บทที่ 4 คับแค้น

ทว่ากาเร็ตกลับตระหนกตกใจ รีบคว้าข้อมือไว้ เซเนียหันกลับมา สะบัดเรียวแขน ให้พ้นการเกาะกุม

“คุณเข้าไปไม่ได้ ฉันกับท่านดีทริส กำลังจะมีความสุขกัน!”

คิ้วบางขมวด “ทำไมฉันจะเข้าไปไม่ได้!”

“เพราะท่านดีทริส ไม่ได้เรียกหาคุณ หรือคุณต้องการไปขัดขวางเพราะอิจฉา!”

“คุณกาเร็ตหยุดนะ!” แม่บ้านรีบร้องห้าม

“ฉันพูดเรื่องจริง ทำไมคุณต้องมาขัดขวางความสุขของฉันกับท่านดีทริสด้วย!”

“แล้วทำไมฉันจะทำไม่ได้!” เซเนียย้อนเสียงแข็ง

“ที่คฤหาสน์หลังนี้ ท่านดีทริสใหญ่ที่สุด คุณเอาสิทธิ์อะไรมายุ่งวุ่นวาย!”

“สิทธิ์ของคู่หมั้นไง ฉันเป็นคู่หมายที่ต้องแต่งงานกับดีทริส พอใจหรือยัง!” หญิงสาวอธิบายเสียงกร้าว จ้องมองอีกฝ่าย เห็นแววตาไหววูบ

“ไม่จริง!”

เธอกระตุกยิ้มมุมปาก “ลองเข้าไปในห้องดีทริสไหมล่ะ ถามเขาตรง ๆ เลยก็ได้ หรือถ้าอยากลอง ถามไปเลยว่าเลือกฉันหรือเธอ!”

“ท่านดีทริสไม่มีวันเลือกผู้หญิงคนไหน นอกจากคุณเซเนียหรอกค่ะ!” เรต้าออกปาก ทำเอากาเร็ตหน้าซีดเผือด

เซเนียไม่สนใจ เร่งเท้าไปยังห้องเป้าหมาย เปิดเข้าด้านใน เห็นร่างสูงกำลังนั่งอยู่ตรงโซฟา ในสภาพสวมชุดคลุม ดวงตาผสานกัน เขายกยิ้ม ทอดมองคนงาม แล้วเลยไปยังเบื้องหลัง เห็นหญิงสาวที่ตนเรียกมา กำลังหน้าซีดอยู่

“มาหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่าเซเนีย” เขาเอ่ยถาม น้ำเสียงยั่วยวน ราวกับต้องการแกล้ง

“ฉันพาผู้หญิงของคุณมาส่ง” เธอยิ้มหวาน

ร่างสูงใหญ่ลุกยืน แล้วสาวเท้ามาหยุดยืนตรงหน้า โน้มใบหน้าเข้าใกล้ ทำเอาผู้หญิงคนอื่น ถึงกับชะงัก มือบางยกดันแผงอก เอนกายเบือนหน้าหนี

“หยุดนะ! คุณจะทำอะไร ไม่ต้องเข้ามาใกล้ฉันขนาดนี้ก็ได้!” เซเนียร้องห้าม

“ผมนึกว่าคุณ อยากจะร่วมวงกับผมอีกคน”

ตวัดสายตามอง กัดริมฝีปากแน่น

“อย่ามาเหมารวมว่าฉันจะรู้สึกกับคุณ เหมือนผู้หญิงคนอื่น!”

เขาหัวเราะในลำคอ คว้าข้อมือคู่หมายเอาไว้ แล้วรั้งเข้าหา กอดรัดไว้แน่น

“ถ้าไม่อยากร่วมด้วย แล้วเข้ามาในห้องผมทำไม แถมยังพาผู้หญิงมาด้วยถึงสองคน!”

“ปล่อยฉันนะดีทริส บอกให้ปล่อยไง!” เธอร้องลั่น พยายามดิ้นรนขัดขืน

“ตอบมาเซเนีย!” น้ำเสียงเริ่มคุกคาม

“คุณมียางอายบ้างไหม คนอื่นอยู่ในห้องเยอะแยะ ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!”

ดีทริสเหลือบมอง เห็นคนอื่นยืนจ้องมอง น้ำตาคลอ เขาระบายลมหายใจ แต่ยังไม่ยอมปล่อยคู่หมาย

“ออกไปให้หมด!”

