สุดพิศวาส

“คุณท่านครับ คุณหนูเซเนียมาขอพบครับ” ชายวัยกลางคน นามติโน่เอ่ยกำลังเจ้านายหนุ่ม

ดีทริสหันกลับมา จ้องมองอีกฝ่าย แววตาเยือกเย็น ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลา มีแววเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาสีนิลช่างมีมนต์ขลัง ชายผู้เป็นผู้ครอบครองอาณาจักรอันยิ่งใหญ่ของตระกูล อาบานอส

“ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” เขาบอก แล้วสาวเท้าลงมายังชั้นล่าง

ดวงตาคมกริบหรี่มอง ไปยังหญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลอ่อน กำลังนั่งหันหลังอยู่ตรงโซฟา เขาหย่อนกายตรงข้าม จ้องมองวงหน้าอีกฝ่ายไม่วางตา จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ ผิวขาวเนียนอมชมพู ดวงตาเรียวสวย แพขนตางอน ใบหน้านี้คงทำให้หนุ่ม ๆ หลายคงหลงใหล

เจ้าของใบหน้างดงาม กัดริมฝีปากแน่น พยายามข่มความไม่พอใจ คู่หมั้นของเธอ ชายผู้ที่จะได้เป็นสามีในอนาคต ทว่าเธอกลับรังเกียจชายผู้นี้เสียยิ่งกว่าอะไร แค่เพียงเห็นหน้า หัวใจก็เต้นหนัก รู้สึกกดดัน เธอไม่รู้เลยว่าภายใต้ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชานี้ แอบซ่อนอะไรไว้

“คุณทำแบบนี้ทำไมดีทริส!” เธอถามเสียงแข็ง แววตาไม่พอใจ

เขายักไหล่ “ผมทำอะไรเหรอ เซเนีย”

มือบางกำแน่น พยายามเก็บกักอารมณ์ อยากเดินเข้าไปตบหน้าสักฉาด ทำไมเขาต้องไล่ต้อนเธอให้จนมุมถึงเพียงนี้ ต้องให้ยินยอมแค่ไหนถึงพอใจ

“คุณพาตัวแม่นมฉันมาทำไม!”

เขาหัวเราะในลำคอ “คุณไม่รู้เหรอ ว่าผมเชิญแม่นมคุณมาทำไม!”

ดวงตาคนพูดมีไฟโทสะ ไม่ว่ายังไง เขาจะไม่มีทางให้เซเนียรอดพ้นเงื้อมมือไปได้ เธอต้องแต่งงานกับเขา

“ปล่อยแม่นมของฉันไป!”

“แล้วผมจะได้อะไร?” เขาย้อนถาม แววตาดุดัน ทำเอาอีกฝ่ายชะงัก

“ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย คุณไม่เคยรักฉัน เราสองคนเกลียดกันยิ่งกว่าอะไร แล้วคุณต้องการอะไรถึงลากตัวฉันกลับมา!”

เขาลุกยืน สาวเท้ามาใกล้ เซเนียชะงัก ปลายคางมนถูกเชยขึ้นมา ดวงตาสองคู่สบกัน ร่างกายเธอเหมือนถูกตรึงไว้ด้วยโซ่ตรวน ขยับไปไหนไม่ได้เลย ริมฝีปากบางเผยอเล็กน้อย ยิ่งทำให้คนมองคิดว่ามันชวนให้จุมพิตเสียเหลือเกิน ดีทริสยกยิ้ม ด้วยความพึงพอใจ เซเนียงดงาม จนเขาอยากครอบครองเสียตอนนี้

“ไม่รู้ หรือแกล้งโง่กันแน่เซเนีย สิ่งที่ฉันต้องการจากเธอ คืออำนาจเงินไงล่ะ!”

หญิงสาวพยายามสะบัดหนีจากมือ แต่มันกลับไม่เป็นผล มือเขาดังครีมเหล็ก ทำเอาเจ็บร้าวไปหมด

“ฉันเจ็บนะดีทริส!”

“อย่าคิดหนีฉันไปไหนอีก อย่าทำให้ฉันต้องร้ายเซเนีย!”

