บทที่2 ไร้ความสำคัญ

“ก็ประมาณนั้น จนกว่าเธอจะอายุครบยี่สิบ ถึงตอนนั้นฉันจะหย่าให้ พร้อมกับเงินอีกก้อนให้เธอกับครอบครัวไปตั้งตัว ถือว่าเรามีแต่ได้กับได้ร่วมกัน เห็นด้วยไหม...” ถือเขาว่าชัดเจนต่อความต้องการของตัวเองทีเดียว ในขณะที่เธอต้องมาสูญเสียสิ่งที่มีที่สุดในชีวิตลูกผู้หญิงไป แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ให้ความสำคัญกับมันเลยเพราะไม่ได้เอ่ยถึง ไม่แม้แต่จะถามว่าเธอจะรู้สึกแบบไหน ยังไง ทั้งหมดนี้มันคือความต้องการของเขาแต่เพียงคนเดียวแล้วจะให้เธอว่าอะไรได้อีก

“ฉัน...ตกลงค่ะ”

“ดี ถ้างั้นตกลงตามนี้ อีกอย่างฉันอยากให้เรื่องที่เราตกลงกันในวันนี้เป็นความลับมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ อย่าให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด ไม่ว่าคนฝั่งฉัน หรือฝั่งเธอ! เข้าใจไหม” หนนี้สร้อยสุดาไม่ได้ตอบเป็นคำแต่เลือกที่จะพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ในเมื่อเขาต้องการให้ทุกอย่างเป็นแบบนั้น ก็คงต้องเป็นแบบนั้น ที่ยอม...เพราะทางเธอก็มีส่วนผิดที่คิดแผนแบบนั้นขึ้นมา ก็ต้องยอมรับชะตากรรมไปอย่างไม่มีข้อแม้

เมื่อตกลงกันได้ อดิสรณ์จึงกลับรถเพื่อมาส่งว่าที่ ‘เมียในนาม’ ที่บ้าน ทว่าเมื่อมาถึงกลับพบว่ามีชายชราคนหนึ่งยืนรออยู่ เมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนบ้าน สร้อยสุดาถึงได้เดินเข้าไปหา

“เกิดอะไรขึ้นจ๊ะน้าบก!”

“แกหายไปไหนมานังสร้อย รู้ไหมว่าตอนนี้ตากับยายแกถูกรถชนอยู่โรงพยาบาล!” คำพูดนั้นทำเอาคนที่ไม่ทันจะได้เตรียมตัวเตรียมใจรับกับข่าวร้ายตกใจจนเริ่มขาดสติ เธอคงวิ่งไปคว้าจักรยานหากไม่ติดว่าถูกมือของใครบางคนคว้าไว้

“ปล่อย! สะ..สร้อยจะไปหาตากับยาย!”

“ขึ้นรถ! ฉันพาไป!”

อดิสรณ์ไม่รอให้อีกคนได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เขาจับจูงหล่อนให้เดินกลับมาขึ้นรถอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะรีบขับไปยังโรงพยาบาล ตามคำบอกที่เพิ่งจะได้รู้ทันที

คำภาวนาที่ดังมาตลอดการเดินทางของสร้อยสุดาไม่เป็นผล... เพราะต้องการที่จะผลักคู่ชีวิตออกให้พ้นทางรถ ตาของเธอเลยถูกรถคันนั้นชนเข้าที่กลางลำตัวอย่างแรง ทำให้ท่านเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ ส่วนยายแม้จะถูกผลักออกไป แต่ก็ไม่พ้นอยู่ดี ท่านอดทนจนถึงนาทีสุดท้าย ก่อนจะไปเสียชีวิตตามคู่ชีวิตไปที่โรงพยาบาล ปิดฉากชีวิตคู่ที่ดำเนินมาอย่างยาวนานถึงหกสิบสี่ปีท่ามกลางเสียงร้องไห้ระงมของหลานสาว ที่แม้แต่รีบแค่ไหน แต่ก็มาไม่ทันดูใจทั้งสองคนอยู่ดี

“ตา ยาย! อย่าทิ้งสร้อยไปแบบนี้ แล้วสร้อยจะอยู่กับใคร!” เสียงร้องของคนใจสลายไม่อาจทำให้อดิสรณ์ทนมองอยู่เฉยได้อีกต่อไป เขาขยับตัวเข้าไปใกล้ ก่อนจะคว้าคนน่าสงสารเข้ามากอดไว้เต็มอ้อมแขน เหมือนจะยืนยันให้เธอได้รู้

ว่าที่ตรงนี้ยังมีเขาอีกคน...