“แต่ว่าท่านเรียกฉันมาหานี่คะ!” กาเร็ตแย้งเสียงหลง

“ฉันไม่อารมณ์แล้ว ตอนนี้ฉันอยากอยู่กับคู่หมั้น เพราะฉะนั้น ออกไปให้หมด!”

สามคนพากันเดินออกมา ปิดประตูลง แววตาหม่น เรต้ากำมือแน่น น้ำตาคลอ เธอไม่อยากเชื่อเลย ว่าท่านดีทริสจะให้ความสำคัญ กับว่าที่นายหญิงถึงเพียงนี้ มันทำเอาหัวใจแทบระเบิดเพราะความริษยา

“ฉันบอกแล้ว ว่าเธอไม่มีวันสำคัญไปกว่าคุณเซเนีย!” เรต้าเย้ยหยัน

คนฟังหันกลับมา “มันก็ไม่ต่างกันหรอก ขนาดเธออยู่ใกล้แค่นี้ ท่านดีทริสยังลงทุนมาเรียกฉัน มันหมายความว่ยังไงไม่ได้ นอกจากเบื่อเธอแล้วน่ะสิ!”

“กาเร็ต!”

“เธอก็คงเป็นได้แค่คนรับใช้ ของผู้หญิงที่ท่านดีทริสเทิดทูนเท่านั้น” กาเร็ตเย้ยหยัน

“แต่อย่างน้อย ฉันก็ยังได้อยู่ ได้เจอท่านทุกวัน แต่คนอย่างเธอ ถ้าหากนายท่านแต่งงานไปแล้ว คงไม่มีวันได้โผล่หัวมาอีก!”

“นังเรต้า!” กาเร็ตง้างมือ

“หยุดทั้งคู่! แยกย้ายกันไปได้แล้ว!” แม่บ้านตำหนิ สองสาวเลยพากันแยกย้ายไป

ในห้องร่างบางยังคงถูกกอดรัดแน่น เซเนียพยายามเบือนหน้าหนี เพื่อให้พ้นจากใบหน้าคมเข้ม ซึ่งกำลังโน้มเข้าหา

“ปล่อยฉันนะดีทริส!” เธอร้องบอก อึดอัดจนหายใจแทบไม่ออก หมอนี่ต้องการแกล้งกันใช่ไหม

“เธอทำให้ฉันไม่มีที่ระบาย เธอต้องรับผิดชอบเซเนีย!”

เซเนียถูกอุ้มเหนือพื้น แล้วโยนลงบนเตียง พยายามกระโจนหนี แต่กลับถูกรั้ง แล้วพลิกกายให้เผชิญหน้า ร่างสูงใหญ่คร่อมทับลงมา ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้าง มือดันแผงอีกไว้ทันที

“อย่านะดีทริส!”

“ฉันบอกแล้วไง ว่าเธอต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้!”

“รับผิดชอบบ้าอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย!”

“เธอทำให้ผู้หญิง ที่ฉันต้องการ โดนฉันไล่ออกจากห้องไปไง!”

“คุณก็ให้แม่บ้านไปตามกลับมาใหม่สิ!” หญิงสาวย้อนเสียงแข็ง

เขาส่ายหน้า “ไม่ล่ะ เพราะคุณสวยกว่าเป็นไหน ๆ”

รอยยิ้มช่างน่ากลัว มันแฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์ แถมยังสีหน้าท่าทางเหมือนไม่รู้ร้อนหนาว ต่อให้เธอพยายามหลีกหนีเท่าไหร่ กลับเป็นเรื่องยากขึ้นทุกที จะเป็นของเขาไม่ได้เด็ดขาด ไม่เช่นนั้น เธอคงเจ็บปวดไปตลอดชีวิต

“ฉันไม่ใช่ของเล่นของคุณนะดีทริส!”

“ผมไม่เคยมองว่าคุณเป็นของเล่นเลยเซเนีย ไม่มีของเล่นที่ไหนสวยขนาดนี้แล้วล่ะ” เขายิ้มยั่ว ทำเอาอีกฝ่ายหน้าตึง

“เลิกพูดจาแบบนี้กับฉันสักทีดีทริส จำไม่ได้หรือไง เป็นคุณเองต่างหาก ที่ไม่เคยสนใจฉัน ที่คุณเปลี่ยนไป เพราะพินัยกรรมฉบับเดียวเท่านั้น!”