาสน์หลังนี้ทรุดโทรมลงไปตามกาลเวลา

เขาส่งเทียนให้เธอก่อนจะหันกลับไปที่สัตว์ที่พึ่งล่ามา..

“ข้าไม่ถนัดเรื่องการทำความสะอาดเท่าไหร่นัก คงต้องขออภัยด้วย อย่างที่เจ้าเห็นในบ้านหลังนี้มีห้องนอนมากทีเดียว หากเจ้าไม่มีที่ไปก็อยู่ที่นี่ไปก่อนเถิด..แล้วก็ถ้าเป็นไปได้ อย่าบอกใครว่าเจ้ารู้จักแม่มดคนนั้น..”

นาเวียพยักหน้าเร็วๆ ก่อนจะระบายยิ้มหวานส่งให้อิสเค

“ขอบคุณนะคะ”

อันที่จริงอยู่ที่นี่ก็ไม่เลวเลย แค่ทำให้เขากินแอปเปิ้ลถอนคำสาปเข้าไป คำสาปของเขาก็จะจางหายไป..นั่นอาจจะเป็นก้าวแรกที่ยิ่งใหญ่ของเธอก็ได้

นาเวียเข้าไปในห้องนั้นแล้วเริ่มลงมือทำความสะอาดห้องให้ดี เพราะนี่คือช่วงเวลากลางคืนเธอจึงทำเท่าที่ทำได้ เอาไว้พรุ่งนี้ตอนเช้าเธอค่อยเอาผ้าห่มและผ้าม่านพวกนั้นไปซักก็แล้วกัน

...............

“ผมขอลาออกครับ..จากนี้ไปผมจะไม่สร้างหรือว่าพัฒนาเกี่ยวกับระบบเกมอีกแล้ว”

เขายื่นใบลาออกด้วยแววตาที่มุ่งมั่น เขาไม่รู้สึกเสียดายแม้แต่นิดเดียวที่เสียงานดีๆ และเงินเดือนมากๆ แบบนั้นไป เพราะว่าเขาได้ทำในสิ่งที่เขาอยากจะทำเรียบร้อยแล้ว

เกมที่เขาอยากจะสร้างมากที่สุด เขาทำมันสำเร็จแล้วและเกมนั้นมันมีเอาไว้สำหรับผู้เล่นเพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นคือพี่สาวต่างมารดาของเขา

ขอให้พี่มีความสุขอยู่ในเกมที่ผมสร้างนะครับ..

“นี่..ฉันรู้ว่านายกำลังเสียใจเรื่องพี่สาว แต่ลองคิดดูอีกหน่อยเถอะเรื่องการลาออกน่ะ บริษัทของเราหากขาดนายไปจะลำบากเอานะ หรือว่าเงินเดือนที่ให้นายมันน้อยไป ลองเสนอมาสิ..ฉันจะเอาไปให้บอร์ดบริหารดูเอง”

เขาแค่นหัวเราะในลำคอ..

“..เรื่องนั้นผมตัดสินใจไปแล้วครับ ผมคงไม่สามารถกลับไปทำงานได้แล้วล่ะครับผู้จัดการ ผมฝึกสอนคนในทีมเอาไว้แล้วต่อให้ไม่มีผม เกมนั่นก็ยังคงเดินต่อไปได้”

“ฉันเปลี่ยนใจนายไม่ได้สินะ หากนายอยากจะสร้างเกมสำหรับเด็กอีกก็ทักมาแล้วกัน เด็กๆ ชอบเกมของนายมากเลยนี่เพราะเกมนั่นช่วยจำคำศัพท์ได้ดี พ่อแม่ผู้ปกครองก็ยินดีจ่ายไม่อั้นเลย..นี่มันน่าเสียดายจริงๆ เลยนะ”

เขาไม่อยากจะสร้างเกมอะไรขึ้นมาอีกแล้วล่ะ..เขาอยากให้ชีวิตของเขาจดจำว่าเกมสุดท้ายที่เขาสร้างมันคือเกมที่เริ่มต้นมาจากความตายของพี่สาว

“ผมสะเทือนใจกับการตายของพี่สาวมากๆ เพราะอย่างนั้นผมคงสร้างเกมไม่ได้อีกแล้วครับ ขอโทษด้วยนะครับผู้จัดการ..”

พี่สาวผู้เป็นดั่งหนามที่ทิ่มแทงหัวใจมาเนิ่นนาน ในยามนี้ไม่มีหนามอันนั้นอยู่อีกต่อไปแล้ว หลังจากนี้เขาจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เพื่อทดแทนช่วงเวลาหนึ่งปีที่เขาทุ่มเทไปกับการสร้างเกม

ขอให้พี่..ทำภารกิจผ่านนะครับ ผมเอาใจช่วย..