เพราะไม่ใช่คนโด่งดังอะไร งานศพของสองสามีภรรยาวัยชราถึงถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย มีเพียงชาวบ้านละแวกบ้านเท่านั้นที่ผลัดเปลี่ยนกันมาฟังพระสวดและหยิบยื่นน้ำใจเล็กๆ ให้หลานสาวของผู้ลาลับไว้ติดตัว สายตาของใครหลายๆ คนต่างเห็นใจ จากนี้ไปคงต้องอยู่ลำพัง เพราะนอกจากตากับยายแล้ว ก็ไม่เห็นเด็กนี่จะมีญาติที่ไหนอีก ที่น่าสงสัยสุดเห็นจะหนีไม่พ้นร่างสูงใหญ่ ที่ใครต่อใครต่างรู้จักกันดีของอดิสรณ์

เพราะนับตั้งแต่เกิดเรื่องเขาก็ไม่ได้ปล่อยให้ ‘เมียเด็ก’ ของตัวเองต้องเผชิญหน้ากับเรื่องตรงหน้าเพียงลำพัง พยายามทำทุกอย่างเท่าที่ช่วยได้ แต่ก็ยังรู้สึกไม่มากพออยู่ดีจึงเอ่ยปากขอให้พ่อกับแม่ยื่นมือเข้ามาช่วย เพื่อที่ว่าเขาจะได้ดูแลหล่อนได้เท่าที่ใจต้องการ ไม่ต้องมานั่งห่วงหน้าห่วงหลัง

“นี่พ่อกับแม่ฉัน” เด็กสาวยกมือขึ้นไหว้ในขณะที่สายตานั้นแทบไม่ยอมละไปจากรูปถ่ายหน้าศพของตำกับยายเลยแม้แต่นาทีเดียว ภาพนั้นสะท้อนใจคุณบุหงาเป็นอย่างมาก ท่านค่อยๆ ทิ้งตัวลงนั่ง ก่อนจะคว้าคนน่าสงสารเข้ามากอดเมื่อทนต่อความรู้สึกสงสารไม่ไหว

“อย่าเสียใจไปเลยนะหนู คิดเสียว่าตากับยายหนูพวกเขาสองคนไปสบายแล้ว จากนี้ก็ย้ายไปอยู่กับแม่กับพี่เขาที่บ้าน พวกเราจะดูแลหนูเอง” สร้อยสุดาไม่ได้ตอบอะไรนอกจากสะอื้นไห้อย่างหนักอยู่ในอ้อมกอดของคนแปลกหน้าที่เธอเพิ่งเคยพบเป็นครั้งแรก หากแต่อ้อมกอดของท่านนั้นกลับอบอุ่นจนเธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จนทำให้คิดไปถึงแม่ที่ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านอยู่ที่ไหน ว่ามันจะอบอุ่นเหมือนกันรึเปล่า

เป็นคืนแรกที่สร้อยสุดากลับมานอนบ้าน มันเป็นคืนแรกที่ไม่มีตากับยายในบ้านหลังนี้ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นจึงเต็มไปด้วยความคิดถึงจับใจ ตั้งแต่จำความได้เธอก็อยู่กับท่านทั้งสองมาโดยตลอด ส่วนแม่หลังจากที่เอาเธอมาทิ้งไว้ ท่านก็ไปมีครอบครัวใหม่ และไม่เคยส่งข่าวกลับมาอีกเลย เธอรู้แต่เพียงว่าท่านไม่อยากให้ครอบครัวใหม่รับรู้ว่าเคยผ่านการมีลูกมาก่อน เธอจึงเป็นลูกในความทรงจำที่ท่านอยากจะลืมเลือน ส่วนตากับยาย ก็เลี้ยงดูเธอเป็นอย่างดีเท่าที่พวกท่านจะทำได้

แสงไฟจากรถที่ขับเข้ามาจอดบริเวณหน้าบ้านทำให้คนที่กำลังคิดถึงคนที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับเงยหน้าขึ้น จะเรียกว่าตกใจก็คงไม่ผิดนัก เพราะไม่คิดว่าจะเป็นเขาที่มาที่นี่

ซ้ำยังมาในเวลาแบบนี้อีก...