ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

‘ยายต้าร์ ฉันจะทำยังไงกับเรื่องของแกล่ะนี่ โอ๊ย! กลุ้ม’ คนที่ยังคิดหาทางช่วยเพื่อนรักไม่ได้ก็โอดครวญอยู่ในใจ แล้วไหนยังจะใกล้กำหนดกลับของเพื่อนรักนั่นอีกที่เธอต้องปิดเป็นความลับ เมื่อเพื่อนสาวคนสนิทไม่ต้องการให้คุณป๊ารู้ว่าบุตรสาวแอบบินกลับมาก่อนกำหนด ไม่นานนักปริมก็จำใจกดโทรออกอีกครั้ง

“รับสิพี่ปัณ เร็วๆ รับหน่อยเถอะนะ” ทว่าคำภาวนาของหญิงสาวก็ได้ผลเมื่อคนปลายสายกดรับ สาวสวยจอมเฉิ่มแทบจะร้องกรี๊ดด้วยความดีใจ แต่ก็ยังนึกโกรธพี่ชายอยู่ไม่น้อยที่ปล่อยให้เธอรอเสียนาน

“พี่ปัณ ฮึ!...กว่าจะรับโทรศัพท์น้องได้นี่นะ จะรอให้น้องมือหงิกไปก่อนหรือไง แล้วเรื่องที่น้องขอร้อง ตกลงช่วยหน่อยได้ไหม นะคะพี่ชายแสนดีของ ปริม” ผู้เป็นน้องสาวต่อว่าต่อขานยกใหญ่แต่ก็แอบทำเสียงหวานออดอ้อนในตอนท้าย

“ไม่ต้องมาพูดมากยายปริม ว่าแต่เพื่อนรักของเราน่ะเพี้ยนหรือเปล่า ทำไมต้องมาคิดทำเรื่องบ้าแบบนั้นด้วย แล้วเป็นผู้หญิงที่ผ่านโลกมากี่คนแล้วล่ะ” เสียงทุ้มของพี่ชายดุกลับ ส่วนคนปลายสายก็ทำหน้ามุ่ยใส่โทรศัพท์

“ฟังให้ดีๆ นะคะพี่ปัณ ยายต้าร์เพื่อนของปริมไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีเอ่อ...มีอะไรกับผู้ชายหรอกค่ะ ปริมรับประกัน แล้วพี่ไม่ต้องกลัวนะว่ายายต้าร์จะโวยวายถ้าพี่ทำภารกิจเสร็จ แถมงานนี้ยังมีค่าจ้างให้อย่างงามด้วยนะคะพี่ชาย” ปริมบอกด้วยน้ำเสียงขัดเขินเมื่อต้องพูดเรื่องรักๆใคร่ๆ ก็ใช่ว่ามีแต่เพื่อนเธอเสียเมื่อไหร่ล่ะที่ไม่มีแฟน ตัวเธอเองก็ยังหาแฟนไม่ได้เหมือนกัน

“แก่แดดกันจริงเด็กสมัยนี้ ฮึ! ใจป้ำให้เงินซะด้วย” คนเป็นพี่แอบบ่น พลางทำหน้าเข้ม เมื่อได้ฟังคำยืนยันจากน้องสาว นึกเอือมระอากับแม่สาวสมัยใหม่เสียจริง

“ปริมกับยายต้าร์เรียนจบโทกันแล้วนะคะ ไม่ถือว่าเด็กหรอก แต่ปริมว่าพี่ปัณไม่ต้องสนใจหรอกว่าเราสองคนจะเด็กหรือโตนะคะคุณพี่ชาย แต่เอาเป็นว่าพี่ปัณตกลงช่วยปริมแล้วใช่ไหมคะ” ปริมนึกอยากจะต่อว่าพี่ชายให้มากกว่านี้เสียหน่อยที่มาว่าเธอกับเพื่อนแบบนี้ แต่ก็ติดตรงที่ต้องงอนง้อขอร้องให้พี่ชายช่วยทำภารกิจจึงทำได้เพียงแต่อดทน ทั้งที่พวกเธอเป็นพวกรักนวลสงวนตัวกันจะตายไป

“หยุดไปเลยยายปริม ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อนเสียงหวาน ตกลงพี่จะช่วยก็แล้วกัน แล้วก็บอกพี่ด้วยว่าต้องให้พี่ทำยังไง” ผู้เป็นพี่ชายก็ตอบแบบกระอักกระอ่วนใจชอบกล ที่ต้องมาทำภารกิจที่นับว่าบ้าที่สุดแล้วตั้งแต่เกิดมา

“เย้!! พี่ปัณของปริมนี่น่ารักที่สุดเลย เอ่อ ว่าแต่พี่จะให้ ปริมบอกว่าอะไรนะ” ปริมถึงกับร้องกรี๊ดด้วยความดีใจเมื่อพี่ชายยอมตกลง ก่อนจะรีบถามเมื่อฟังไม่ถนัดในประโยคสุดท้าย

“จะให้พี่ทำอะไรบ้าง แล้วต้องทำยังไงกับเพื่อนของเรา” ปัณณธรเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดุดัน รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองยังไงชอบกล ‘ตกลงคิดผิดหรือถูกกันแน่วะนี่ไอ้ปัณที่ไปรับปากยายปริม’

“อ้าว! แล้วพี่ปัณจะมาถามปริมทำไมกันล่ะ ว่าต้องทำยังไง ก็แล้วเวลาที่พี่...เอ่อ...พี่ไปกับสาวๆ พี่ปัณทำยังไง ปริมว่าพี่ปัณก็น่าจะทำแบบนั้นกับยายต้าร์นะคะ จะให้ปริมเข้าไปบอกถึงในห้องขนาดนั้น ปริมขอบายแล้วกันนะคะคุณพี่ชายสุดหล่อ” บอกพี่ชายไปก็แอบอดเขินหน้าแดงไม่ได้ แต่ก็ต้องทนเพราะต้องการช่วยเพื่อนรัก

“ยายปริมเดี๋ยวเถอะ” คนเป็นพี่ดุ รู้สึกหน้ามันเห่อร้อนชอบกล