ใบหน้าถูกปล่อย เซเนียกัดริมฝีปากจนห้อเลือด ถ้าช่วยแม่นมได้เมื่อไหร่ เธอจะไปจากที่นี่ ไม่มีวันให้อีกคนเห็นหน้าเด็ดขาด มือบางข้างตัวกำแน่น ทำไมพินัยกรรมของตระกูลอาบานอส ถึงได้เป็นแบบนี้ หาดบิดาของดีทริสไม่ระบุไว้ก่อนตาย ให้เธอกับเขาแต่งงานกัน เรื่องราวคงไม่ต้องลงเอ่ยแบบนี้ เธออยากหนีไปให้ไกลเหลือเกิน แต่กลับทำไม่ได้เลย เพราะทุกครั้ง ดีทริสจะตามตัวเธอกลับมา

ต่อให้เราสองคน รู้จักกันและกันดีแค่ไหน มันยิ่งทำให้เธอรู้ดีว่า ดีทริสไม่ใช่ผู้ชายที่ควรเอาเป็นคู่ชีวิต เพราะเขาไม่เหมือนคนอื่น เธออาศัยอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว เขาไม่เคยขาดผู้หญิง ควงไม่ซ้ำหน้า หากแต่งไป ก็คงเป็นแค่เพียงฉากบังหน้าให้เขาได้อำนาจเงิน อำนาจในตระกูล ที่สำคัญ คงพ่วงด้วย ผู้นำตระกูลของบิดาเธอด้วยเช่นกัน ตระกูลซาเนสโต่ผู้สืบเชื่อสายจากราชวงศ์ เมื่อยี่สิบปีก่อนเกิดการต่อสู้ของฝ่ายการเมืองทำให้ครอบครัวเธอ ต้องถูกไล่ล่า จนต้องหนีมาพึ่งใบบุญที่นี่

“แม่นมอยู่ที่ไหน!”

“ถ้าเธอทำตัวดี ฉันรับปากว่าจะปล่อยแม่นมเธอไป”

คนฟังกัดฟันแน่น ไม่ว่าทางไหน ต้องหนีไปจากดีทริสให้ได้ เธอไม่มีวันยอมแต่งงานกับเขาแน่

“ก็ได้ ฉันจะอยู่ที่นี่”

“ดีมาก”

เขาหันมองลูกน้อง

“ไปตามเรต้ามา”

“ได้ครับคุณท่าน”

ไม่นานนักสาวใช้วัยแรกรุ่นก้าวเข้ามา แล้วย่อกายทำความเคารพ เหลือบมองไปยังหญิงสาว ที่เธอเคยเห็นหน้ามาหลายปีแล้ว ผู้หญิงคนที่ถูกหมายมั่น ให้เป็นนายหญิงของที่นี่ ส่วนเธอมีหน้าที่แค่บำเรอเจ้านาย อย่างดีทริสเท่านั้น ต่อให้รู้สึกต่อเขามากแค่ไหน ก็รู้ดีว่าไม่มีวันสมหวัง

“นายท่านมีอะไรให้รับใช้คะ”

“ดูแลเซเนียให้ดีด้วย” เขาบอก แล้วสบตา “เข้าใจที่พูดใช่ไหมเรต้า”

“เข้าใจค่ะ”

“ไปได้แล้ว”

เซเนียถูกเชิญขึ้นชั้นสอง ความจริงเธอไม่ได้อยู่คฤหาสน์หลังนี้ แต่เป็นบ้านอีกหลังที่อยู่ในพื้นที่เดี๋ยวกัน กระทั่งพินัยกรรมระบุ ให้ย้ายเข้ามาเพื่อเป็นเจ้าสาว จากวันนั้นเธอตัดสินใจหนีดีทริสทันที เพราะรับรู้ถึงความเน่าเฟะ แม้กระทั้งหญิงรับใช้หน้าตาสะสวยคนนี้ ก็คือหนึ่งในผู้หญิงของเขา

ประตูห้องพักเปิดออก เซเนียก้าวเข้าด้านใน ทอดสายตามอง มือกำแน่นข้างตัว รู้สึกเหมือนตัวเอง กำลังตกอยู่ในนรกก็ไม่ปาน พยายามเก็บกลั้นอารมณ์เอาไว้ เธอหันกายกลับมาจ้องมองหญิงสาวอีกคน ซึ่งยืนผสานมือด้านหน้า ท่าทีนอบน้อม

“เรต้า ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“ได้ค่ะคุณเซเนีย”

“เธอรักดีทริสหรือเปล่า”

คนถูกถามดวงตาเบิกกว้าง เม้มริมฝีปาก ชั่งใจในการตอบคำถาม เธอไม่อยากทำให้นายท่านเดือดร้อน ไม่เช่นนั้นอาจถูกไล่ออกจากตระกูล

“ฉันควรตอบว่าอะไรดีคะ”

“ตอบตามตรง”